Foster
เธอคนนั้นเลี้ยงฉันเป็นนางบำเรอ
พราวพิมาน (คุณพราว)
"ฉันจะทำยังไงดีกับเด็กที่แม่เธอขายให้ฉันกันเล่า เลี้ยงเหรอ?"
เมริษา (เมริน)
"คุณแม่บอกให้เมรินทำตัวดีๆกับคุณพราวค่ะ"
intro
ถ้าบุรุษมีนางบำเรอหลายคนเรียกว่า ฮาเร็ม และถ้าสตรีเพศเฉกเช่นกันนั้น ควรเรียกว่าอะไรได้หรือ? ช่างน่าสงสัย? คนที่สมบูรณพร้อมพรั่งไปด้วยเสน่ห์อันร้ายเหลือ ทรัพยากรรอบตัวเพียบพร้อม รอบกายมีใครทอดสะพานให้ไม่ขาด กระนั้นยังถวิลหาหญิงมากหน้ามาร่วมสนุกเรื่อยไป
ทว่า.......
แม่บอกเมรินว่าวันหนึ่งที่ดวงอาทิตย์ขึ้นในเวลากลางคืน ดวงฤกษ์ลืมฉายแสงในวันเสาร์ สุนัขเลิกเห่าเสียงโฮ่งเมื่อพบเจอคนแปลกหน้า วันนั้นเราจะได้กลับมาพบกันอีกครั้งก่อนจะปล่อยมือน้อยๆของหนู แล้วผลักร่างเล็กจิ๋วไปข้างหน้าเข้าสู่อ้อมอกอันเย็นชืดของคุณพราว
มือเล็กยกเกาที่หางคิ้ว มองคนตัวสูงไม่แม้จะจับจูงขณะเดิน
"ฉันเกลียดเด็ก" บอกกล่าวโดยไม่ปิดบังพร้อมแสดงออกทั้งสีหน้าและแววตาว่า....ไม่ชอบ!
"..." แก้มยุ้ยๆก้มหน้ามองพื้น
"อย่าส่งเสียงดัง อย่าเรื่องมาก อย่าทำในสิ่งที่ฉันไม่ชอบ" แจกแจงพร้อมกอดอกทำหน้าหน่าย
"..." พยักหน้าหงึกๆ นิ้วเล็กถูกยัดเข้าปากปนเปื้อนน้ำลายขึ้นฟอง น้ำตากำลังรื่นเต็มหน่วย แม่จากไปแล้วโดยพูดในสิ่งที่สมองของเด็กไม่รู้หลายอย่าง
"อย่าร้องไห้ด้วย เพราะฉันไม่ชอบน้ำตา" สาวเท้าเร็วๆออกจากบริเวณนั้น เพราะถ้าเรื่องไม่ซับซ้อนเธอคงไม่รับเด็กตัวเล็กเอาไว้ในอุปการะ
แม่บอกเมรินว่าอย่าทำอะไรให้คุณพราวลำบากใจเป็นเด็ดขาด ต้องเป็นเด็กดี ห้ามร้องไห้ เดี๋ยวเราคงได้พบเจอกัน แม่เสริมอีกนิดว่าถ้าเหงาก็ให้อดทนหน่อย เพราะแม่รักเมรินนะถึงได้ทำแบบนี้....
ข้อควรระวัง อ่านแล้วคุณอาจอยากเลี้ยงต้อยเอาไว้สักคน เฉกเช่นคุณพราวและเด็กน้อยของเค้า
♀ ♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥ ♀
โปรดระงับความกระหายไว้สักครู่ แล้วกดหัวใจเบาๆให้เราด้วย...
Guest
