เสน่ห์นางร้าย (ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์พิมพ์อักษร)

“อย่าเพิ่งถามเรื่องนี้เลยนะ คืนนี้ผมขออยู่ด้วยคนสิ” เขาพูดหน้าตายเหมือนว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา เล่นเอาเธอถึงกับลืมความกลัวไปชั่วอึดใจ เผลอแว๊ดใส่เขาด้วยเสียงอันดัง

“นี่คุณจะบ้าเหรอไง ฉันเป็นผู้หญิงนะ จะมาขออยู่กับฉันง่ายๆแบบนี้ได้ไง”

“ขออยู่ด้วยคนสิ ผมมีเรื่องไม่สบายใจ” หน้าคมดูหม่นหมองลง

“มีเรื่องไม่สบายใจ ก็เอาไว้คุยกันพรุ่งนี้เช้าสิ”

“ตอนที่ผมมีเรื่องไม่สบายใจ คนแรกที่ผมอยากอยู่ใกล้ๆก็คือคนที่ผมไว้ใจที่สุดนะ ก็เหมือนกับคุณไงนาวิกา…เวลาที่คุณกลัว คุณก็คงอยากจะมีใครสักคนอยู่ข้างๆใช่มั้ย” คำพูดของเขาทำให้นาวิกาต้องนิ่งคิด ดวงตากลมโตกวาดมองเขาไปจนทั่วตัว เห็นเสื้อผ้าเขาเปียกชื้นไปด้วยหยาดน้ำ ผมที่เคยแต่งทรงอย่างดีก็เรียบลู่ลงมาแนบหน้าคมทำให้วงหน้าเขาดูมีเสน่ห์ไปอีกแบบหนึ่ง

เธอจะให้ผู้ชายหล่อจนเข้าขั้นอันตรายแบบเขามาอยู่ด้วยในค่ำคืนนี้ได้หรือ…ไม่ใช่อะไรหรอกนะ เธอกลัวว่าตัวเองจะเผลอไปทำมิดีมิร้ายเขาเข้าน่ะสิ

พอรู้ตัวว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ หญิงสาวก็สั่นหัวพึ่บพั่บด้วยความอาย

ต๊ายยยย นี่เธอทะลึ่งขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ย

“คุณอายอะไรล่ะนั่น” เขาถามด้วยเสียงกลัวๆ

“บะ บ้า ฉันไม่ได้อายย่ะ ฉันคงให้คุณมาอยู่ด้วยไม่ได้ กลับไปเถอะ”

“ผมหนาวนะ” พูดพลางก็ถอดเสื้อออก

“ออกไปเลยนะ มาถอดเสื้อทำไม” หญิงสาวถลึงตาใส่ หน้าร้อนวูบวาบเมื่อเห็นแผงอกขาวๆล่ำๆโชว์หน้าท้องแบนราบที่มีซิกแพคขึ้นเล็กน้อยของเขาถนัดตา

“ผมหนาวนี่นา คุณก็เห็นว่าผมเปียกทั้งตัว ถ้าไม่ถอด ผมก็เป็นหวัดสิ ผมเป็นคนรักสุขภาพนะ” ท่อนขายาวๆเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าก่อนจะหยิบผ้าขนหนูของนาวิกามาพันกายช่วงล่างแล้วถอดกางเกงออก

“กรี๊ดดดดด นั่นคุณจะทำอะไรยะ ถอดกางเกงทำไม !”