สาปรักรัตติกาล

“ฌาน” ชายหนุ่มเจ้าของความสูง 190 เซนติเมตร และใบหน้าคมกับดวงตาสีน้ำตาลสีเดียวกับเส้นผมที่ยาวประบ่าของเขา 

ดูเพียงแวบเดียวก็รู้ว่าชายหนุ่มวันสายสิบสี่คนนี้ไม่ใช่คนไทยแท้แต่สำเนียงของเขามิผิดเพี้ยนจากคนไทยเลยสักนิด 

ไม่มีใครรู้ที่มาที่ไปของเขา แต่ฌานมาอยู่ที่ไร่องุ่น “ชงคา”ที่จังหวัดอุบลราชธานี ของคุณ ไพบูลย์ เมื่อราวๆ 3 ปีที่ผ่านมา โดยการฝากฝั่งของ ดร. อธิปัตย์ 

ฌานอยู่ที่ไร่ชงคาในฐานะผู้ดูแลไร่และติดต่อประสานงานกับต่างประเทศ 

ตลอด 3 ปีที่ผ่านมาเขาอยู่อย่างสงบและปิดบังฐานะที่แท้จริงของตน 

จนเมื่อวันหนึ่งเขาได้พบกับ  “ยิหวา” อดีตนักข่าวสายบันเทิงที่ตกอับมีปากเสียงกับดาราสาวเจ้าน้ำตาคนหนึ่งจนตัวเองถูกปลดออกจากงานแบบสายฟ้าแลบ 

วิญาณนักข่าวของยิหว่าทำให้เขาหงุดหงิด ความลับที่พยายามเก็บซ่อนไว้เพื่อความปลอดภัยของเธอเอง 

แต่มันช่างแสนยากเย็นเมื่อได้ชิดใกล้ เขายิ่งปรารถนาในตัวเธอ 

เธอผงะถอยห่างจากบ้านหน้าต่างเมื่อตั้งสติได้แล้วหมุนตัวรีบก้าวไปที่ประตูทันที 

ในขณะที่มือเรียวเล็กที่สั่นระริกกำลังปลดกลอนเธอก็รู้สึกว่ามีหยดน้ำตกใส่แก้มเนียนสัมผัสเย็นวาบซ้อนอยู่ด้านหลัง 

มือของเธอชะงักงันเธอกลั้นหายใจพลิกตัวกลับมาเผชิญหน้ากับความจริงแต่แล้วดวงตากลมโตก็ต้องเบิกกว้างเมื่อดวงตาสีแดงเพลิงที่เห็นไกลๆ กลับปรากฏเบื้องหน้า 

ร่างของชายหนุ่มคนนั้นช่างสูงใหญ่กว่าเธอนัก 

เพียงแค่เงาของเขาก็ทาบทับร่างเธอจนมิด 

มันทำให้ร่างเธอสั่นระริกอย่างหวาดผวาและไม่รู้ตัวเลยว่าไหล่สองข้างถูกจับแน่น 

เขายื่นหน้ามาใกล้จนเธอรู้สึกได้ถึงกลิ่นคาวของเลือดที่ปะปนในลมหายใจที่รดอยู่ปลายจมูก 

ฝัน...ฉันต้องฝันไปแน่ๆ ใครก็ได้...ปลุกฉันตื่นจากความฝันนี่ที...ใครก็ได้ 

กี่ครั้งกี่หนก็เป็นแบบนี้มันก็แค่ความฝันเท่านั้น 

“ก็เพราะคุณคิดถึงผม...หัวใจคุณเรียกชื่อผม” 

หญิงสาวสะดุ้งกับเสียงที่ได้ยินภาพที่พร่าเลือนตรงหน้ากับปรากฏชัดขึ้นทุกขณะที่เขาก้าวเข้ามาใกล้ 

ร่างสูงใหญ่และดวงตาคมที่จ้องมองมีแววอ่อนโยนอยู่กี่ครั้งกี่หนที่เขาไม่เคยเปลี่ยนแปลง...เหมือนกาลเวลาของหยุดนิ่งสนิท 

ในขณะที่เธอก้าวพ้นวัยเยาว์ออกมาแล้วแต่ความฝันในครั้งนี้ให้รสสัมผัสและความรู้สึกที่แปลกประหลาดนัก 

มือใหญ่ยื่นมาตรงหน้าและหงายขึ้นเธอมองมือนั้นอย่างลังเลก่อนยื่นมือของตนเองไปทาบทับ 

ที่มุมปากของชายหนุ่มมีรอยยิ้มบางๆ เขาออกแรงดึงเพียงนิดร่างเล็กก็เข้ามาสู่อ้อมกอด 

“ฉันเรียกคุณเหรอ...ฉันไม่รู้จักคุณ” 

“ความเหงาของคุณเรียกผมไว้”เขาพึมพำเหนือริมฝีปากกลิ่นเขาหวานเหมือนไวน์องุ่นในขณะเดียวกันก็มีความแข็งแกร่งที่พร้อมจะปกป้องเธอทุกนาที 

“ใช่...ผมพร้อมจะดูแลคุณเสมอ...ผมอยู่ใกล้ๆ คุณ...แต่คุณมองไม่เห็น” 

“ไม่จริง”หญิงสาวพึมพำอย่างเลื่อนลอยเธอจ้องมองดวงตาของเขาและเริ่มเห็นความคุ้นเคยของโครงหน้า...เส้นผม...ริมฝีปากและดวงตา 

“ฌาน!”