สมิง อัลเบร์โต เทพสิงหา กาเซดา
ลูกพีช กรุณา อมรพันธ์หัสดินทร์
“น่ารำคาญวะหยุดร้องไห้ได้แล้ว จะร้องไห้หาพ่อมึงหรือไง ห๊า”
“ไอ้เหี้ย!”
เจ้าสาววัยสิบแปดในชุดวิวาห์สีขาวที่บัดนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบดินโคลน ร่างกายมอมแมม ผมเผ้ายุ่งเหยิง ร้องตะโกนด่าผู้ชายใจร้ายที่ฉุดกระชากลากถูเธอเดินฝ่าสายฝน จนหกล้มหกลุกตามเนื้อตัวบอบซ้ำเต็มไปด้วยบาดแผล
“เหี้ยงั้นเหรอ ฮา ฮา ฮา”
แทนที่จะโกรธต่อคำด่าหยาบคายของเจ้าสาว ชายหนุ่มกลับยืนหัวเราะร่า
“เหี้ย! มันยังฟังดูน่ารักเกินไปซะด้วยซ้ำ สำหรับผู้ชายที่กำลังจะเป็นผัวของมึงในไม่กี่นาทีต่อจากนี้ อ้อ แล้วก็อย่าลืมล่ะว่าที่กูต้องกลายร่างจากคนเป็นสัตว์ก็เพราะครอบครัวบัดซบของมึง”