หวางเฟยอย่างข้า ไม่ใจกว้างหรอกนะ

ข้า หลิ่ว อิ้งเยว่ เกิดมาก็ฐานะสูงส่ง มีบ่าวรับใช้คนสนิท ท่านพ่อท่านแม่ไม่เคยบังคับใจข้าให้ทำในสิ่งที่ไม่ชอบได้เลย ออกจะตามใจลูกสาวแสนสวยเช่นข้ามากกว่า ปัจจุบันข้ามีอายุครบ 16 ปีแล้ว ข้าไม่อยากหลงตัวเองหรอกนะ แต่ข้าก็จัดได้ว่าเป็นคนที่สวยที่สุดในแผ่นดินได้เลย ฝีมือเย็บปักถักร้อยก็ไม่น้อยหน้า(ในเรื่องความไม่ได้เรื่องนะ) ดนตรีข้าก็เล่นไปงั้นๆ ที่โดดเด่นดูเหมือนจะเป็นเรื่องยกพวกชกตีกับนักเลง ข้าเป็นวรยุทธนะจะบอกให้ ฝีมือร้ายกาจข้าไม่ได้โม้

แต่ทว่าเบื้องหน้าข้าต้องทำตัวให้เป็นกุลสตรีที่เรียบร้อยและเพียบพร้อมในห้องหอเพื่อรักษาหน้าของตระกูล บิดาข้าดำรงตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ไร้พ่าย มารดาข้าเป็นบุตรีมาจากท่านมหาเสนาบดีที่ปรึกษา พี่ชายเป็นรองแม่ทัพ บิดาข้าไม่เคยตกแต่งอนุภรรยา นั้นจึงทำให้ข้าเป็นลูกสุดรักสุดหวงก็ว่าได้

ข้ามีพี่ชายหนึ่งคน ชื่อ หลิ่ว เฟิงหัว อายุ 25 ปี ออกเรือนไปแล้ว ตอนนี้มีบุตรชายสองคน วัยสามขวบ หนึ่งคนและวัยหนึ่งขวบอีกหนึ่งคน

คราวนี้มาถึงคราวของข้าซะแล้ว ใช่ว่าข้าไม่อยากแต่งงาน แต่ไม่มีชายใดสามารถทำให้ข้าชายตาแลมองได้ ฉะนั้นเมื่อบิดาข้าออกรบแล้วทำศึกชนะกลับมา ฮ่องเต้ก็ทรงพระราชทานรางวัลชุดใหญ่พร้อมกับรับปากบิดาข้าว่าจะให้คำขอสมประสงค์หนึ่งข้อ บิดาข้าเลยจิตใจกว้างยกรางวัลนั้นมาที่ตัวข้าทันที ขอพระราชทานสมรสให้ข้า แต่ว่าจะยกข้าให้ใครก็แล้วแต่องค์ฮ่องเต้ น้ำตาข้าจะไหล

ไม่ได้! ตั้งแต่เล็กจนโตข้าไม่เคยโดนใครบังคับมากก่อน หนนี้ข้าก็จะไม่ยอม ข้าต้องหนี!

เหมือนสวรรค์จะรู้ ยามที่ข้ากำลังใช้วิชาตัวเบาลอยขึ้นไปบนหลังคา ทันทีที่ขาข้าแตะพื้นหลังคา ตัวข้าก็ลื่นไถลตกลงมาทันที เพราะเปลือกกล้วย! บัดซับ! ใครมันพิเรนท์ขึ้นไปกินกล้วยบนหลังคาเนีย

ดังนั้นข้าจึงได้รับบาดเจ็บที่ข้อเท้าซ้าย ทำให้ไม่สามารถเดินได้สองเดือน ระหว่างนั้นข้าก็ถูกจับยัดใส่เกี้ยวส่งเข้าตระกูลใดตะกูลหนึ่งไปแล้ว ตระกูลที่ว่าคือ

'ตระกูล เยว่ นามผู้ที่ตกแต่งข้าเป็นชายาเอกคือ เยว่ จิ่นกวาง ชินอ๋องผู้เย็นชา พระอนุชาคนสำคัญขององค์ฮ่องเต้ปัจจุบัน นิยมสร้างกำแพงน้ำแข็งหนาและพายุหิมะอันหนาวเหน็บใส่ผู้คน!'

ชีวิตข้าต่อแต่นี้จะเป็นเช่นไรต่อไป...