สาปพยัคฆ์

“แล้วพี่ควรทำไงดี ต้องคุกเข่าขอโทษยิ้มหวานมั้ย หืม ?” คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูง ดวงตาคู่คมพราวระยับอย่างขบขัน

“ไม่เอา…”

“แล้วจะเอาอะไร”

“พี่ต้องไถ่โทษด้วยการ…” ยุพาพิณแกล้งเว้นคำพูดลง ทำให้เขาต้องถามย้ำอย่างสนใจ

“ด้วยการอะไร ?”

“ด้วยการจูบยิ้ม” หล่อนตอบด้วยสีหน้าแดงก่ำ ซึ่งชายหนุ่มก็นิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะยิ้มออกมาแล้วค่อยๆโน้มใบหน้าลงมาอย่างช้าๆ กระซิบว่า

“ได้สิ…พี่ยินดีจูบยิ้มหวานไปทั้งชีวิตเลย” พูดจบ เขาก็แนบริมฝีปากร้อนผ่าวเข้าที่เรียวปากอิ่มที่เผยอรับอย่างเต็มใจ ลิ้นอุ่นสอดแทรกชิมหาความหวานเกี่ยวตวัดรัดลิ้นอ่อนที่เริ่มรู้จักตอบสนองเขาอย่างน่ารัก

ชายหนุ่มครางในลำคอเสียงแผ่วอย่างพึงใจ ความหวานที่เขาได้รับในวันนี้ เขาจะจดจำตลอดไป…ว่าชีวิตนี้เขาได้พบรักแท้ รักที่มีชื่อว่า‘ยิ้มหวาน’

ผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขาจะมอบหัวใจให้ และจะรักหล่อนไปตลอดกาล…