รักเเท้ดูเเลไม่ได้

"ไม่ไปรับน้องหรอว่ะ ไอ้มาร์ค" เจ้าของชื่อหันไปมองหน้าเพื่อนสนิทตรงๆ ก็จะส่งยิ้มพิมพ์ใจให้เพื่อนตัวเอง

"มึงไปรับดิ่" น้ำเสียงราบเรียบ ถูกส่งให้อีกฝ่ายอย่างไม่ใส่ใจอะไรนัก เเละถอนหายใจออกมาอย่างนึกรำคาญ

"เอ้า ไอ้ห่านี่ เเฟนมึง มึงก็ไปรับดิ่ ปล่อยคนโสดเเบบพวกกูไปเที่ยวซะนะ"

"งั้นกูไปด้วย น้องเขาโตเเล้วเเค่ทางกลับบ้านคงไม่ลืมหรอกมั้ง"

"พูดจาหมาๆเเบบนี้ได้ไงว่ะ ตอนจีบเขามึงก็เทียวไปรับไปส่งตลอด เเล้วพอคบกัน นี่เเค่ 7 เดือนเองนะ"

"เเล้ว???"

"มึงไปรับน้องเขาเลย"

"ไม่ไป โอเคนะ กูกลับไปเเต่งตัวที่คอนโดก่อนนะ เเล้วเจอกัน บาย"

ร่างสูงของเดือนคณะสุดหล่อที่หลายๆคนชอบมองใบหน้าของเจ้าตัวนักหนา ไม่มีใครเคยครอบครองใจของชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีเเดงได้นานเกินเดือนหรอก ยกเว้นก็เเต่คนปัจจุบันที่เป็นน้องชายของเพื่อนสนิท มาร์คถึงได้คบนานขนาดครบ 7 เดือน

"ไอ้เวร" ได้เเต่ตะโกนด่าไล่หลังไอ้เพื่อนเวรที่รีบวิ่งลงบันไดตึกคณะที่รีบขับรถออกไปเลยทันที เเจ็คสันไม่ทันมองว่าใครอีกคนเดินมายืนข้างหลังตัวเอง

"บ่นไรว่ะ เเจ็คสัน" น้ำเสียงนิ่งๆเป็นเอกลักษณ์ของชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาไม่ต่างจากอีกคนที่พึ่งเดินก้าวออกจากตึกคณะดังขึ้น

"ก็..."

"ไอ้มาร์คไปไหนของมัน"

"เอ่อ..."

"ไปรับไอ้เเบมหรอ"

"เอ่อ...ชะ...ใช่ เออเดี๋ยวกูไปซื้อของนะ ต้องรีบไป ไปก่อนนะ" เเจ็คสันรีบวิ่งจากตึกคณะไปอีกคน ปล่อยให้เเจบอมได้เเต่มองตามเพื่อนสนิทงงๆ จนหนุ่มหล่ออีกคนเดินมาหา

"ไง" เเจบอมยืนงงอยู่หน้าคณะ จนเพื่อนสนิทของเขาอีกคนที่ไม่รู้เดินมาจากทางไหนเข้ามาทัก

"มีไร"

"เหมือนจะได้เเวะไปโรงเรียนมัธยมยังไงไม่รู้"

"ทำไม" จินยองไม่ตอบอะไร เพียงเเต่คว้ากุญเเจรถในมือเเจบอมเเล้วให้เจ้าของเดินตามมาที่รถ ก่อนทั้งคู่จะขับออกไป

"ทำไมยังไม่มาอีกนะ" เด็กหนุ่มมัธยมก้มลงมองนาฬิกาข้อมือราคาเเพงที่เป็นของขวัญวันเกิดที่เเฟนซื้อให้

ปริ๊นนน

รถคันหรูที่เเสนจะคุ้นตาจอดหน้าหนุ่มน้อย คิ้วสวยขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย ในเมื่อวันนี้รถที่มาจอดไม่ใช่ของเเฟนตัวเอง เเต่เป็นเพื่อนเเฟนต่างหาก

"ขึ้นรถสิเเบม วันนี้ไอ้มาร์คไม่ว่างมารับอ่ะ"

"อ่อ ครับ เเล้ว..."

"รีบขึ้นมาเถอะ คันหลังบีบเเตรไล่เเล้ว"

"ครับๆๆ"

"หึ!! เป็นอย่างที่นายบอกจริงๆด้วยสินะ ไปกันเถอะ"

"โอเค จัดไปเลยเพื่อนรัก"

รถคันสวยขับออกไปอย่างรวดเร็ว ใช้เวลาไม่นานก็มาจอดหน้าคอนโดสุดหรู ที่ระบบรักษาความปลอดภัยเเน่นหนาเเละดีที่สุด

"เข้าไปเลยมั้ย"

"เเน่นอนสิ"

สองร่างก้าวไปที่ประตูพร้อมกัน เดินเข้าไปในลิฟต์เเละกดหมายเลขชั้นที่ตัวเองต้องการทันที

ติ๊ง!!

เเจบอมเงยหน้าขึ้นก่อนจะสาวเท้าไปตามทางเดินของคอนโด เเละหยุดที่หน้าห้องของเพื่อนสนิท เขาไม่ได้กดรหัสเหมือนทุกครั้งที่มา เพียงเเต่โทรหาเจ้าของห้องให้มาเปิด ถึงเเม้จะโดยปฏิเสธจากอีกฝ่าย เเต่น้ำเสียงที่นิ่งกว่าปกติ ทำให้ปลายสายรู้ทันทีว่า ควรสลัดความขี้เกียจออกจากตัวเองเเบบฉับพลัน

เเอดดด

ผัวะ!!!

"มึงทำเหี้ยไรไว้"

"มึงต่อยกูทำไมเนี่ย"

"ไปเลิกกับน้องกูซะ!!! ถ้าวันนี้มึงยังไม่จัดการ มึงเจอกูเเน่!!"

นี่ไม่ใช่ครั้งเเรกที่เเจบอมมาเตือนมาร์ค เขารู้นิสัยเพื่อนตัวเองดี เขาพยายามที่จะห้ามน้องชายตัวเองเเล้ว ไม่ให้คบกับเพื่อนเขา เเต่น้องชายยังคงยืนยันที่จะคบ เพราะเชื่อว่า ความรักจะทำให้เปลี่ยนนิสัยคนอย่างมาร์คได้

เฮอะ!!! ตลกสิ้นดี

เรื่องเเบบนี้มันไม่ใช่นิสัยเเล้ว เเต่มันเป็นสันดานของไอ้เพื่อนตัวดีนี่มากกว่า

"กูบอกไปเเล้ว มีเเต่น้องมึงนั้นเเหละที่ยื้อกูไว้ ถุย" มาร์คถุยน้ำลายที่ผสมกับเลือดที่ไหลออกจากมุมปากลงบนพื้น ก่อนจะพยุงตัวขึ้น

"ฝากบอกน้องมึงด้วยนะ ว่าเลิกยุ่งกับกูสักที กูรำคาญ"

"ไอ้เลวเอ๊ยยย"

เเจบอมที่เตรียมจะเข้าไปต่อยอีกฝ่ายได้เเต่สบถออกมา เพราะจินยองรั้งเขาเอาไว้ไม่ให้ไปต่อยมาร์ค จินยองพยายามดึงคนเลือดร้อนกลับ เพื่อไม่ให้มีเรื่องกันมากไปกว่านี้