ชีวิตของตัวร้ายนั้นไม่ง่ายเลย

เรย์ ชายหนุ่มวัยกลางผู้ฉลาดและนับได้ว่าประสบความสำเร็จในชีวิตได้เลือกที่จะทำงานกับสิ่งที่เขาชอบอย่างการเขียน H-GAME ในบริษัทหนึ่งโดยละทิ้งบริษัทชื่อดังหลายแห่งที่ได้จองตัวเขา วันหนึ่งด้วยการทำงานหนักของเขาทำให้ร่างกายของเขาทรุดลงและสิ้นลมหายใจในที่ทำงาน ต่อหน้าคอมพิวเตอร์ที่เปิดเกมที่เขาสร้างเอาไว้ อยู่ดีๆความทรงจำของเขาก็ถูกดูดเข้าไปใน H-GAME ที่เขาสร้างขึ้น โดยเขาได้ผสานเป็นหนึ่งเดียวกับดีแลน บุตรชายดยุคชนชั้นสูงซึ่งถูกลอบฆ่าจากบางคน 

ดีแลนเป็นคนที่เลวทราม โฉดชั่วมาก เขาเป็นชายหนุ่มอายุสิบเจ็ดที่มักมากในกามรมณ์ วันดีคืนดีเขาได้สั่งให้คนฉุดสตรีทั้งชาวบ้านและขุนนางตำแหน่งต่ำกว่าบางคนมาข่มขืน ชาวบ้านบางคนที่ไม่มีครอบครัวบางครั้งก็ถูกดีแลนจิกหัวไปขังเอาไว้และข่มขืนจนเสียชีวิตเลยก็มี เรียกได้ว่าดีแลนเป็นสวะตัวหนึ่งที่มีชาวเมืองและขุนนางหลายครอบครัวเกลียดเป็นที่สุดทว่าด้วยอำนาจของตระกูลทำให้แม้แต่องค์ราชาก็ยังต้องไว้หน้า 

บทนำ 

              ท่ามกลางเมืองใหญ่ของประเทศหนึ่งบนโลก มีหลายๆคนเดินกันขวักไขว่พลุกพล่าน ในตอนเช้าก็เดินไปทำงาน ตอนกลางวันก็กินข้าวแล้วกลับไปทำงาน ตอนเย็นก็กลับบ้านนอนเตรียมตัวตื่นเช้าไปทำงานต่อ กิจวัตรของทุกคนส่วนใหญ่บนโลกเป็นแบบนี้ ชีวิตของชายคนหนึ่งที่ชื่อเล่นว่าเรย์ก็เป็นหนึ่งในคนจำนวนมากพวกนี้ 

              เรย์เป็นคนเก่ง เก่งมากและเก่งที่สุด นับได้ว่าเขาเป็นคนที่ถูกคนรอบข้างที่รู้จักนับถือตั้งแต่เด็กก็ถูกพ่อแม่สั่งให้ไปเรียนพิเศษทุกเย็นไม่เว้นแม้แต่เสาร์อาทิตย์ พอขึ้นม.ต้นก็ได้เข้าแข่งขันเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์เป็นตัวแทนของโรงเรียนคว้ารางวัลชนะเลิศระดับประเทศมาได้ 

              พอขึ้นม.ปลายเรย์ก็ได้เป็นประธานนักเรียน เป็นนักเรียนดีเด่นที่สุดของโรงเรียนและแม้แต่ตอนขึ้นมหาวิทยาลัยก็ด้วย เรย์ก็ได้คว้าเอาสาวงามประจำมหาวิทยาลัยมาครอบครองก่อนที่จะเลิกรากันไปเมื่อเขาและเธอต่างแยกย้ายกันไปทำงานต่างสถานที่กัน 

              เหตุที่ชายหนุ่มเลือกที่จะมาทำงานสร้างโอโตเมะเกมที่มีเนื้อหาสิบแปดบวกเป็นเพราะตลอดชีวิตเขามีแต่เรียน เรียนแล้วก็เรียน ตลอดชีวิตเขาทำตามคำสั่งพ่อแม่มาตลอดและพึ่งจะได้รับอิสระก็เมื่อเรียนมหาลัยปีสุดท้าย หลังจากเรียนจบเขาเลยตัดสินใจที่จะอยู่บ้านเพื่อทำสิ่งที่อยากทำและมันก็คือสิ่งที่เขาไม่สามารถทำได้ตลอดชีวิตนั่นก็คือการเล่นเกม 

              ไปๆมาๆจากเกมแนวเก็บเลเวลธรรมดาๆก็พัฒนากลายเป็นเกมจีบสาวโอโตเมะเกมสิบแปดบวกได้ไงก็ไม่รู้ ทำให้หลังจากที่เขามีแรงบันดาลใจเรย์เลยสมัครงานในบริษัทที่สร้างเกมจำพวกนี้มาจนถึงปัจจุบัน 

              “อื้มมมม! วันนี้ก็อยู่ดึกอีกแล้วแฮะ” เสียงเรย์ที่กำลังยืดเส้นยืนสายอยู่ตรงโต๊ะทำงานพูดขึ้น เรย์เป็นคนเอาจริงเอาจังกับงานมาก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียนหรือว่าการทำงาน 

              หลังจากที่บิดขี้เกียจยืดเส้นยืดสายเสร็จเขาก็กลับมาจดจ่อกับการทำงานอีกครั้ง สองมือของเขาพรมไปทั่วคีย์บอร์ด ด้วยความที่อยู่จนดึกทำให้บริษัทของเขาเงียบสงัด เสียงที่เกิดจากคีย์บอร์ดดังไปทั่วที่ทำงาน 

              ยิ่งเขายิ่งจดจ่อกับการเขียนโปรแกรมทำให้เวลายิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว เผลอแปบเดียวก็ผ่านไปห้าชั่วโมง ในตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนตรงในที่สุดความพยายามของเรย์ก็ได้สำเร็จผล 

              โค้ดโปรแกรมถูกเรียงออกมาอย่างเป็นระบบระเบียบและถูกบรรจุลงไปในเกมที่มีกราฟฟิคสุดสมจริง เนื้อเรื่อง H-GAME นี้เรย์เป็นคนเขียนมันขึ้นมาเอง รวมไปถึงการเขียนโปรแกรมคำสั่งด้วย ส่วนกราฟฟิคตัวละครเป็นของแผนกอื่น 

              หลังจากที่จัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยก็เป็นขั้นตอนการทดสอบบัคที่เกิดขึ้นในตัวเกม เรย์ได้เดินไปหน้าจอทีวีและเสียงแผ่นเข้าไป พริบตาหน้าจอเกมที่มีใบหน้าของพระเอกและบรรดานางเอกทั้งสี่คนก็โผล่ออกมา 

              “เอ๊ะ! ทำไมหน้าจอมันเบลอแบบนี้” เรย์ร้องออกมาเมื่อตอนนี้ตาของเขาที่มองไปยังหน้าจอเริ่มมีการพร่ามัว ชายหนุ่มรู้สึกตกใจมากแต่ตอนนี้ตัวของเขาไม่สามารถขัยบได้ 

              ‘อึก! ตัวมัน... หนัก’ เรย์กัดฟัน ไม่ว่าจะพยายามอย่างไรร่างกายก็ไม่ขยับ ไม่เป็นผลใดๆทั้งสิ่นก่อนที่ไม่นานสติของชายหนุ่มจะหายวับไป 

Ooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo 

              “กรี๊ดดดด!” 

              เสียงร้องของหญิงสาวผมสั้นสีส้มยาวกระเซอะกระเซิงดังออกมาจากบ้านไม้หลังหนึ่งที่อยู่ลับตาคน ด้านในเป็นผู้หญิงที่บนร่างกายเปลือยเปล่าและมีรอยฟกช้ำเต็มร่างไปหมด เธอกำลังนอนหงายอยู่บนเตียง สองแขนของเธอถูกจับมัดเอาไว้กับหัวเตียงทำให้เธอไม่สามารถขยับได้ 

              ที่ด้านบนของตัวหญิงสาวมีชายหนุ่มร่างสมส่วนกำยำ ใบหน้าหล่อเหลากำลังขยับเอวซอยอย่างรวดเร็ว ด้านข้างเตียงมีเสื้อผ้าของทั้งหญิงสาวและชายหนุ่มกระจัดกระจายทั่วห้องไปหมด 

              “อ... อย่า ได้โปรดเถอะ” หญิงสาวพยายามฝืนร้องออกมา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและหวาดกลัว 

              “ฝันไปเถอะ พวกสามัญชนสวะแบบพวกเธอก็เป็นได้แค่ที่รองรับอารมณ์ของพวกเราขุนนางเท่านั้นแหละ” ชายคนพูดเป็นหนุ่มหล่อร่างกำยำสมชาย มีผมสั้นสีเทา ชายหนุ่มเป็นบุตรของตระกูลขุนนางชนชั้นดยุคเก่าแก่ทำให้มีอาจนาจมากล้น เขาผู้นี้มีชื่อว่าดีแลน 

              แม้ว่าเขาจะมีใบหน้าหล่อเหลาก็ตามทว่าด้วยทัศนคติที่ถูกปลูกฝังมาจากครอบครัว การกระทำที่ฉุดหญิงสาวของชาวบ้านมาข่มขืนกระทำชำเราจนบางคนไม่ได้กลับบ้านและเสียชีวิตไปทำให้เขามีชื่อเสียจนไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าเข้าใกล้ทว่าด้วยฝีมือของเขาที่เก่งกาจจนเรียกได้ว่าเป็นอีกหนึ่งอนาคตของประเทศเวอร์มิลเลี่ยน 

              “ด... ได้โปรดเถอะเจ้าค่ะ ข้ายังมีแม่ต้องดูแลอยู่ หากข้าไม่ได้กลับบ้านแม่ของข้าต้องเป็นห่วงแน่” หญิงสาวพยายามร้องอ้อนวอนชายหนุ่ม ซึ่งดีแลนเองก็ไม่ได้รู้สึกเห็นใจอะไรแถมยังหัวเราะออกมาอย่างชั่วร้ายอีกต่างหาก 

              “หึหึหึ ฮ่า ฮ่า ฮ่า คิดว่าชีวิตของสามัญชนสองคนจะเทียบกับข้าได้อย่างนั้นหรือ ต่อให้เจ้าตายไปก็ไม่มีใครสืบสาวราวเรื่องหรอก เจ้าจะต้องอยู่ที่นี่เป็นของเล่นของข้าจนกว่าข้าจะเบื่อ ไม่แน่นะว่าหากเจ้ายังมีชีวิตอยู่จนถึงวันที่ข้าเบื่อข้าอาจจะปล่อยเจ้าไปหาแม่เจ้าก็ได้... ไม่สิ บางทีข้าอาจจะลวงแม่เจ้ามาข่มขืนทั้งแม่ทั้งลูกเลยก็ได้ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” ดีแลนหัวเราะออกมาขณะที่เอวก็กำลังซอยเข้าออกจากร่องรักของหญิงสาวผมสีส้มตรงหน้า 

              เพียะ! 

              เมื่อเห็นว่าหญิงสาวตรงหน้าเริ่มสติหลุดและแววตาเริ่มเลื่อนลอยดีแลนก็ได้ตบหน้าเธออย่างแรงเพื่อเรียกสติของเธอ ดีแลนข่มขืนเธอไปหลายชั่วโมงบางครั้งเมื่อเขาเหนื่อยเขาจะหยุดพักหลังจากมีอารมณ์ก็จะข่มขืนเธออีกครั้งเป็นแบบนี้หลายชั่วโมงแถมนี่ยังไม่ใช่ครั้งแรกอีกด้วยหญิงสาวตรงหน้าดีแลนนี้ถูกจับตัวมาข่มขืนติดต่อกันมาแล้วถึงสามวัน จะมีช่วงหยุดพักแค่ช่วงที่ดีแลนกลับไปบ้านของตนเองเท่านั้น 

              ทว่าในระหว่างที่ดีแลนกำลังจะเสร็จสมครั้งที่เท่าไหร่ของวันนี้ก็ไม่รู้อยู่ดีๆหน้าต่างของบ้านไม้ก็ถูกเปิดออกพร้อมกับลูกธนูดอกหนึ่งพึ่งมาปักกลางหลังของดีแลนจนเลือดเจิ่งนองไปทั่วเตียงและรวมไปถึงร่างของสตรีที่ถูกมัดอยู่ด้วยก่อนที่สติของดีแลนจะดับลงพร้อมกับเสียงของผู้คุ้มกันที่อยู่ภายนอกบ้านจะวิ่งเข้ามาหาดีแลน