มือเล็กบางทุบตีไปที่หน้าอกของหลุยส์ เพื่อหวังให้เขาปล่อยเธอลง แต่เปล่าเลย หลุยส์กับพาเธอเข้าไปนั่งในรถ พร้อมกับตัวเขานั่งประจำที่คนขับ
" ถ้าขืนคุณยังแผลงฤทธิ์บนรถผม เราคงรถคว่ำตายกันทั้งคู่ "
มันได้ผล เธอเงียบ หลุยส์จึงรีบขับรถออกจากบริเวณสุสาน บทสนธนาจึงเริ่มขึ้นระหว่างทางเพื่อทำลายความเงียบภายในรถ
"เธอชื่ออะไร "
แต่หญิงสาวก็ยังไม่ยอมพูดกับเขา เธอยังคงนั่งตัวแข็งทื่อ และทอดสายตามองไปข้างหน้า ถึงแม้ว่าจะมองไม่เห็นก็ตาม
หลุยส์ จึงเอ่ยปากพูดกับเธออีกครั้ง
" เราควรจะพูดกันดีๆนะ ผมขอโทษแทนคนของผม และก็รู้สึกผิดอย่างที่ไม่ควรได้รับการให้อภัย จากคุณ แต่มันเป็นอุบัติเหตุ ทางรูปคดีก็สรุปผลออกมาแล้ว คุณบอกชื่อของคุณได้หรือยัง"
เธอยังคงเงียบไร้เสียงตอบรับ ทำให้เขาเริ่มโมโห เขาจึงแกล้งขับรถฉวัดเฉวียน มันทำให้หญิงสาวตกใจ "ว้ายยยย!!!" และทำให้เธอยอมเปิดปากพูดกับเขาจนได้
" เมีย ริฮานน่า เรียก เมีย เฉยๆก็ได้ ถ้าคุณสะดวกใจ เพราะนอกจากพ่อแม่ที่เรียกฉันแบบนี้ ฉันก็ไม่อยากให้ใครเรียก "
หลุยส์ได้ยินถึงกับกระแอมไอออกมา กับชื่อ เมีย ของเธอ
"โอเค เมีย ก็ เมีย ผม หลุยส์ "
ทันใดนั้นเสียงท้องร้องแสดงอาการหิวโหยของเมียดังขึ้น หลุยส์จึงเป็นฝ่ายเอ่ยถาม
"ผมหิว เอ่อ !!!เมีย หิวหรือยัง เอ๊ย!!แปลกกับชื่อคุณมาก ผมพยายามจะให้ชิน "
"ไม่ต้องพยายามให้ชินกับชื่อของฉัน เพราะหลังจากวันนี้เราคงไม่ได้พบกันอีก"
"โอเคเมีย แต่ตอนนี้ เราต้องไปทานข้าวกันก่อน เพราะฟังจากเสียงร้อง กระเพาะของคุณคงต้องการอาหาร บอกได้เลยว่า เมียหิว"
ปล.สำหรับนิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองจ้า ภาษาอาจไม่สวยหรูเพราะไรท์ไม่ใช่นักเขียน อยากถ่ายทอดจินตนาการของตัวเองออกมาด้วยความตั้งใจให้นักอ่านทุกท่านได้อ่าน ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยคร้า ฝากนิยายไว้ในออ้มกอดน้อยๆของนักอ่านทุกท่านด้วยเน๊ออออ ขอบพระคุณอย่างสูงสำหรับ โหวต เม้นท์ ไลค์ ของทุกท่านค่ะที่เป็นกำลังใจให้จ้า
Guest
