ขโมยใจนายบอดี้การ์ด

คนเรามีชีวิตทางโลกที่หลีกหนีไม่พ้น ความวุ่นวาย พร้อมพันธนาการของมวลกิเลสตัณหา มีทั้งความรู้สึกในด้านมืด ด้านสว่าง จะควบคุม หรือปลดปล่อย

นคินทร์ ปรัชญาธร ชายหนุ่มผู้ซึ่ง ชะตาชีวิตทำให้เขาต้องมารับหน้าที่บอดี้การ์ดเป็นฉากหน้า แม้เส้นทางของเขาอาจจะเต็มไปด้วยกฎเกณฑ์ชีวิตทางโลก แต่สำหรับเขาก็ไม่ยึดติดในกฎเกณฑ์นั้นๆ  ชายหนุ่มผู้ที่มีความเคารพและศรัทธา เชื่อในความดี สามารถเชื่อมโยงความศรัทธาที่มีอยู่ในตัวเขา กับปัจจุบันที่เขาดำรงอยู่ อะไรทำแล้วถูก อะไรทำแล้วผิด มันมีคำตอบของมัน ซึ่งแต่ละคนจะค้นพบด้วยตัวของตัวเอง ข้อสำคัญต้องไม่เดือดร้อนใคร 

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น   ชายหนุ่มในเครื่องแบบตำรวจยศร้อยตำรวจโท สวมแว่นตากันแดดสีดำ เขาเพิ่งได้รับคำสั่งไม่ให้เข้าไปยุ่งกับคดีหนึ่ง  เมื่อได้เห็นเบอร์โทรศัพท์ที่โชว์อยู่หน้าจอ เขารีบรับสายทันที “ครับท่าน “

“นคินทร์ ฉันขอให้นายลาออกจากงานตอนนี้  เพราะมีงานสำคัญให้นายมาช่วยฉันด่วน”  น้ำเสียงจากปลายสาย ทุ้ม ทรงพลัง ชายหนุ่มถูกขอร้องให้ช่วย อย่างเร่งด่วน

“ตอนนี้เลยเหรอครับท่าน  ผม…”

“รายละเอียดไว้เดี่ยวคุยกัน ตามนี้นะ”

ชายหนุ่มไม่สามารถปฎิเสธผู้มีพระคุณได้  “ครับท่าน”  เขาวางสาย  ขมวดคิ้ว ครุ่นคิด

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

นคินทร์มองไปด้านบน  คราวนี้เขาถอดหมวกแก๊ปและแว่นตาดำออก  เผยให้ความชัดเจนของลักษณะใบหน้า ชายหนุ่มที่มีใบหน้าที่ หล่อเหลา คมคาย ผมดำ ตัดสั้นได้ทรง คิ้วเข้มยาว นัยน์ตาดำ ดวงตาที่มีประกาย ความมุ่งมั่น  จมูกโด่งเป็นสัน  ริมฝีปากได้รูป ผิวเข้มนิด ดูมีเสน่ห์

ชายหนุ่มในชุดลำลองเสื้อยึดดำ สวมแว่นดำ เขาสังเกตเห็นเมรันออกมาจากประตูทางออก  โดยที่เธอไม่รู้  ว่ามีสายตาคู่หนึ่งเฝ้ามองตามเธอตลอด  ในสายตาของนคินทร์จากที่ได้เห็นตัวจริงของหญิงสาวเป็นครั้งแรก เธอเป็นผู้หญิงที่มีความน่ารัก ผมยาวสลวย รูปร่าง สูงโปร่ง  สมส่วน เธอดูมีความมั่นใจ ออกเปรี้ยว และท่าทางเธอดูออกจะรั้นพอสมควร

เมรันเดินตามทางออกมาเรื่อยๆ เธอมองซ้าย มองขวา แล้วสายตาเธอก็ไปสะดุดกับคนๆหนึ่ง เขาเป็นชายหนุ่มร่างสูงมาก รูปร่างได้สัดส่วน ไหล่กว้าง สวมแว่นดำที่ทำให้เขาดูเป็นคนที่น่าค้นหา  เธอรู้สึกสนใจเขา

เธอนึกในใจ  โอ้ มายก๊อด! คนนี้ เท่ กระชากใจ จริงๆ จนเธออดที่จะมองตามที่เขาเดินมา ไม่ได้

แล้วเธอก็ยิ่งใจเต้นแรงมากขึ้น  เมื่อเขาเดินมาเรื่อยๆ และมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเธอ เธอชะงัก แหงนหน้ามองความคมคายของเขาสักครู่ เธอก็หันกลับไปมองรอบๆด้านหลังของตัวเอง เผื่อว่าเขาคนนี้กำลังมองหาใคร ที่ไม่ใช่เธอ  เพื่อที่เธอจะไม่ต้องหน้าแตกเหมือนอย่างที่เคยเจอ และเข้าใจผิดในกรณีนี้มาแล้ว

แต่เธอก็ไม่เห็นมีใคร เธอจึงหันกลับไปหาเขา พอดีกับที่ เขาก็ถามเธอว่า “ขอโทษครับ คุณเมรันใช่มั้ยครับ?”  เขาถามด้วยน้ำเสียง ทุ้มไพเราะ จนหญิงสาวฟังแล้วเหมือนอยู่ในภวังค์ ลืมที่จะตอบกลับไป เพราะเธอมัวแต่พิจารณา ใบหน้าคมคายที่สวมแว่นตาดำนั้น เหมือนจะจ้อง สแกน เขาจนทะลุแว่นดำเข้าไปด้านในเลยทีเดียว  เขาเองก็ต้องสะดุดกับดวงตากลมโตคู่นี้ ดูคล้ายดวงตาของเด็กที่อยากรู้ อยากเห็น  จนเขาต้องพูดกับเธออีกครั้งว่า “คุณ ครับ”

เธอสะดุ้งรู้สึกตัวขึ้นมานิดหนึ่ง  เธอหน้าแดงนิดๆ แล้ว พูด ว่า “ คะ ?  อ้อ! ค่ะ  ฉันคือเมรัน”

----------------------------------------------------------------

“คุณหนู มีกิจกรรมเท่านี้ ใช่มั้ยครับ? เดี่ยวผมจะได้ไปส่งที่บ้าน” นคินทร์พูดด้วยน้ำเสียง เรียบ

เมรันรู้สึกเหมือนถูกไล่ให้กลับบ้านทางอ้อม เธอมีสีหน้ารั้นขึ้นมาอีก “ยังไม่อยากจะกลับ เดี่ยวฉันจะไปต่ออีก”

นคินทร์รู้สึกหนักใจนิดหน่อย เพราะนิสัยเมรัน เอาแต่ใจ จะให้เขาพูดเอาใจเธอ ก็ยิ่งจะทำให้เธอได้ใจใหญ่  เขาเองก็ไม่เคยมีความรู้สึกอยากจะเอาชนะใคร จนมาเจอแม่คุณหนูแสนรั้นคนนี้ จนอดไม่ได้ที่อยากแกล้งเธอกลับ

“แต่ผมต้องกลับไปทำงานสำคัญให้คุณท่านอีก ผมมีความจำเป็นที่จะต้องไปส่งคุณหนูที่บ้าน”  นคินทร์พูดเสียงเข้ม   เมรันยังคงยืนกอดอก เชิดหน้า ปรายตามองหน้าเขา เม้มปาก แบบไม่ยอมจะกลับ

ชายหนุ่มจ้องมองหน้าหญิงสาวผู้ทำหน้าเชิด สายตาของทั้งคู่ตอนนี้ ยิ่งกว่า ลำแสง ที่ปะทะกันของปืนเลเซอร์

แล้วเขาก็เดินอ้อมมาทางเมรัน  ชายหนุ่มเดินตรงมาหาเธอ จนเธอรู้สึกตกใจ จนต้องเดินถอยหลังไป  "อุ๊ย!' ร่างบางของหญิงสาวถอยไปติดอยู่ที่ประตู

“ผม คิดว่า คุณน่าจะเข้าใจที่ผมพูดนะ”  นคินทร์พูดเสียงเข้ม สีหน้าจริงจัง

“และหวังว่า คงไม่ต้องให้ผม บังคับให้คุณขึ้นรถอีก”  นคินทร์จ้องเมรันด้วยดวงตาคมกริบของเขา

เมรันรู้สึกได้ว่า น้ำเสียงของเขาจริงจังและเอาจริง  เธอรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ กับน้ำเสียงและสายตาคู่นั้นของเขา  เธอเม้มปากแน่น และก็สะบัดหน้าแบบไม่พอใจ ที่จะต้องยอมที่จะเปิดประตูเข้าไปในรถ แต่คราวนี้เธอเลือกที่นั่งทางด้านหลัง  นคินทร์ถอนหายใจ ส่ายหัว และเดินขึ้นรถ ขับรถตรงกลับไปยังคฤหาสน์เลย

--------------------------------------------------------------------------------

เป็นตัวอย่างบทในตอน คอยติดตามกันต่อนะคะ ขอบคุณมากค่ะ