แอรีน (ความรักของสาวนักฆ่า)

นักเรียนสาวแห่ง DD Academy อย่างแอรีนที่ทั้งชีวิตของเธอมีเพียงคำว่า "ฆ่า" เธอจะทำอย่างไรเมื่อต้องเลือกระหว่างความรู้สึกกับภารกิจที่ต้องเดิมพันด้วยชีวิต การตามล่าอย่างไม่ลดละเพื่อที่จะช่วงชิงและปิดบังความลับ 

𝔉𝔬𝔯 𝔶𝔬𝔲, 𝔬𝔲𝔯 𝔰𝔱𝔬𝔯𝔶 𝔴𝔦𝔩𝔩 𝔣𝔬𝔯𝔢𝔳𝔢𝔯 𝔟𝔢 𝔯𝔢𝔪𝔢𝔪𝔟𝔢𝔯𝔢𝔡 𝔉𝔬𝔯 𝔶𝔬𝔲... 

Till death brings us apart. But lucky for you, cause I am the biggest death dealer. 

ปฐมบท 

เมื่อเธอตื่นขึ้นมาเธอรู้สึกได้ว่ากำแพงและเพดานที่เธอมองดูอยู่นั้นให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไปราวกับว่ามีสิ่งแปลกปลอมหลุดเข้ามาในพื้นที่ของเธอ บางสิ่งบางอย่างที่ไม่เป็นมิตรลืบคลานมาหาเธอ เธอรู้สึกถึงเสียงฝีเท้าที่หนักแน่นกำลังเคลื่อนใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา เข้ามา... และทันใดนั้นเวลาที่เธอรอคอยก็มาถึง แสงจันทร์ที่แง้มเข้ามาจากบานประตูที่ค่อยๆ เปิดกว้างขึ้นเผยให้เห็นเงาของชายร่างสูงใหญ่ เขาหยิบบางสิ่งออกมาจากกระเป๋าสีน้ำตาลที่ประดับไปด้วยลูกปัดสีขาว ซึ่งเมื่อมองดูจากภายนอกแล้วช่างดูไม่มีพิษภัย เขาคว้ามีดยาวออกมาพร้อมที่จะโจมตีเด็กสาวอายุสิบปีที่อยู่ตรงหน้า เด็กสาวในตอนนั้นตัดสินใจทำในสิ่งที่สัญชาติญาณนักสู้บอกเธอ เมื่อชายคนนั้นมีท่าทีจะพุ่งเข้ามาหาเธอ แทนที่เธอจะตกใจเหมือนคนทั่วไป เธอกลับวิ่งเข้าหาเขาและสไลด์รอดใต้ระหว่างขาของชายคนนั้น พร้อมกับนำกรรไกรที่คว้าได้ในมือขึ้นมาและแทงตรงไปที่ข้อเท้าของเขา เลือดที่พุ่งทะลักออกมาไม่ได้ทำให้เธอหวั่นกลัวเลยสักนิดแต่เธอกลับนำกรรไกรนั่นเจาะลงไปบนมือที่ถือมีดของชายคนนั้นที่ได้ทรุดลงจากความเจ็บปวดทำให้มือที่กำมีดอยู่นั้นคลายออกมา จากนั้นเธอก็เตะมีดนั่นออกไปจากบริเวณ 

กรรไกรที่ชุ่มเลือดตรึงมือของเขาไว้กับเตียงของเธอเหมือนกับเข็มหมุดยักษ์ที่ถูกตอกลงไปตรงกลางฝ่ามือ และเธอก็ไม่หยุดแค่นั้น หลังจากที่เธอหาเทปกาวได้ เธอก็จัดการใช้มันมัดเขาไว้บนพื้นห้องที่อาบไปด้วยสีแดง มือของเธอเปรอะไปด้วยคราบเลือด สายตาของเด็กสาวคนนั้นช่างเย็นชาราวกับว่าเธอทำอย่างนี้มาแล้วทั้งชีวิต จากนั้นสายตาของเธอก็ค่อยๆจับจ้องไปรอบๆห้อง และแล้วร่างของเธอก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา ตอนนี้ร่างอายุสิบแปดปีของเธอนอนอยู่บนเตียง เธอหายใจแรงกว่าปกติเล็กน้อย สายตาของเธอมองไปที่ประตูห้องด้วยท่าทีหวาดระแวง 

แอรีน 

เสียงของลมที่พัดเสียดสีกับหน้าต่างที่ปิดไม่สนิทนั้นทำให้ฉันนอนหลับได้อย่างสบายใจขึ้น เพราะมันเป็นสิ่งที่คอยเตือนให้ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้โดดเดี่ยวและให้รู้ว่าเสียงในหัวของฉัน มันไม่ใช่สิ่งเดียวที่ฉันรับรู้ ฉันฝันเห็นชีวิตตอนวัยเด็กบ่อยมาก แต่ส่วนใหญ่แล้วจะปะติดปะต่อกันไม่ค่อยได้ นั่นก็เพราะฉันได้ถูกลิขิตให้ลืมทุกอย่างเกี่ยวกับชีวิตก่อนหน้า นี่ก็ผ่านมาสองปีแล้ว ตั้งแต่ฉันได้ลืมตาขึ้นใหม่ในโลกใบใหม่นี้ ในตอนนั้นสิ่งแรกที่มองเห็นคือห้องกว้างๆสีดำ เหมือนเป็นศูนย์ฝึกทหารร้าง หรือ สถานที่อะไรสักแห่งที่เหมือนโรงฝึกเก่าๆ ภาพลางๆสีขาวขยับมาใกล้จนเห็นเป็นใบหน้าของผู้หญิงผมยาว แล้วฉันก็ได้ยินเสียงสูงๆเล็กๆของหญิงสาวพูดบางอย่างกับฉันก่อนที่ฉันจะหลับตาลงไป พอรู้ตัวอีกทีก็พบว่าทุกคนที่นี่เรียกฉันว่า “แอรีน” ฉันจำอะไรไม่ได้เลยและพบว่าฉันไม่ได้เป็นคนเดียวที่สูญเสียความทรงจำ นักเรียนทุกคนที่นี่ล้วนแล้วแต่เริ่มนับหนึ่งใหม่พร้อมกัน 

ความจริงแล้วฉันรู้ว่ามันต้องมีเหตุผลสักอย่างที่ฉันต้องมาอยู่ที่นี่ ที่ DD ACADEMY (DEATH DEALER ACADEMY) สถานที่ที่ดูแล้วภายนอกเหมือนแหล่งรวมนักเรียนหญิงสำหรับเด็กกำพร้า แต่นั่นก็เป็นเปลือกนอกซึ่งเสมือนเกราะป้องกันความลับที่ดีของเรา แท้จริงแล้ว DD ACADEMY เป็นโรงเรียนหญิงล้วนซึ่งสอนศาสตร์แห่งความตาย เราอยู่ที่นี่ได้เรียนรู้เกี่ยวกับ การฆ่า การสืบ การวิเคราะห์ข้อมูลเหยื่อ การล่า และ การปกปิดตัวตน ที่นี่เพื่อนร่วมชั้นและอาจารย์เป็นแค่ส่วนหนึ่งในการแสดง ให้คนภายนอกเห็นว่าเราเป็นสถาบันการศึกษาที่ไม่ได้ต่างจากที่อื่นๆมากนัก นอกจากนั้นแล้วข้อเท็จจริงที่คุณควรรู้คือไม่มีคำว่าเพื่อนแท้ที่นี่ สรุปคือว่าการใช้ชีวิตที่นี่ต้องรู้จักการเอาตัวรอด เพราะนั่นคือสิ่งที่เราถูกฝึกมาให้ทำ..คนที่ฉันสนิทที่สุดที่ยังไม่เคยหักหลังกันตอนนี้คือ ซีซี ซีซี เป็นคนตัวสูงผมสีน้ำตาล อ่อน ต่างกับฉันที่สูงปานกลางและผมสีแดงเข้ม เราไปไหนด้วยกันบ่อยมาก หรือ เราทำตัวเหมือนสิ่งที่คนภายนอกเรียกกันว่า BFF แต่เราทั้งคู้รู้ดีว่าสักวันเราอาจต้องผิดใจกันเพื่อเอาตัวรอด เหมือนกับสิ่งที่เกิดขึ้นในฤดูร้อนที่แล้ว ได้ยินมาว่ามีเด็กสาว 2 คนที่สนิทกันมาก แต่เมื่อภารกิจของพวกเค้าขัดแย้งกัน ระหว่างคนที่รู้จักกับ ภารกิจ...เลือกยากจริงๆ ผลคือมีภารกิจหนึ่งที่สำเร็จลุล่วงพร้อมกับศพของคนที่ล้มเหลว 

เหตุผลที่ภารกิจของเรานั้นสำคัญเท่าชีวิตเป็นเพราะว่าการทำภารกิจพลาดคือการเปิดเผยตัวตนและการเปิดเผยตัวตนนำไปสู่การตายตามหน้าที่ในบางสถานการณ์ เพราะสิ่งนี้เอง ทำให้ความลับของเราไม่เคยมีความเสี่ยงในการถูกเปิดเผยมาก่อน เพราะเราเป็นคนอิสระ ทำงานอิสระ ที่ถูกจำกัดไปด้วยกฎที่ตามมาด้วยผลลัพธ์ที่ไม่ยากจะคาดเดา ดูเลวร้ายมากเลยใช่มั้ย แต่ก็นั่นล่ะฉันชินแล้ว และเราก็ไม่มีทางเลือกซะด้วยสิ เพราะกฎนี้มันเป็นที่รู้ๆกันอยู่ในกลุ่มคนอย่างเรามาเป็นหลายร้อยปี เพราะฉะนั้นเพื่อให้ง่ายต่อการตัดสินใจในภารกิจ เราจึงเลือกการไม่มีความสัมพันธ์ ใดๆ และมันยังคงเป็นเช่นนั้นอยู่...