The Black Pearl เกาะเร้น ซ่อนรัก

" โชคดีนะ..เวนิสต้าน้องรัก"

น้ำทะเลที่หนาวเหน็บ ยังสู้น้ำเสียงของหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้

กึก กึก....เสียงฟันของหญิงสาวอีกคนหนึ่งที่ลอยคออยู่ในน้ำทะเลอันเย็นยะเยือก

สายตาของนางมีคำถามมากมาย..นางมองหญิงสาวที่ดูสวยสง่าตรงหน้า ริมฝีปากซีด ๆ เม้มลงจนเป็นเส้นตรงและเริ่มขยับเล็กน้อย

" ท่าน..จะ..ไม่..มี..วัน...ได้ความรักจากใคร..." หญิงสาวที่ถูกเรียกว่า เวนิสต้าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไร้แรงกำลัง และตะกุกตะกัด ควันสีขาวบาง ๆ ออกมาจากปากของนางทำให้รู้ว่าร่างกายของนางกำลังสุญเสียความอบอุ่นในร่างกายเป็นอย่างมาก

"เจ้าพูดไปเถอะ..ถ้าเจ้าไม่มีลมหายใจแล้ว..สักวัน..คนที่รักเจ้าก็จะลืมเลือนเจ้าในไม่ช้า " หญิงสาวที่ยืนมองเวนิสต้าที่ลอยคอในน้ำ กระตุกยิ้มที่มุมปากพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นสูง เธอหรี่ตามองน้องสาวต่างมารดาแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย้ยหยัน พร้อมกับจิกสายตาจ้องอย่างผู้กำชัยเหนือกว่า หญิงสาวเดินช้า ๆ แล้วหยุดที่ปลายนิ้วเรียวที่ยึดเกาะปลายสะพานหินแน่น

ในค่ำคืนนี้เป็นคืนที่เดือนดับสนิท... และน้ำในทะเลก็ขึ้นมาจนเกือบจะถึงปลายสะพานหินแห่งนี้...วันนี้เป็นวันที่เหมาะเจาะที่สุดที่เธอจะกำจัดน้องสาวคนสุดท้องที่ใคร ๆ ต่างก็รุมรัก

หญิงสาวที่มีใบหน้างดงามและสวยสง่าปานเทพธิดา เหยียดขาออกไปและวางเท้าลงบนนิ้วมือเรียวยาวพร้อมกับลงน้ำหนักตัวทั้งหมดของเธอพร้อมกับขยี้นิ้วมือของน้องสาวอย่างไร้ความปรานีและเห็นใจ

" ท่าน..." เวนิสต้ามองรองเท้าสีทองที่ทำจากทองคำแท้ ๆ ที่เหยียบและขยี้อยู่บนมือของเธอ ตอนนี้ความเจ็บปวดทางกายหาได้เจ็บเท่าความเจ็บปวดทางใจ น้ำตาของเธอไหลลงอาบสองแก้ม แต่หาได้เกิดจากความเจ็บปวด แต่เกิดจากความเสียใจ เธอมองดูใบหน้าของพี่สาวต่างมารดาเมื่อนิ้วมือของเธอไร้ซึ่งแรงที่จะยึดปลายสะพานหินนี้ไว้ได้อีก.....