SayNo ผู้ชายคนนี้ร้ายกว่าที่คิด (นิยายสั้น)

บทนำ

สวัสดีค่ะทุกคนนนนน😆 ก่อนอื่นต้องขอแนะนำตัวก่อนเลยนะคะ ฉันมีชื่อว่า กอหญ้า ค่ะ อายุ 20 ปี ฉันอาศัยอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้าค่ะ และแน่นอนที่มาของชื่อ กอหญ้า ของฉันก็คือ แม่มาณีผู้ก่อตั้งสถานเรียกเด็กกำพร้าแห่งนี้บอกกับฉันว่า ท่านไปเจอฉันนอนร้องไห้อยู่ข้างๆกอหญ้า ท่านเลยตั้งชื่อฉันว่า กอหญ้า นี่ฉันไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเขาไปเจอฉันข้างถังขยะ ฉันจะได้ชื่ออะไร = =^

ฉันอาศัยอยู่ที่นี่มาตลอด 20 ปี โดยมีแม่มาณี เป็นคนอุปถรรม ส่งฉันเรียนหนังสือจนจบหลักสูตร ปวช. และตอนนี้ฉันก็ทำหน้าที่ลูกที่ดี ตอบแทนบุญคุณท่าน ด้วยการช่วยงานในบ้านเด็กกำพร้า ช่วยดูแลเด็กๆ แบ่งเบาภาระของแม่มาณี สมาชิกในบ้านมีทั้ง 38 คน รวมทั้งฉัน แม่ผู้ดูแล มีเพียง 3 คนเท่านั้น คุณคิดดูสิ่ คนดูแล 3 คน ต้องมาคอยเลี้ยงเด็ก ตั้งแต่ 3-4 เดือน จนถึงอายุ 15+ ขึ้นไปตั้ง 38 คนจะไหวมั้ย พอตอนนี้ฉันเป็นพี่ใหญ่ของที่นี่ฉันจึงเลือกที่จะไม่ไปไหน เลือกที่จะอยู่ช่วยพวกแม่ๆ ดูแลนอกๆ อยู่ที่นี่

"กอหญ้า!"

เสียงของแม่มาณี วัย 55 ปี เรียกฉันลั่นบ้าน

"คะแม่!"

ฉันรีบขานรับทั้งๆที่ยังไม่เห็นตัวคนเรียก ฉันรีบวิ่งไปหาแม่มาณีทันที

"เดี๋ยว วันนี้ช่วยไปเอาหนังสือ ที่ร้านคุณอิงอร ให้แม่หน่อยสิ่ พอดีคุณอิงอรเขาบริจาคให้พวกเราน่ะ"

"ได้ค่ะ...ถ้าอย่างนั้นกอหญ้าไปร้านคุณอิงเลยนะคะ"

ฉันรับคำของแม่มาณี ก่อนจะเดินออกมาจากบ้าน ฉันเดินลัดเลาะไปตามตอกซอกซอยอย่างเคยชิน ก่อนจะสะดุดกับบทสนทนาของใครบางคน ฉันเลือกที่จะหยุดฟัง ฉันเดินไปตามเสียงก่อนจะพิงแนบแนวเดียวกับกำแพงและตั้งใจฟังอย่างจดจ่อ

"ไม่ค่ะ!! บีบีไม่เลิกกับพี่โน บีบีรักพี่โนTT"

"ทำไมพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้นะ!!"

"ฮือๆ พี่โน ไม่รักบีบีแล้วหรอ"

"ไม่ใช่ไม่รักแล้ว แต่ไม่เคยรักเลยตั้งหากล่ะ"

"ทำไมล่ะคะ"

"ฉันดีเกินไป เธอไม่คู่ควรกับฉันหรอกบีบี"

เอ่อ...ฉันได้ยินถึงตรงนี้ ฉันถึงกับต้องชะโงกหน้าออกไปดูเหตุการณ์เลยทีเดียว เกิดมา อายุ 20 ปี ก็เพิ่งเคยได้ยินวันนี้นี่แหละ 'ฉันดีเกินไป' หมอนี่เข้าใจอะไรผิดหรือป่าว เขามีแต่ 'เธอดีเกินไป' ไม่ใช่หรอ ฉันแอบดูพวกเขาคุยกันอย่างตั้งอกตั้งใจ ผู้ชายที่อยู่ในชุดมหาลัยชื่อดัง สูง ขาว ผมยาวระต้นคอ ใบหน้าของเขาดูนิ่งเฉย ผู้หญิงที่ยืนร้องไห้ หน้าตาน่ารัก นี่ยังบอกไม่คู่ควรอีกหรอ หมอนี่ถ้าจะประสาท

"กลับไปได้แล้วบีบี มันน่ารำคาญรู้มั้ย"

เพี้ยะ!!

ทันทีที่นายโนอะไรนั่นพูดจบ ยัยบีบีบ้องแบ๊วก็ฟาดฝ่ามือลงไปที่แก้มขาวๆของนายโนทันที หน้าหล่อๆ หันไปตามแรงตบ ก่อนที่แก้มจะค่อยๆแดงระเรื่อขึ้นเป็นรอยมือ

"ไอ้ผู้ชายเฮงซวย!!"

พูดจบยัยบีบีก็วิ่งจากไป ไม่ถึง10วิ ก็มีผู้ชายหน้าหล่อเดินออกมาจากมุมตึก อีก 2 คน

"เจ๋งว่ะ"

ผู้ชายคนแรกพูดขึ้นพลางตบบ่าของนายโน

"ไอ้บ้า น้องบีบี เป็นถึงลูกสาวท่านผ.อ. โรงเรียนนานาชาติ แถมเธอยังเป็นดาวโรงเรียน แกยังกล้าว่าเขาไม่คู่ควรกับแกอีกหรอครับ คุณเซย์โน แกนี่มัน เซย์โน สมชื่อจริงๆเลยว่ะ"

'เซย์โน' ผู้ชายอะไร นิสัยแย่ชะมัด เอ่อ...แล้วฉันมายุ่งอะไรกับเขาล่ะเนี่ย ฉันต้องไปเอาหนังสือให้แม่มาณีไม่ใช่หรอ!?

"จะแอบฟังอีกนานมั้ย!?"

ในขณะที่ฉันจะเดินออกมาจากตรงนั้น ฉันก็ต้องชะงักขาแทบจะทันที เอ่อ...นี่เขาหมายถึงฉันหรือป่าวนะ คงไม่ใช่หรอกมั้ง เพราะฉันแอบอย่างแนบเนียน

"เธอคงลืมไปมั้ง ว่าจุดที่เธอแอบ แดดมันส่องจนเงาของเธอโผล่ออกมาข้างนอดเนี่ย!!"

พระเจ้า!! จริงด้วย เงาฉันโชว์อร่างฉ่างขนาดนี้ เขาคงหมายถึงฉันแล้วล่ะ แต่ช่างเถอะรีบไปดีกว่า ><

"หยุด!! อยู่ตรงนั้นเลยนะ เธอเป็นใคร ปาปารัสซี่งั้นหรอ"

ปาปารัสซี่อะไร ไม่รู้จัก ฉันป่าวน้าาาา ><

"ฉันถามว่าเธอเป็นใคร!!"

ตอนนี้นายโนและเพื่อนๆของเขาอีกสองคนมายืนล้อมฉันไว้ อะไรกันเนี่ยยย

"เอ่อ...ฉันป่าวนะ ฉันแค่ผ่านมาแล้วกำลังจะผ่านไป ฉันไม่ได้ยินหรือเห็นอะไรเลยจริงๆนะ"

ฉันพยายามอธิบายให้เขาฟัง และดูเหมือนว่าเขาจะไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันพูดเพราะตอนนี้นายเซย์โน เดินเขามาประชิดติดตัวฉัน อ๊ากกก นี่เขาจะทำอะไรฉันเนี่ยยยย ><

"คิดว่าฉันจะเชื่อเธอหรือไง!? ไอ้แบล็ค เตรียมกล้อง"

นายเซย์โนหันไปบอกกับผู้ชายตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ ก่อนจะจ้องมองมาที่ฉันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ก่อนจะก้มลงมาประทับริมฝีปากกับฉัน เฮ้ย! อะ...อะไรกันเนี่ยยย นายแบล็คไม่รอช้า รัวชัชเตอร์ทันที นี่พวกเขาต้องการอารายยยยยย !!!?

#โปรดติดตามตอนต่อไป 😆😆😆😆

สวัสดีนักอ่านนิยายทุกท่านค่ะ ทักทายทั้งคนที่รู้จักกันแล้วและยังไม่รู้จักกันเนอะ เรามีนามปากกาว่า "PugKhom" (ผักโขม) นิยายเรื่องนี้ เป็นเรื่องที่ 2 ของเราค่ะ แต่เรื่องนี้บอกไว้ก่อนว่าเป็นนิยายสั้น แนวอิโรติค คอมาดี้ เน้นสนุกๆ หวังว่าทุกคนคงจะชอบกันนะคะ

อย่าลืมติดตาม คอมเม้น ติ/ชม กันด้วยนะคะ ส่วนใครที่ติดตาม Prince Devil รักอันตรายเจ้าชายปีศาจ อยู่ เราก็ไม่ทิ้งนะคะ ยังอัพต่อให้ได้อ่านกันเรื่อยฟจ้าาา 👌

ขอบคุณที่กดเข้ามาอ่าน และอ่านมาจนถึงตรงนี้ อย่าลืมนะคะ คนอ่านรอตอนต่อไป คนแต่งก็รอกำลังใจจากคนอ่านค่ะ 1 คอมเม้นคือ 1 กำลังใจ ที่ผลักให้นักเขียนมีแรงใจก้าวต่อไปแล้วค่ะ

*ใครมีข้อเสนอแนะอะไร ต้องการให้แก้ไข ปรับปรุงยังไงบอกได้น้าา ยินดีรับฟังทุกความเห็นจ้าาา😆