รักเราสาม

♪♪ มายเบบี้กู๊ดมอนิ่ง ตื่นได้แล้วนะครับ มายเบบี้รักนะครับ มายเบบี้...♪♪
และมายเบบี้อีกมากมายกำลังลอยเข้าหูผม ใครหลายคนอาจคิดว่าเสียงนาฬิกาปลุกมันน่ารำคาญมาก แต่สำหรับผม มันน่ารัก จนทำให้อยากตื่นมาเจอกับเจ้าของเสียงซะให้ได้ ผมลืมตาขึ้นมาเพื่อปรับโฟกัสเล็กน้อย ก่อนจะควานหาต้นตอของเสียงจากโทรศัพท์ที่กระพริบแสงตามจังหวะเสียง แม้จะไม่อยากปิดสักเท่าไหร่ พอเสียงเงียบไป ใบหน้าของเจ้าของเสียงก็โผล่มาให้เห็นผ่านทางหน้าจอ ที่ตั้งไว้เป็นวอลเปเปอร์ หน้าคนที่กำลังทำปากจู๋ มันน่ารักซะจนผมอดไม่ได้ที่จะจุ๊บไปที่จอโทรศัพท์เบาๆ ผมทำแบบนี้ทุกวันเพราะมันเป็นกฏของเราสองคน เราสัญญากันว่าทุกเช้าที่ตื่นขึ้นมาเราต้องจุ๊บรูปของกันและกัน

♪♪ A~ A~ A~ A~ ♪♪

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเหมือนรู้เวลา
"อรุณสวัสดิ์ฮะ" ผมทักปลายสายก่อนเพื่อกดรับสาย
"มายเบบี้ ตื่นนานรึยังเสียงงี้ใสเชียว" เขาทักผมกลับด้วยน้ำเสียงงัวเงีย พี่เขาต้องนอนดึกเกือบทุกวันแต่ก็ยังท่าเยอะโทรมาปลุกผมทุกเช้า ทั้งๆที่เคยบอกไปหลายครั้งแล้วว่าไม่ต้อง มีแค่เสียงที่อัดไว้นั่นก็พอแล้วแท้ๆ
"พี่แจ็คสันนอนกี่ชั่วโมงฮะ เสียงยังเหนื่อยๆอยู่เลย"
"พี่ไม่เหนื่อยหรอก ได้ยินเสียงแบมพี่ก็หายเหนื่อยเลย"
ผมอมยิ้มกับคำพูดของอีกคน
"แบมไปอาบน้ำแล้วนะฮะ พี่แจ็คสันก็เหมือนกันไปอาบน้ำได้แล้ว แล้วอย่าลืมกินข้าวเช้าล่ะ เข้าใจมั้ย" ผมพูดไปอย่างเคยชิน คบกันมาตั้งนานแล้ว ก็เลยพอจะรู้นิสัยของอีกฝ่ายเป็นอย่างดี
"ค้าบบบบบบ มายเบบี้"
ผมอมยิ้มพร้อมกับวางสายของอีกคน แล้วลุกขึ้นบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยขบจากการนอนบนเตียงนุ่มๆเกือบแปดชั่วโมง ผมคว้าผ้าเช็ดตัวเตรียมไปอาบน้ำ แต่ก็นึกขึ้นได้ ผมแหวกม่านตรงประตูระเบียงออกเห็นระเบียงฝั่งตรงข้ามปิดสนิทอยู่พร้อมกับม่านสีเข้มที่ยังไม่เปิดออก บ่งบอกว่าเจ้าของห้องอีกฝั่งยังไม่ตื่น ผมเปิดประตูระเบียงออกมาสังเกตก่อนจะตะโกนเรียกเจ้าของห้องอย่างที่ทำปกติ
"พี่มาร์คฮะ พี่มาร์ค พี่มาร์ค ตื่นได้แล้ว พี่มาร์คคคคคคคคค" ผมตะโกนเรียกอีกฝ่ายอยู่นานจนเห็นได้ว่าผ้าม่านสีเข้มไหวไปมา เหมือนมีใครกำลังคลื่อนไหวอยู่แถวนั้น ก่อนใบหน้าหล่อเหลาที่ยังไม่แม้จะลืมตาของเขาจะโผล่ขึ้นมาให้ผมเห็น แต่อวัยวะส่วนอื่นยังถูกซ่อนอยู่ในผ้าม่านอย่างมิดชิด เห็นแบบนั้นผมก็เดินกลับเข้ามาอาบน้ำอย่างสบายใจ

ระหว่างกินข้าวเช้ากับครอบครัวก่อนไปเรียน พวกเรากินข้าวและดูโทรทัศน์ด้วยกัน ก่อนเสียงกริ่งหน้าบ้านจะดังขึ้น ผมคว้ากระเป๋าตัวเอง วางจานที่กินอิ่มแล้วลงบนซิ้งค์ล้างจาน กลับมาไหว้พ่อกับแม่แล้วออกไปหน้าบ้าน ทันทีที่ออกไปหน้าบ้านก็เจอกับสองหนุ่มสองสไตล์แต่มีจุดร่วมเดียวกันคือความหล่อเหมือนๆกับทุกวัน
"รอนานมั้ยฮะ" ผมวิ่งหอบมาหาทั้งคู่
"นานมากเลย แค่เสี้ยววินาทีสำหรับพี่ก็ถือว่านาน" พี่แจ็คสันคว้าตัวผมเข้าไปกอดก่อนจะหอมแก้มซ้ายแก้มขวา จนผมต้องยกมือบังหน้าตัวเองไว้เป็นพัลวัล
"คู่รักติ้งต๊องเอ๊ย" พี่มาร์คพูดพร้อมกับส่ายหน้าไปมา ผมยื่นมือไปกระตุกชายสื้อนักเรียนที่อยู่นอกกางเกงของพี่มาร์ค พร้อมส่งสายตาขอความช่วย พี่มาร์คถอนหายใจก่อนจะจับเพื่อนตัวเองล็อคคอเอาไว้แล้วแยกออกห่างจากผม
"แบมเขาเป็นคนไทยต้องรักนวลสงวนตัว ถึงมึงจะเป็นแฟนแบม แต่ทำอะไรน่ะหัดอายซะบ้าง" พี่มาร์คว่าเพื่อนตัวเอง
"ก็แบมแบมมายเบบี้ของเขาน่ารักนี่น่า แล้วยังไอ้แก้มขาวๆนั่นอีกใครจะไปอดใจไหว" พี่แจ็คสันเหมือนจะถลาเข้ามาหาผมอีก พี่มาร์คเลยดึงพี่แจ็คสันกลับมาอีกรอบ
"ไปโรงเรียนกันเถอะน่า กูไม่อยากไปเรียนสาย" พี่มาร์คพยายามลากพี่แจ็คสัน แต่คนโดนลากยอมที่ไหน เตะซ้ายเตะขวาเพื่อนตัวเอง ผมมองทั้งคู่หยอกล้อกันจนอดหัวเราะออกมาไม่ได้ แต่เหมือนจะดังไปหน่อยจนคนที่เดินนำไปแล้วทั้งสองคนหันมามอง
"หัวเราะอะไร มาเร็วๆสิ เดี๋ยวก็ปล่อยให้เดินไปคนเดียวเลย" พี่มาร์คพูดขู่
"อย่ามาขู่มายเบบี้ของกูนะเว้ย" พี่แจ็คสันมองหน้าพี่มาร์คอย่างคาดโทษ ผมเลยวิ่งไปอยู่ตรงกลางของคนทั้งสอง
"ไม่เอาน่า ไปโรงเรียนกันดีกว่า Let's Go!!!"
ผมควงแขนของทั้งสองคนก่อนจะพาทั้งคู่วิ่งไปพร้อมกัน เหมือนทุกครั้งที่เราจะไปไหนมาไหนด้วยกัน สามคนเสมอ...