The secret of hit man –akashi x kuroko ©-

The secret of hit man –akashi x kuroko ©-

Rate: PG-15, murder

Author: Parther

“ย...อย่า อย่า ย ยิงฉัน ล เลยนะ”

“...”

ปัง!!!

ซ่า!!!

เช้ายามของฤดูใบไม้ร่วงที่ช่วงนี้มักจะมีฝนตกลงมาบ่อยจนน่ารำคาญ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ลำบากไปเสียหมด เพราะไหนจะปัญหารถติด น้ำท่วมและอื่นๆอีกมากมายที่ตามๆกันมา แต่อย่างหนึ่งที่หนีไม่คงหนีไม่พ้นก็คือปัญหารถติด

“เฮ้อ...ฝนตกแต่เช้านี้ไม่ดีเลยนะ” เสียงหวานพึมพำขณะที่รถติดไฟแดง “ไปทำงานสายแน่นๆ”

RRRRRRRRRRRRRRR

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากเจ้าสมาร์โฟนเครื่องหรูสีทองสวยรุ่นใหม่ล่าสุดที่ถูกวางไว้ตรงที่ว่างตรงกลางระหว่างเบาะคนขับและเบาะข้างคนขับ มือเรียวเล็กเอื้อมไปหยิบสโมทอกบลูทูธขึ้นมาใส่ทันที ก่อนจะกดปุ่มที่สโมทอกบลูทูธเพื่อรับสาย

“ฮัลโหลค่ะ” หญิงสาวกล่าวทักทายปลายสาย

[เท็ตสึยะ ยังมาไม่ถึงที่บริษัทอีกหรอ นี่จะได้เวลาเข้าประชุมแล้วนะ] เสียงปลายเสียงพูดเป็นเชิงตำหนิ ที่เธอยังไม่โผล่ไปที่บริษัททั้งที่วันนี้มีประชุมที่เธอถูกบังคับให้เข้าร่วมด้วย

“ขอโทษด้วยค่ะ พอดีฝนมันตก รถมันก็เลยติดนะคะ” คุโรโกะบอกเหตุผลที่ทำให้เธอเข้าบริษัทช้า

[ถ้าเธอมาไม่ทันผมจะลงโทษเธอ เท็ตสึยะ]

“ลงโทษ อะไรกันคะคุณอาคาชิที่มันเหตุสุดวิสัยนะคะ” เธอโวยวาย เป็นใครก็ต้องโวยวายทั้งนั้นแหละ ก็ตั้งแต่เธอเข้ามาทำงานที่นี้ได้หกเดือนแรกทุกอย่างก็ปกติดีละนะ แต่พออยู่ไปสักพักดูเหมือนเธอจะถูกจับตาบ่อยขึ้นถ้าเกิดทำอะไรผิดนิดหน่อยไอ้เจ้านายบ้าอำนาจหัวแดงนั้นก็เอาแต่จะลงโทษๆ แถมชอบบังคับนู้นนี้นั้นอีก! น่าเบื่อจริงๆ!! แล้วแถมลงโทษที่ไปสายเพราะรถติดเนี่ยนะ! ตัวเองก็รู้แท้ๆว่าพอฝนตกแล้วรถมันจะติดน่ะ!

[เธอไม่มีสิทธ์มาเถียงผมนะ ถ้าไม่อยากโดนผมลงโทษละก็รีบๆมาละ] ปลายพูดทิ้งท้ายของจะรีบตัดสายทิ้งทันที

“คุณอาคาชิ!” คุโรโกะตะโกนเรียกอีกฝ่ายหวังจะรั้งปลายสายเอาไว้แต่ไม่เป็นผลเพราะปลายได้ตัดสายเธอทิ้งไปแล้ว

1 ชั่วโมงผ่านไป

รถเก๋งสีบรอนเงินเคลื่อนตัวเข้ามาในส่วนที่เป็นพื้นที่ของบริษัทที่ทรงอำนาจที่สุดในญี่ปุ่น นั้นคือ

บริษัท อาคาชิกรุ้ป บริษัทที่แทบจังครอบคลุมธุรกิจในทุกๆด้านของประเทศญี่ปุ่น ดังนั้นตระกูลอาคาชิถือว่าจัดเป็นตระกูลเก่าแก่ที่ทรงอำนาจที่สุดด้วยเช่นกัน และไม่แปลกที่จะมีคนปองร้ายหรือศัตรูมากมายที่พยายามจะแย่งชิงอำนาจนี้

ร่างเล็กเรือนผมสีฟ้าถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายจากการจราจรที่แสนจะติดขัดจนทำให้เธอต้องมาเข้าประชุมนัดสำคัญสาย ขาเรียวและสันสูงสีดำก้าวเข้าไปภายในลิฟต์ของตึกสูงของบริษัทอาคาชิกรุ้ปก่อนนิ้วเรียวจะกดปุ่มไปยังชั้นที่ต้องการ ประตูลิฟต์ปิดลงก่อนที่จะเลื่อนตัวสูงด้านบนของตัวตึก

ตึ้ง!

ใช่เวลาเพียงชั่วครู่ลิฟต์ที่ร่างเล็กขึ้นมาก็มาถึงยังชั้นที่ต้องการ ประตูลิฟต์เปิดออกขาเรียวพร้อมพร้อมด้วยสันสูงสีดำก้าวออกมาจากลิฟต์ก่อนจะเดินต้องไปยังห้องที่ใช้ประชุมของวันนี้ทันที

“เฮ้อ...” ร่างเล็กถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะคอยๆเปิดประตูไม้สีเข้มบานใหญ่ตรงหน้าเบาๆ “ขออนุญาตค่ะ” เธอกล่าวขออนุญาตทุกคนที่อยู่ภายในห้องประชุมอย่างมีมารยาทก่อนจะรีบเข้าไปด้านในและนั่งลงตรงที่ว่างที่มีป้ายชื่อของเธอทันที เมื่อคนมาสายนั่งที่เรียบร้อยแล้วการประชุมนัดสำคัญจึงนำเดิมต่อไป

เวลาผ่านไปนานกว่าสองชั่วโมงกว่าที่การประชุมอันแสนเคร่งเครียดจบลง ทุกคนภายในห้องประชุมต่างก็เก็บของและเอกสารต่างๆเพื่อออกจากห้องประชุมเพื่อไปทำงานของตนเองต่อ ร่างบางเก็บเอกสารใส่ลงในแฟ้มอย่างเป็นระเบียบโดยที่ไม่ลืมหยิบไอแพดของตัวเองและแฟ้มเอกสารเดินออกจากห้องประชุมไปโดยที่ไม่ลืมจะล็อกประตูห้องให้เรียบร้อย คุโรโกะเดินมาตามทางเดินภายในบริษัทขนาดใหญ่เพื่อตรงไปยังลิฟต์เพื่อลงไปยังชั้นที่เป็นที่ทำงานของตัวเอง

“อ้าว เท็ตสึยะทำไมถึงยังอยู่ข้างบนอีกละ” ชายหนุ่มร่างสูงตามมาตรฐานชายญี่ปุ่นเจ้าของเรือนผมสีแดงที่อยู่ในชุดสูทสีเข้มเอ่ยทักหญิงสาวร่างเล็กเรือนผมสีฟ้าที่เขาคิดว่าน่าจะลงไปด้านล่างตั้งนานแล้ว

“ฉันพึ่งเก็บของเสร็จนะคะ แล้วคุณอาคาชิทำไมยังอยู่บนนี้ละคะ?” คุโรโกะอธิบายพร้อมถามกับถามอีกฝ่ายกลับ

“ผมไปเข้าห้องน้ำมาน่ะ” อาคาชิบอก “เธอก็ทำงานเป็นเลขาฉันมาเกือบสองปีแล้วสินะ” เขาเปรยขึ้นพลางทำท่าทางครุ่นคิด “ย้ายโต๊ะทำงานเธอมาไว้ในห้องผมดีมั้ย เท็ตสึยะ”

“ฉันว่าอยู่หน้าห้องเหมือนเดิมน่ะ ดีแล้วค่ะ คุณอาคาชิ” คุโรโกะตอบเป็นเวลาเดียวกันกับที่ประตูลิฟต์เปิดออกพอดี เธอจึงเดินเข้าไปภายในลิฟต์ก่อนจะตามด้วยเจ้าของบริษัทที่เธอทำงานอยู่

          “งั้นเย็นนี้ไปทานข้าวกับฉัน ถ้าเธอไม่ย้ายเข้าไปด้านใน แล้วก็ถือเป็นก่อนลงโทษด้วยเป็นไง” อาคาชิเปลี่ยนความคิด

“ฉันไม่ว่างค่ะ” คุโรโกะตอบ ส่วนอาคาชิก็ยกยิ้มพลางเหลือบมองคนที่ยืนอยู่ข้างเขา ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงรีบตอบรับโดยทันทีละนะ

มันคงเป็นความพิเศษอย่างหนึ่งที่เธอมีละมั้ง

“เฮ้อ~” เสียงถอนหายใจดังขึ้นภายในห้องทำงานที่อยู่ภายในคฤหาสน์หลังงามสีอิฐ ร่างสูงเรือนผมสีน้ำตาลเข้มโทนสว่างเอื้อมไปหยิบเอกสารแผ่นแล้วแผ่นเล่าด้วยความเครียด ช่วงนี้คู่แข่งของบริษัทมีมากขึ้นเรื่อยๆ จนเริ่มหาทางแก้ไม่ออก ชายหนุ่มเอนหลังกับเบาะก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเพดานห้อง

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรียกความสนใจให้แก่ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเป็นอย่างดี

“เข้ามาสิ” เขาอนุญาตให้คนที่เคาะประตูเข้ามาด้านใน บานประตูเปิดออกก่อนจะปิดลงโดยร่างเล็กเรือนผมสีฟ้า

“เรียกฉันมามีอะไรหรือเปล่าคะ นายท่าน” ร่างเล็กถามจุดประสงค์ที่ชายตรงหน้าเรียกเธอมาทันที

“ฉันมีงานให้เธอทำ” เขาบอกก่อนจะโยนซองสีน้ำตาลขนาดกลางลงบนโต๊ะ ร่างเล็กหยิบซองขึ้นมาก่อนจะเปิดดูด้านในซอง ภายในซองสีน้ำตาลขนาดกลางมีรูปถ่ายจำนวนหนึ่งของ ชายหนุ่มผมดำนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มจัด ดูรวมแล้วคงจะอายุประมาณสามสิบกว่าๆ “จัดการมันซะ คุโรโกะ เท็ตสึยะ”

“ได้ค่ะ นายท่าน” เธอรับคำสั่งก่อนจะกล่าวลาและโค้งตัวให้ตามมารยาทแล้วเดินออกมาจากห้อง

คุโรโกะเดินมาตามทางในคฤหาสน์ของตระกูลโองิวาระคนที่เธอรับมางานนั้นคือนายท่านคนปัจจุบันของตระกูลนี้ นั้นคือ โองิวาระ ชิเงฮิโระ  เธอทำงานนี้มาตั้งแต่พ่อและแม่ของเธอตาย หลังจากนั้นจำถูกนำตัวไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไม่นานตระกูลโองิวาระจึงมาขออุปการะเธอ แต่ทุกอย่างก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน เธอได้เรียนหนังสือจนจบในระดับมหา’ลัย จนตอนนี้เธอทำงานเป็นเลขาให้กับ อาคาชิ เซย์จูโร่ ก็ยังต้องทำงานให้ตระกูลโองิวาระอยู่

“พรุ่งนี้คงต้องรีบทำงานที่บริษัทให้เสร็จแล้วสินะ” คุโรโกะพึมพำในขณะที่หยิบรูปในซองสีน้ำตาลขนาดกลางออกมา รูปของผู้ชายวัยกลางคน เรือนผมสีดำและนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม คืนพรุ่งนี้คือคืนที่เธอจะได้เข้าใกล้เหยื่อได้ดีที่สุด เพราะในซองมีระเอียดที่ว่าคืนพรุ่งนี้ที่คฤหาสน์อัตกิซะหรือเป้าหมายที่เธอต้องไปจัดการนั้นมีการจัดงานเลี้ยงวันเกิดขึ้นในช่วงค่ำที่คฤหาสน์ แถมในซองยังมีบัตรเชิญร่วมงานอีก

RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR

เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูดังขึ้นเรียกความสนใจจากเจ้าของเครื่องได้เป็นอย่างดี คุโรโกะเอื้อมไปหยิบกระเป๋าใบโปรดที่ใช้เวลาไปทำงานก่อนจะควานหาสิ่งที่ส่งเสียงร้องอยู่ในนั้น มือบางยิบเอาไอโฟน6สีทองเครื่องสวยออกมา แล้วเธอก็ต้องเลิกคิ้วทันทีที่รูปว่าใครเป็นคนโทร.มา

“สวัสดีค่ะ คุณอาคาชิ” คุโรโกะรับสายก่อนจะกล่าวทักทายเจ้านายของตัวเอง

[เท็ตสึยะ พรุ่งนี้มาทำงานแล้วก็เข้ามานั่งในห้องผมได้เลยนะ] อาคาชิรีบบอกทันทีที่ได้ยินเสียงอีกฝ่าย

“คะ?”

[พรุ่งนี้มานั่งทำงานในห้องผมได้เลย ผมย้ายโต๊ะเข้ามาให้เธอแล้ว]

“คุณอาคาชิค่ะ ฉันก็บอกไปแล้วหนิคะว่าไม่เป็นไร” คุโรโกะพูดอย่างเหนื่อยใจ

[แค่นี้นะ เท็ตสึยะ] อาคาชิรีบตัดบททันที จริงๆแล้วเขาไม่อยากรีบวางหรอก แต่ท่าไม่รีบว่ามีหวังคงไม่ได้นอนจนกว่าโต๊ะทำงานของคนตัวเล็กนั้นจะอยู่ที่เดิมละนะ

“ตามสบายเถอะ!” คุโรโกะบ่นอยากปลงตกกับความเอาแต่ใจของอาคาชิ

อาคาชิมองไอโฟน6พลัสสีทองของตัวเองก็จะยกยิ้มให้กับความเอาแต่ใจของตัวเอง ขนาดคนตัวเล็กนั้นบอกอยากนั่งทำงานด้านนอกมากกว่าเขาก็ยังจัดการย้ายโต๊ะเข้าไปไว้ด้านในจนได้ อาคาชิเดินเข้ามาภายในห้องนอนหลังจากคุยโทรศัพท์กับคนร่างเล็กที่ชอบทำให้เขานึกถึงอยู่ตลอดเวลาเสร็จ อาคาชิเดินมาหยุดอยู่ที่โซฟาปลายเตียงกว้างไซส์คิงสีเข้ม บนโซฟานั้นมีกล่องสีฟ้าอ่อนสวยกล่องใหญ่วางอยู่

“คงจะไม่ปฎิเสธหรอกนะ” อาคาชิพึมพำพลางมองที่กล่องสีฟ้าสวยขนาดใหญ่ก่อนจะเดินไปนอนที่เตียงกว้าง

วันที่ 15/xx/xxxx เวลา 7.05 น.

“♫♪~” เสียงฮัมเพลงดังขึ้นเบาๆภายในรถคันหรูอย่างอารมณ์ดีพลางมองกล่องสีฟ้าอ่อนใหญ่ รถเบนซ์สีดำคันหรูเคลื่อนตัวมาบนถนนเรื่อยๆจนมาจอดติดไฟแดงแถวๆบริษัท อาคาชิหันไปมองกล่องสีฟ้าอ่อนนั้นอีกครั้งก็จะยกยิ้มอย่างมีความสุขก่อนจะเงยหน้าขึ้น

“หืม?” เมื่อเงยหน้าขึ้นพลันสายตาก็มองไปยังรถที่จอดอยู่ด้านข้าง อาคาชิเลิกคิ้วก็จะหยิบไอโฟน6เครื่องหรูของตัวเองขึ้นมา นิ้วเรียวสัมผัสที่หน้าจอเพื่อปลดล็อกก่อนจะเข้าแอพพลิเคชั่นไลน์ แล้วเลือกจิ้มไปที่รายชื่อที่เขาเพิ่มไว้ในรายการโปรด

เท็ตสึยะ ♥(อาคาชิเติมหัวใจลงท้ายชื่อ)

เซย์จูโร่ : คุโรโกะ เท็ตสึยะ

เท็ตสึยะ ♥: คะ?

เซย์จูโร่ : อยากมาทำงานพร้อมกับผมถึงขนาดติดไฟแดงพร้อมกันเลยหรอ

เท็ตสึยะ ♥: คุณคงจะพักผ่อนไม่พอสินะคะ

เซย์จูโร่ : ใจร้ายจังนะ

เท็ตสึยะ ♥: มองมาทางซ้ายของคุณทีสิคะ เจ้านาย

อาคาชิอ่านข้อความไลน์ก่อนจะหันไปตามสิ่งที่คนร่างเล็กนั้นพิมพ์บอกมา อาคาชิมองคุโรโกะที่ทำมือชี้ไปที่ปากของตัวเป็นการสื่อว่าดูที่ปากฉันนะคะ ก่อนที่ปากอิ่มเล็กที่ดูทาด้วยลิปสติกสีอ่อนสวยจะขยับปากเป็นคำพูด

“คุณมันหลงตัวเอง แถมบ้าอำนาจ!!” คุโรโกะขยับปากว่าอาคาชิ

“หึ” อาคาชิหัวเราะในลำคอก่อนจะเลียริมฝีปากของตัวเองพลางมองไปที่ปากอิ่มเล็กของคนตัวเล็กที่อยู่ในรถอีกคัน

“!!!!” คุโรโกะรีบหันไปมองถนนตามเดิมทันทีที่เห็นอาคาชิทำท่าเลียริมฝีปากตัวเอง

ไม่นานทั้งคู่ก็ขับรถจนมาถึงบริษัทโดยที่อาคาชิเป็นคนขับนำมาและตามด้วยรถของคุโรโกะ อาคาชิขับรถเข้ามาจอดในที่จอดรถประจำตำแหน่ง ส่วนคุโรโกะก็ขับรถมาจอดข้างรถของอาคาชิที่มีที่วางพอดี

“เท็ตสึยะ” อาคาชิเอ่ยเรียกร่างเล็กที่กำลังเปิดประตูลงมาจากรถ

“คะ?” ร่างเล็กล็อกรถพลางขานรับคนที่เรียกเธอ

“เร็วๆสิ” อาคาชิเร่งก่อนจะเดินไปที่ลิฟต์ที่อยู่ภายในลานจอดรถ คุโรโกะตีหน้านิ่งก่อนจะเดินตามเจ้านายร่างสูงที่อยู่ในชุดสูทเรียบร้อยอย่างทุกวัน ทั้งคู่ก้าวเข้าไปภายในลิฟต์ตัวหรูของบริษัท อาคาชิกดเลือกชั้นที่ต้องการก็ทุกอย่างจะตรงอยู่ในความเงียบ

ตึ่ง!

ลิฟต์ตัวหรูเคลื่อนตัวขึ้นมาจนถึงชั้นที่ทั้งสองทำงานอยู่ ก่อนทั้งคู่จะก้าวออกจากลิฟต์ อาคาชิเดินนำไปที่ห้องทำงานก่อนจะเปิดประตูเข้าไปด้านในร่างเล็กเรือนผมสีฟ้าที่เดินตามอาคาชิหยุดอยู่หน้าประตูหลังจากที่ชายหนุ่มผมแดงเดินเข้าไปแล้ว

“เฮ้อ~” คุโรโกะถอนหายใจก่อนจะเปิดประตูตามคนร่างสูงเข้าไปภายในห้องทำงานของคนที่มีตำแหน่งเป็นถึงประธานบริษัท

“คุณอาคาชิค่ะ ฉันอยากกลับไปนั่งทำงานหน้าห้องเหมือนเดิม” หลังจากที่ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบอยู่นาน ร่างเล็กเรือนผมสีฟ้าก็ได้เอ่ยขึ้น “ฉันเป็นเลขาของคุณ ฉันว่านั่งอยู่หน้าห้องมันจะทำให้ฉันทำงานได้ดีกว่า” ร่างเล็กให้เหตุผล

“หน้าห้องมีเลขาคนใหม่มาทำแทนแล้วเธอไม่จำเป็นต้องออกไปนั่งทำงานอยู่หน้าห้องอีก” อาคาชิตอบโดยที่ไม่ได้เงยหน้าจากเอกสารที่กำลังอ่านเลยแม้แต่นิดเดียว

“เฮ้อ~” ร่างเล็กถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้นต่อ “จะทำอะไรก็ตามใจคุณเถอะค่ะ เจ้านาย”

“ก็ดี เป็นลูกน้องไม่ควรเถียงเจ้านายนะ” อาคาชิพูดย้อน

15.45 น.

“คุณอาคาชิค่ะ คืนนี้ไม่มีประชุมแล้วก็ไม่มีงานอะไรแล้ว ถ้าถึงเวลาเลิกงานฉันขอตัวกลับเลยนะคะ” ร่างเล็กเรือนผมสีฟ้าพูดขึ้นหลังจากที่มองเวลาที่อยู่ที่มุมล่างขวาสุดของคอมพิวเตอร์

“หืม จะแบบนั้นก็ได้นะ” อาคาชิเงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่กำลังอ่านเพื่อรอเวลาเลิกงาน จริงๆแล้วเข้าจะกลับบ้านตอนนี้เลยก็ได้นะ แต่ในเมื่อคนร่างเล็กนั้นยังอยู่เขาก็ยังอยู่ละนะ “แต่...คืนนี้เธอต้องออกงานกับผมนะเท็ตสึยะ” อาคาชิบอกข้อแลกเปลี่ยน

“ออกงาน?” คุโรโกะทวนคำ

“ใช่ วันนี้เป็นวันเกิดของคุณ อัตกิซะ โคทาริ น่ะ” อาคาชิบอกพลางเดินถือกล่องสีฟ้าอ่อนสวยขนาดใหญ่มาวางที่โต๊ะของหญิงสาว

“...” คุโรโกะมองกล้องสีฟ้าอ่อนสวยที่ถูกวางลงบนโต๊ะทำงานออกเธอ

“ในกล่องเป็นชุดที่เธอต้องใส่เพื่อไปร่วมงานวันนี้... ห้ามปฏิเสธละ” อาคาชิพูดพรางส่งรอยยิ้มอ่อนโยนให้กับร่างเล็กที่นั่งมองกล่องสีฟ้าอ่อนสวย “แล้วผมจะไปรับที่คอนโดนะ” อาคาชิพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานไป

“จะว่าโชดดีหรือยุ่งยากกว่าเดิมดีนะ” คุโรโกะพึมพำเบาๆพลางใช้นิ้วเรียวจิ้มไปที่กล่องสีฟ้าอ่อนสวย

ผมรู้นะว่า อัตกิซะ โคทาริ คือเหยื่อของเธอในคืนนี้น่ะ เท็ตสึยะ...

ร่างสูงทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวยาวภายในห้องรับแขกขนาดใหญ่ของคฤหาสน์ ตามจริงก่อนหน้านี้คฤหาสน์หลังนี้เคยทั้งพ่อและแม่ขอเขาอาศัยอยู่ แต่แม่ของเขานั้นเสียไปตั้งแต่อาคาชิยังเด็ก หลังจากนั้นพ่อของเขาจึงเป็นคนเลี้ยงเขามาตลอด ปลูกฝั่งแต่คำว่าชัยชนะ จนเขารับตำแหน่งประธานบริษัทและในวันนั้นวันที่ประกาศตัวประธานบริษัทอาคาชิกรุ้ปคนใหม่พ่อของอาคาชิก็ถูกฆ่าตาย แต่ข่าวนั้นก็ดังและตกเป็นประเด็นอยู่นานแต่ก็ไม่มีใครหาตัวคนทำได้ จนเขาเริ่มสืบเรื่องของผู้หญิงคนหนึ่ง... หญิงสาวเรือนผมสีอความาลีนสวยที่ดูจืดจางไม่มีอะไรโดดเด่น อาคาชิสืบจนรู้ว่า เธอมีอะไรที่พิเศษมากว่าที่เห็น นั้นคือ...

คุโรโกะ เท็ตสึยะ หรือ ฉายาในวงการนักฆ่าคือ shadow และตามข้อมูลเหล่านั้นก็ตามมาด้วยรายชื่อมากมายที่ถูกคนร่างเล็กนั้นฆ่าตายและหนึ่งในนั้นคือ...

อาคาชิ มาซาโอมิ

ตามจริงเขาควรจะแค้นคนร่างเล็กนั้นแต่... มันกับไม่เป็นเช่นนั้น เพราะพ่อคือคนบงการชีวิตเขา

... ตายไปซะได้ก็ดี

          18.50 น.

ร่างเล็กเรือนสีฟ้ายาวถึงสะโพกนั่งอยู่บนโซฟาหนังสไตล์วินเทจสีขาวตัวยาวขนาดนั่งได้สองคน คุโรโกะนั่งมองตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่ที่ตั้งอยู่มุมห้อง เธอมองไปยังรองเท้าสันสูงสีเงินคู่สวยก่อนจะมองมายังชุดที่ตัวเองใส่อยู่ ชุดเดรสสีเขียวมิ้นท์สีฟ้าอ่อนยาวเหนือเข่าเรียบหรู จากส่วนเอวลงมาเป็นระบายพองฟู้พอดีงาม

ติ๊ด!

เสียงปลดล็อกประตูห้องดังขึ้นก่อนจะตามด้วยเสียงเปิดและปิดประตู

“เท็ตสึยะ” อาคาชิถือวิสาสะบุกเข้าห้องของร่างเล็กทันทีโดยไม่ต้องขออนุญาตจากเจ้าของห้อง ร่างสูงเดินตรงมายังส่วนที่เปิดห้องนอนที่ถูกเปิดประตูทิ้งไว้ “ชุดนี้เข้ากับเธอมาเลยนะ” เขาพูดพลางเดินเข้าไปหาคุโรโกะ

“อ้ะ! คุณอาคาชิมาตอนไหนคะ?”

“เมื่อกี้น่ะ แต่ก่อนจะไปงานผมว่า พาเท็ตสึยะไปทำผมสักหน่อยดีกว่า” พูดจบอาคาชิก็เดินมาอยู่ด้านหน้าของคนร่างเล็กทันที ร่างสูงนั่งคุกเข่าลงนั่งคนร่างเล็กก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบรองเท้าที่เขาซื้อที่ถูกวางอยู่ข้างกระจกบานให้ อาคาชิชันเข่าขึ้นมาข้างหนึ่งก่อนจะจับเท้าเล็กของคุโรโกะมาสวมรองเท้าให้ทั้งสองข้าง

“ฉ ฉันใส่เองก็ได้ค่ะ คุณอาคาชิ” คุโรโกะเลิ่กลั่กกับการกระทำของอาคาชิ ก็ดูสิเขาเป็นเจ้านายนะ! จะมาทำแบบนี้เป็นลูกน้องอย่างเธอได้ไง

“ไม่เป็นไรหรอก” อาคาชิพูดพลางลุกขึ้นยืน ก่อนจะจับมือเล็กของคุโรโกะแล้วพาเดินออกจากห้อง

เวลาผ่านไปสักพักหลังจากที่อาคาชิพาคุโรโกะไปทำผมเสร็จทั้งคู่ก็ตรงมาที่งานทันที รถฺBMW sportสีแดงสวยถูกขับโดยชายหนุ่มผู้ทรงอำนาจสูงสุดในด้านการเงินของญี่ปุ่น อาคาชิ เซย์จูโร่ จอดรถที่หน้าตัวคฤหาสน์หลังงามก่อนจะส่งหน้าที่ต่อให้กับสารถีประจำคฤหาสน์อัตกิซะ อาคาชิรีบเดินมาประตูอีกฝั่งก็จะจับมือเล็กให้คนที่อยู่ด้านในออกมา

“ก่อนเข้างาน เธอต้องใส่นี้ก่อนนะเท็ตสึยะ” อาคาชิบอกพลางหยิบสร้อยไข่มุกออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูทสีเข้มก่อนจะใส่ให้กับคนร่างเล็กที่เขาพามาด้วย

“คือ...”

“ผมให้เธอนะเท็ตสึยะ” อาคาชิบอกก่อนจะจูงมือคนร่างเล็กเข้าไปภายในงาน

ภายในงานถูกตกแต่งไว้อย่างหรูหราไหนจะอาหารและเครื่องดื่มราคาแพงสมฐานะเจ้าของงาน ตอนนี้ทุกสายตาจับจ้องมาที่บุคคลที่มาใหม่สองคนที่เดินเคียงคู่กันมา นั้นคือ อาคาชิ เซย์จูโร่ เจ้าของธุรกิจยักษ์ใหญ่กับสวยสาวเรือนผมสีฟ้าที่

“หนิๆ ผู้หญิงคนนั้นใครน่ะ”

“แฟนท่านอาคาชิหรอ”

“ไม่จริงอ่ะ ท่านอาคาชิไม่มีท่านเอาคนที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้ามาทำเป็นภรรยาหรอก”

เสียงซุบซิบดังถึงบอกๆในหมู่หญิงสาววัยเดียวกัน อาคาชิเปลี่ยนจากมือที่จับมาเป็ยโอบเอวบางของคุโรโกะแทนแล้วเดินเข้าไปทักทายเจ้าของงาน

“สวัสดีครับ คุณ อัตกิซะ โอทาริ”

“อ้าว คุณอาคาชิ มาจนได้สินะครับ” ชายเจ้าของงานกล่าวทักทายและจับมือตามมารยาท “โอ๊ะ แล้วสวยสาวคนนี้ใครกันครับ” อัตกิซะ ถามถึงหญิงสาวเรือนผมสีฟ้าที่มากับอาคาชิ

“เลขาคนเก่งของผมน่ะครับ เธอชื่อ คุโรโกะ เท็ตสึยะ” อาคาชิบอกพร้อมกับแนะนำเลขาส่วนตัวของตัวเองให้รู้จัก

“อ้าวคนของตระกูลคุโรโกะนี้เอง คงจะลำบากสิครับที่ต้องใช้ชีวิตแบบสามัญชน ฮ่าๆ” อัตกิซะพูดเป็นเชิงติดตลก

“ไม่เท่าไรหรอกค่ะ พอดีว่าคุณเซย์จูโร่ดูแลฉันดี” คุโรโกะพูดเสียงเรียบนิ่งพร้อมกับเปลี่ยนสรรพณนามที่เคยเรียกเจ้านายของตัวเองทันที

“มีสาวสวยดูแลแบบนี้น่าอิจฉาจริงๆ เลยนะครับคุณอาคาชิ”

“หึ.. ลองให้เธอไปดูแลบ้างดีมั้ยละครับ” อาคาชิเสนอ เขาแอบเห็นคุโรโกะยิ้มบางๆก่อนจะตีหน้านิ่งเหมือนเดิม ก็นะ อัตกิซะ โคทาริ นะ คือเหยื่อที่เธอต้องจัดการในวันนี้นี่

“งั้นคืนนี้ฉันจะเป็นเลขาส่วนตัวของคุณนะคะ” คุโรโกะบอกก่อนจะเดินไปยืนข้างอัตกิซะ ส่วนอาคาชิก็แยกออกไป

อาคาชิกำลังปูทางให้คนร่างเล็กนั้นทำงานได้ง่ายขึ้น

เช้าวันต่อมาโทรทัศน์ทุกช่องรวมถึงหน้าหนังสือพิมพ์ได้ลงข่าวการตายของนักธุรกิจใหญ่หรือก่อนคือ อัตกิซะ โคทาริ แต่หลังจากนั้นไม่กี่วันข่าวก็เงียบไปไม่มีใครตามหาสาเหตุต่อ ไม่มีใครพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น แต่คนที่ลงมือฆ่า อัตกิซะ โคทาริ ก็ยังไปทำงานปกติ

ผ่านไป 2 เดือน

เหตุการณ์ทุกอย่างยังคงปกติดี คุโรโกะ เท็ตสึยะ ก็ยังคงทำงานเป็นเลขาส่วนตัวของ อาคาชิ เซย์จูโร่ แต่มีอย่างหนึ่งที่เปลี่ยนไป นั้นก็คือฤดูกาล ช่วงเป็นเป็นช่วงที่มีอากาศเป็นพิเศษเพราะเข้าสู่ฤดูหนาวอย่างเต็มตัว อาคาชิมองร่างเล็กที่ยกมือขึ้นมาเป่าเพื่อสร้างความอบอุ่น ก่อนเข้าจะถอดผ้าพันคอสีแดงเข้มของตัวเองมาพันให้อีกคน

“เอ๊ะ!” คุโรโกอุทานขึ้นเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสนุ่มอุ่นที่หลังคอกอดจะถูพันอย่างลวมๆที่คอเล็ก

“อุ่นขึ้นมันเท็ตสึยะ” อาคาชิถามด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนที่เข้ามีให้เฉพาะคนตัวเล็กตรงหน้าเท่านั้น

“อุ่น...อุ่นค่ะ คุณอาคาชิ” คุโรโกะก้มหน้าตอบ แต่ถึงจะหลบยังไงอาคาชิก็รู้อยู่ดีว่าใบหน้าน่ารักนั้นกำลังขึ้นสีระเรื่ออยู่

“จริงๆแล้ว เท็ตสึยะเรียกผมว่าเซย์จูโร่ก็ได้นะ” อาคาชิเปรยขึ้นพลางเดินมาด้านข้างเพื่อจับมือของอีกฝ่าย

“แต่ฉันว่าเธอเรียกแบบนั้นมันจะดูเป็นการสนิทเกินไป แล้วอีกอย่างฉันเป็นแค่เลขาของคุณเองนะคะ”

“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเท็ตสึยะก็ได้เป็นมากกว่าเลขาเองนั้นแหละ” อาคาชิพูดลอยๆแต่นั้นกับทำให้ใบหน้าน่ารักนั้นขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างช่วยไม่ได้

“มะ...มากกว่า ///”

“ฮ่าๆ อะไรก็ได้ที่เท็ตสึยะอยากเป็น ^^”

“ฉันว่าอากาศคงจะเย็นเกินไปเราหาร้านอาหารสักร้านแล้วเข้าไปนั่งด้านในหรือไม่ก็กลับบ้านดีกว่านะคะ” คุโรโกะรีบหาข้ออ้าง ขืนอยู่แบบนี้ต่อไปคงได้คิดจริงจังขึ้นมากันพอดี

แต่ถึงอย่างนั้น

เธอก็คิดไม่ได้อยู่ดี

ก็เพราะว่า เธอมันสกปรก เกินกว่าใครจะรับได้

สองมือที่ฆ่าคนมามากมาย

และอีกเรื่องก็คือ เธอห้ามมีความรัก.... เพราะฉะนั้น คุโรโกะ เท็ตสึยะ จึงพยายามที่จะไม่เข้าหาใครนอกจากเหยื่อที่เธอต้องจัดการ แต่ตอนนี้เหยื่อคนต่อไปของเธอคือ อาคาชิ เซย์จูโร่

“เท็ตสึยะเมื่อไรเธอจะเลิกทำงานแบบนั้น” อาคาชิพูดขึ้นมาเบาๆ

“คะ?” คุโรโกะที่เหมือนจะได้ยินคนร่างสูงข้างกายพูดอะไรบางอย่างจึงเอ่ยขึ้น

“วันที่ 20 เท็ตสึยะไปที่บ้านฉันได้มั้ย”อาคาชิถาม

“20 ได้ค่ะ แล้วไปทำไมหรอคะ?” คุโรโกะตอบตกลงพร้อมถามอีกฝ่าย

“ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เองแหละ”

“วันที่20 ...วันเกิดคุณอาคาชิหนิคะ” คุโรโกะทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะพูดออกมา “ฉันว่า... คุณอาคาชิมีอะไรที่อยากได้เป็นพิเศษหรือเปล่าค่ะ” คุโรโกะถามคนที่เดินอยู่ข้างเธอ

“อยากได้ คุโรโกะ เท็ตสึยะ” อาคาชิพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนจะดึงคนข้างกายเข้ามากอด คุโรโกะยืนนิ่งปล่อยให้คนร่างสูงกอดเธออยู่อย่างนั้น คนที่เดินไปมาต่างก็หันมามองแล้วอมยิ้มเบาๆ

“ฉัน... ฉันรักคุณไม่ได้” คุโรโกะพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เพราะตลอดมาเธอพยายามเก็บความรู้สึกเอาไว้ ความรู้สึกที่อาคาชิ เซย์จูโร่คนนี้ทำดีกับเธอ “ฉัน... ขอโทษ ฮึก!”

“เท็ตสึยะ ผมรู้เรื่องทุกอย่างของเธอนะ ผมรู้ว่าเธอทำอะไรอยู่” อาคาชิพูด ใช่ เขารู้ทุกอย่างรู้สิ่งที่คนร่างเล็กที่เขากอดอยู่ทำ ทั้งเรื่องประวัติต่างๆ รวมถึงเหยื่อที่ร่างเล็กในอ้อมกอดเขาถูกสั่งให้ไปฆ่า รู้ว่าใครเป็นคนบงการอยู่เบื้องหลัง และเขาก็พร้อม... “ผมพร้อมที่จะช่วยเธอออกมาจะขุมนรกนั้นนะ เท็ตสึยะ”

“ฮึก! ฉ... ฉันขอ ตัวกลับคอนโดก่อนดีกว่าค่ะ” คุโรโกะผละออกมาจากอ้อมกอดของอาคาชิก่อนจะเดินไปเรียกแท็กซี่เพื่อกับไปที่คอนโด

เป็นเวลากว่า 2 อาทิตย์ที่คุโรโกะไม่ได้ไปทำงานที่บริษัท ถ้าเป็นคนอื่นชายหนุ่มร่างสูงเรือนผมสีแดงคงไล่ออกไปแล้วแต่สำหรับคุโรโกะ เท็ตสึยะนั้นคือกรณีพิเศษ แต่ถึงอย่างนั้นก็ใช่ว่าเขาจะไม่หาคนอื่นมาทำงานแทน แต่ก็ไม่ได้ให้ใช้ของที่คนร่างเล็กนั้นใช้ แถมยังให้ไปนั่งประจำหน้าห้อง

ร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีแดงมองปฏิทินตั้งโต๊ะภายในห้องทำงานที่บริษัทของตัวเอง

“พรุ่งนี้แล้วสินะ” อาคาชิพึมพำ พรุ่งนี้ที่ว่าก็คือ พรุ่งนี้จะเป็นวันที่ 20 ธันวาคม และพรุ่งนี้เขาก็จะไม่เข้ามาที่บริษัทเพราะว่า เขาจะใช้เวลาทั้งวันเพื่อรอคนร่างเล็กไปที่นั้น ถึงแม้จะไม่รู้ว่าคุโรโกะจะโผล่ไปที่นั้นหรือเปล่า

20 ธันวาคม xxxx

“แกมันเลี้ยงไม่เชื่อง!!!” เสียงตะหวาดดังลั่นไปทั่วคฤหาสน์ตระกูลโองิวาระ โดยชายผู้เป็นนายใหญ่ประจำตระกุลคนปัจจุบัน

“ฉ...ฉันขอโทษค่ะนายท่าน” ร่างเล็กกล่าวขอโทษอีกฝ่ายเลี้ยงเบา

“เพราะความดื้อเงียบของแก!!! ไงละออกไปอยู่ด้านนอกจนไปรักกับไอ้อาคาชินั้น! ขนาดฉันสั่งให้แกฆ่ามันแกยังทำไม่ได้!!”

“...”

“แล้วนี้จะมาขอเลิกทำงานนี้งั้นหรอ?! ฝันไปเถอะ!!” นายท่านประจำตระกูลตวาดลั่น

“ฉ... ฉันไม่ได้ตั้งใจ ห ให้มันเป็น บ แบบนี้”

“ข้อแก้ตัวของคนที่ฆ่าคนมานับไม่ถ้วนอย่างแก่ไม่มีใครเขาฟังหรอก!! พรุ่งนี้ก็ต้องกลับมาพักอยู่ที่นี้และห้ามไปทำงานให้ไอ้อาคาชินั้นอีก!!” นายท่านประจำตระกูลโองิวาระสั่งด้วยน้ำเสียงจริงจังพลางกระชากผมสีฟ้าอ่อนสวยเพื่อให้อีกคนเงยหน้ามอง “กลับไปเก็บของที่คอนโดของแกซะ เท็ตสึยะแล้วพรุ่งนี้เช้าฉันจะส่งคนไปรับ”

13.50 น.

ห้องหรูภายในคอนโดหรูราคาแพงถูปิดไม่ให้แสงผ่านเข้ามาโดยผ้าม่านทึบแสงร่างเล็กนั่งอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ที่มีโซฟาวินเทจสีขาวตัวยาวขนาดนั่งได้สองคนวางอยู่แต่เจ้าของห้องกับไม่ได้นั่งบนนั้น เธอนั่งอยู่ที่พื้นหน้าโซฟา พลางมองสภาพตัวเองในกระจก มุมปากด้านขวามีรอยเลือดแถมบวมช้ำจากการโดนตบ ผมเผ้ายุ่งเหยิง แถมบางส่วนยังโดนตัดเลยหัวไหล่ขึ้นไปอีก

“ฮึก... น่า น่าสม เพ เพศชะมัด” พูดไปก็สะอึกสะอืดไปอยู่คนเดียวในห้อง พลันสมองก็นึกถึงคำพูดที่ชายร่างสูงเจ้าของเรือนสีแดงและนัยน์สองสีต่างกันที่เคยพูดกับเธอในวันนั้น ก่อนมือบางจะเอื้อมไปหยิบไอโฟน6เครื่องหรูของตัวเองขึ้นมาก่อนสัมผัสที่หน้าจอเพื่อปลดล็อกและกดหารายชื่อที่เธอต้องการ

เซย์จูโร่…

“คุณอาคาชิ”

[เท็ตสึยะ เธอโอเคใช่มั้ย] ปลายสายรีบถามขึ้นทันที

“ที่คุณบอกเมื่อตอนนั้น” คุโรโกะเอ่ยถามด้วยเสียงแผ่วเบา

[ผมจริงจังนะ เท็ตสึยะ]

“ช่วยฉัน ออกไปที...”

[เท็ตสึยะ เธออยู่ไหน]

“....”

[เท็ตสึยะ]

ชายหนุ่มร่างสูงรีบคว้ากุญแจรถBMW sportสีแดงสวยทันที ก็จะรีบขับตรงไปยังคอนโดหรูของร่างเล็กที่ไลน์มาหาเขา ตอนนี้ที่ที่อาคาชิคิดว่าคนร่างเล็กจะอยู่นั้นมีที่เดียวนั้นคือ คอนโดที่ คุโรโกะ เท็ตสึยะ อาศัยอยู่

ใช้เวลาสักพักใหญ่อาคาชิก็ขับรถมาถึงยังคอนโดที่คุโรโกะอาศัย ร่างสูงรีบขอคีย์การ์ดสำรองทันทีก่อนจะรีบขึ้นลิฟต์ตรงไปยังห้องที่คุโรโกะอยู่

ติ๊ด!

เสียงของการปลดล็อกประตูดังขึ้น ก่อนร่างสูงจะรีบเปิดประตูเข้าไปภายในห้องทันที

“เท็ตสึยะ!”

“...”

“เท็ตสึยะ!!” อาคาชิตะโกนเรียกก็จะเดินตรงไปยังประตูห้องนอนทันที “เท็ตสึยะ!!” แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปเขาก็ต้องพบกับร่างเล็กที่เขากำลังหาอยู่ อาคาชิรีบตรงเข้าไปหาคุโรโกะที่นอนราบไปกับพื้นทันที

“เท็ตสึยะ ตัวเธอร้อนมาเลยนะ” อาคาชิพยุงร่างเล็กที่นอนสลบอยู่ขึ้นมากอดแน่น ก่อนจะช้อนร่างเล็กขึ้นอุ้มในท่าเจ้าสาว

20.30 น.

เวลาผ่านไปหลังจากที่อาคาชิพาคุโรโกะกลับมาที่คฤหาสน์หลังงามของเขา อาคาชิก็ได้ตามหมอประจำตระกูลของเขามาเพื่อดูอาการของคนร่างเล็กทันที ซึ่งก็ไม่เป็นอะไรมากกว่าการเป็นไข้และความเคลียสะสม

“คงเจ็บมาสินะ” อาคาชิพูดขึ้นเบาๆ ขณะที่มือหนาสัมผัสลงที่มุมปากบวมช้ำอย่างแผ่วเบา

“อือ...” เสียงครางดังขึ้นเบาๆ จากคนร่างเล็กที่ค่อยๆขยับตัวและลืมตาขึ้นช้าๆ

“เท็ตสึยะ” อาคาชิค่อยๆพยุงให้คุโรโกะอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน

“คุณอาคาชิ” คุโรโกะเอ่ยเรียกชื่อชายหนุ่มผมแดงด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“เท็ตสึยะ โองิวาระ ซิเงฮิโระนั้นเป็นคนทำเธอใช้มั้ย” อาคาชิถามทันทีที่

“...” คุโรโกะก้มหน้านิ่ง

“ไม่ต้องกลัวนะ” อาคาชิขยับเข้าไปกอดคุโรโกะที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง “ผมเคยบอกไปแล้วหนิ ผมจะช่วยเท็ตสึยะทุกเรื่อง จะไม่มีใครมาทำอะไรเธอ เท็ตสึยะ”

“ฮึก... เขา ฮึก เขาจะให้ฉัน ฮึก กลับไปอยู่ที่นั้น ฮึก! ...แล้ว ข เขาจะ ส  ส่งคนมา ฆ่า ฆ่าคุณ”

“...”

“ฉ ฉัน ฮือ ฮึก กลัว” คุโรโกะพูดไปสะอึกสะอืดไปฟังไม่ได้ศัพท์

“เท็ตสึยะ จำไว้นะ จะไม่มีใครมารับเธอไปไหนทั้งนั้น และจะไม่มีใครมาฆ่าผมด้วย เฉพาะนั้นไม่ต้องกลัวนะ” อาคาชิพูดพลางลูบกลุ่มผมสีฟ้าอ่อนนุ่มเบาๆ “นอนซะนะคนดี” อาคาชิพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนก่อนจะจับให้คนตัวเล็กบนลงบนเตียงกว้างภายในห้องของเขา อาคาชิรอจนคุโรโกะหลับไปก่อนจะเขาจะออกมาจากห้องเพื่อทำธุรของตัวเอง อาคาชิหยิบไอโฟน6พลัสเครื่องหรูสีทองของตัวเองขึ้นมาก่อนจะกดไปยังเบอร์คนสนิท รอไม่นานนักปลายสายก็รับ

[ฮัลโฮล เซย์จังโทร.มาซะดึกเลยมีอะไรหรือเปล่า] ปลายสายถามขึ้น

“ผมมีงานให้พวกนายทำ”

[เห~ งานด่วนสินะ เซย์จังถึงโทรมาดึกขนาดนี้]

“อ่า... เดี๋ยวผมจะส่งรายละเอียดให้ทางเมลแล้วกันนะเรโอะ แล้วก็...จัดการคืนนี้เลยยิ่งดี” อาคาชิบอกก่อนจะวางสายแล้วหยิบไอแพดขึ้นมาแล้วกดส่งข้อมูลไปให้เรโอะ ก่อนจะไปทำธุรส่วนตัวของตัวเอง

แสงแดดยามเช้าของช่วงฤดูหนาวส่องผ่านผ้าม่านที่ปิดไม่สนิทเข้ามาภายในห้องนอนสีเข้มก่อนจะกระทบร่างเล็กเรือนผมสีฟ้าอ่อนและร่างสูงของชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีแดงที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงกว้าง คุโรโกะคอยลืมตาขึ้นอย่างช้าๆเพื่อให้สายตาได้ปรับสภาพแต่เมื่อเธอลืมตาตื่นเต็มที่แล้วก็ต้องพบว่าตัวเองในนอนอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่มที่เธอเห็นเมื่อคืน

“คุณอาคาชิ” คุโรโกะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเพราะกลัวอีกคนตื่น คุโรโกะเงยหน้ามองใบหน้าคมหล่อเหลาที่ตอนนี้กำหลับพริ้มอย่างสบายก่อนมือบางจะเลื่อนมาสัมผัสที่แก้มนุ่มของคนที่นอนกอดเธออยู่

คุโรโกะ... ฆ่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้จริงๆ

ฝามือเล็กคอยๆวางลงบนแก้มของอาคาชิอย่างเบามือเพื่อไม่ให้อีกคนตื่น

หมับ!!

“อ๊ะ!!” คุโรโกะอุทานเสียงดัง

“ไม่คิดเลยนะว่าเท็ตสึยะจะลักหลับผมแบบนี้” อาคาชิพูดหยอกก่อนจะจูบลงที่หน้าผากของอีกฝ่าย “ไข้ลดแล้วสินะ”

“หืม! ถ้าตื่นแล้วทำไมไม่ลุกไปอาบน้ำแล้วไปทำงานซะละคะ”คุโรโกะพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“อะไรกันวันนี้ผมมีเซอร์ไพร์ให้เท็ตสึยะด้วยนะ”

“เซอร์ไพร์?”

“เดี๋ยวสายๆ ก็ได้รู้เองละนะ เท็ตสึยะ” อาคาชิพูดเปรย “ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว... เรามาปั้มลูกกันะ” เขาพูดก่อนจะก้มลงไปซุกที่ซอกคอขาวของคุโรโกะ

“ด..เดี๋ยวค่ะ อ อะไรของคุณคะ เรา อืออ.. เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันเลยนะคะ!” คุโรโกะรีบแย้ง

“ก็หลังการทุกอย่างเรียบร้อยไงเท็ตสึยะ ส่วนนี้...” อาคาชิพูดเว้นไว้ก่อนจะ

“อืออ...” คุโรโกะหดคอทันทีที่สัมผัสได้ถึงความเปียกชื่นและแรงดูดเบาๆที่ซอกคอ

“จองไว้ก่อน ^^” อาคาชิพูดด้วยน้ำเสียงยียวน

“คุณมัน เอาแต่ใจจริงๆเลยนะคะ”

“ผมอ้อนแค่เท็ตสึยะคนเดียวนะ”

THE END… ♥

--------------------------------------------------------------------------

#แก้ความผิดแล้ว

ขอให้สนุกกับตอนนี้คะ