ดวงใจอสรพิษ

ใครเป็นคนบอกว่างูเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไว้ใจไม่ได้?

ใครเป็นคนบอกว่างูมันรักใครไม่เป็น?

เรื่องราวความรักระหว่างคนกับสัตว์กำลังจะเริ่มต้นขึ้น

มีอยู่วันหนึ่งผม นาย ทินกร พสุเทพ หรือ ทิน เด็กมหาลัยทำธรรมดาๆคนหนึ่งได้บังเอิญไปเจอเข้ากับงูสีดำตัวหนึ่งซึ่งมันตัวใหญ่มากเหมือนกับพวกงูเหลือมเพียงแต่เกล็ดของมันเป็นสีดำสนิทอยู่ที่มุมตึกแห่งหนึ่ง

ในตอนนั้นผมตกใจมากเตรียมที่จะวิ่งหนีแต่สายตาดันเหลือบเป็นเห็นว่ามันบาดเจ็บอยู่ผมจึงกะจะใช้โอกาสนี้หนีแต่ในตอนนั้นเองเจ้างูสีดำตัวใหญ่นั่นมันก็เลื่อยเข้ามารัดตัวผมเอาไว้อย่างรวดเร็ว ผมตกใจมากตัวสั่นเป็นลูกนกคิดแค่ว่าจะถูกกินแล้วแน่ๆผมหลับตาปี๋ไม่กล้าลืมตาขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย

"ตายแน่ไอ้ทินเอ้ย.ฮือ~.อย่าทำอะไรผมเลย..ฮืออออ"

ในตอนนั้นผมกลัวมากจนร้องไห้ออกมาเพราะโดยส่วนตัวแล้วผมเป็นคนที่กลัวงูมากกลัวมาตั้งแต่เด็กๆ

"อย่าทำอะไรผมเลย..ฮึก!.ผมกลัว..ฮือออ"

"อย่า...ร้อง"

และในตอนนั่นเองอยู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังเข้ามาภายในหัวผมมันเป็นเสียงที่ทุ่มมากแต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้คิดอะไรต่อเสียงนั่นก็ดังขึ้นมาอีก

"ห้าม..บอก..ใคร..เด็ด..ขาด"

"....."

ผมพูดอะไรไม่ออกได้แต่พยักหน้าตอบกลับไปอย่างรวดเร็วน้ำตายังคงไหลออกมาไม่หยุดและสักพักผมก็สัมผัสได้ว่าแรงรัดก่อนหน้านี้ค่อยๆคลายออกอย่างช้าๆก่อนที่เสียงทุ่มนั่นจะดังขึ้นมาอีกและนั่นมันทำให้ผมต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

"เดี๋ยว..ไป..หา"

"มะ..ไม่ต้องมา..อึก!"

"งั้น..จะ..กิน"

ไม่พูดเปล่าร่างของงูยักษ์ก็เพิ่มแรงโอบรัดมากขึ้นไปอีกพร้อมกับเสียงขู่ฟ้อหน้ากลัวดังตามมาทำเอาร่างของทินสั่นสะท้านขึ้นมาอีกรอบ

"ฮืออ.ยะ..อย่ากินผมเลย"

"งั้น..ก็..ให้..ไป..หา"

"ดะ..ได้แต่อย่ากินผมเลยนะ..ฮึก!"

เพียงพริบตาเดียวร่างของผมก็ถูกปล่อยเป็นอิสระผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาดูอย่างกล้าๆกลัวๆตรงหน้าของเขายังมีงูตัวใหญ่นอนขดอยู่ และในตอนนั้นเองผมก็ใส่ตีนหมาวิ่งออกไปจากตรงนั้นอย่างสุดแรงเกิดไม่หันกลับมามองแม้แต่น้อย

และนี่เองคือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด