ราตรีไร้แสงร่ายมนต์นิทรา
ครอบครองวิญญาเก็บไว้เชยชม
ลวงด้วยเสน่หาฟูมฟักเพาะบ่ม
ราคะอารมณ์เริงสมฤดี
นี่คือพันธะจักได้หลุดพ้น
เมื่อข้ายินยลหรือจนเจ้า... ดับสูญไป.
....
..
มืดมิด ว่างเปล่า บทกวี ...
พื้นใต้ฝ่าเท้าของเธอให้ความรู้สึกเบาบางเกิดกว่าจะเป็นอะไรที่เหยียบได้ ความมืดทำให้มองไม่เห็นแม้กระทั่งร่างกายของตัวเอง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจริงๆ แล้วเธอมีตัวตนอยู่ในที่แห่งนี้หรือไม่ และเสียงประสานที่ท่องบทกวีซ้ำไปซ้ำมานั่น... ไม่เข้าใจจริงๆ
“ดับสูญไป” เสียงประสานที่ดังอยู่นาน รวมกลายเป็นเสียงของคนๆ เดียวก่อนเสียงเหล่านั้นจะเงียบหายไป
“นั่นใคร...”เสียงหวานเล็ดลอดออกมาได้เพียงเล็กน้อยและขาดหายไปราวกับไอเย็นในความมืดรอบๆ ตัวกำลังจับตัวเป็นเกล็ดน้ำแข็งเกาะอยู่ที่ลำคอของหญิงสาว
“เอ่ยนามเจ้า” โทนเสียงทุ้มต่ำ ก้องอยู่ในความมืดที่ว่างเปล่าโดยไร้ที่มา ทว่ามันกลับอ่อนโยนและอยากที่จะทำตามความปรารถนาของเสียงเสียงนั้นโดยไม่มีข้อโต้แย้ง
“รารัน” ริมฝีปากบางขานตอบ
ลมวูบใหญ่ซัดเข้าร่างบางที่ยืนโดดเดี่ยวท่ามกลางความมืดมิด มันเป็นสายลมอบอุ่นหมุนวนอยู่รอบๆ กาย แต่กลับทำให้ร่างกายของเธอไร้เรี่ยวแรงราวกับกระดูกทั้งร่างถูกหักเป็นท่อนๆ ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่เธอฝืนยืนอยู่ด้วยขาทั้งสองข้าง จนกระทั่งไม่สามารถทรงตัวได้อีกต่อไป
ทันใดนั้นบางสิ่งที่ให้ความรู้สึกเหมือนสายลมอีกระรอกก็เข้าโอบพยุงร่างเธอเอาไว้จากด้านหลัง หลอมรวมเข้ากับลมหอบแรกเป็นหนึ่งเดียว บางอย่างสะกดให้เธอเคลิบเคลิ้มและอ่อนโอนตามกระแสลมนั้นจนลืมสังเกตไปว่าเท้าของเธอไม่ได้แตะพื้นอีกต่อไป สายลมหอบเอาร่างของเธอลอยขึ้นไปในห้วงอากาศที่มืดมิด สายลมหอบนี้ให้ความรู้สึกที่แตกต่างจากสายลมหอบแรกอย่างสิ้นเชิง มันให้ความรู้สึกมั่นคง หนักแน่นและ
มีตัวตน...
“เก่งมาก...ที่รัก” เสียงเดิมดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับชิดเข้ามาถึงใบหู น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยเวทมนต์ ความลุ่มหลง หลอกล่อ ทำให้คำพูดทุกคำเป็นเหมือนประโยคคำสั่ง ที่คนฟังพร้อมจะทำตามอย่างง่ายดาย
ขณะที่ความมืดยังคงครอบงำที่แห่งนี้ สิ่งที่ไวต่อความรู้สึกมาที่สุดในตอนที่คือประสาทสัมผัสทางร่างกาย ฉันสัมผัสได้ถึงสายลมที่จางหายไปและไอร้อนทั่วร่างกายเข้ามาแทนที่ มันเป็นไอความร้อนจากร่างกายมนุษย์! ฉันพยายามที่จะลืมตาให้กว้างเพื่อที่จะได้มองเห็นต้นตอของไอร้อนนั่น แต่มันมืดเกินไป แค่ตัวฉันเองฉันยังมองไม่เห็นเลย นับประสาอะไรกับคนอื่นล่ะ
ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกเหมือนถูกสาดด้วยน้ำอุณหภูมิติดลบสักสองถังได้ เมื่อสัมผัสร้อนจากบางสิ่งประทับลงที่เนินไหล่ด้านขวาจนตัวชาวูบวาบไม่หยุด ก่อนจะย้ายไปด้านซ้าย จุดอื่นๆ และลุกลามไปทั่วทั้งตัวอย่างช้าๆ ทว่าหนักหน่วง
ฉันรู้สึกเหมือนเป็นตุ๊กตาไร้ชีวิตตัวหนึ่งที่ขัดขืนอะไรไม่ได้ และถึงจะขัดขืนได้... ก็จะไม่ทำ...
ชายปริศนาวางฉันลงบนพื้น ไม่สิ มันอ่อนนุ่ม เย็นและชื้นด้วยหยดน้ำ มันนุ่มซะจนฉันคิดว่าถ้าก้อนเมฆสัมผัสได้ นี่แหละคือปุยเมฆที่ล่องลอยอยู่จริงๆ
ร่างหนาทาบลงมาที่ตัวฉัน ร่างกายแน่บชิดกันจนไม่เหลือที่ว่างแม้อากาศลอดผ่าน ไม่ว่าเขาจะเป็นใครมันทำให้ฉันมันใจว่าเขามีตันตน ... ริมฝีปากร้อนเม้มไล่ไปตามลำคอและเนินไห้ปลาร้าจากนุ่มนวลเป็นหิวกระหาย แขนทั้งสองข้างของเขาลูบไล้และนวดเคล้นไปในทุกๆ ส่วนในร่างกายไล่ขึ้นมาตั้งแต่ต้นขา สะโพก หน้าท้อง แผ่นหลังกระทั่งเนินอก...
ทุกครั้งที่ถูกสัมผัสมันชัดเจนราวกับเรื่องจริง แต่ไม่ว่ามันจะเป็นฝันหรือจริงตอนนี้ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว..
ฉันต้องการเขา...
=.w.=///
Guest
