ตรวนร้ายพ่ายรัก

สงวนลิขสิทธิ์ตามพรบ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537ห้ามผู้ใดละเมิดไม่ว่าการลอกเลียนดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของข้อความในนิยายเรื่องนี้ ไปใช้ทั้งโดยเผยแพร่และโดยอ้างอิง โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจะถูกดำเนินคดีตามที่กฎหมายบัญญัติไว้สูงสุด 

หล่อนเปรียบดังสินค้าที่แม่บุญธรรมถวายให้เขาเอาไปขัดดอก 

หากแต่ซาตานอย่างเขากลับทำให้หล่อนดูไร้ราคา เป็นเพียงขยะชิ้นหนึ่งซึ่งไม่น่าปรารถนา 

พอถึงเวลาก็เขี่ยทิ้งไป...จนพ้นเส้นทางของหัวใจที่เธอไม่มีวันเอื้อมถึง 

++++++++++++++++++++++++ 

“ไสหัวไปแพรวรินทร์ ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ” ในหัวสมองอัครวินท์ไม่มีอะไรนอกจากความโกรธ “พี่วิน” หญิงสาวครางเสียงด้วยความเจ็บปวด “ไปสิ!” แพรวรินทร์ถึงกับนิ่งอึ้งไปชั่วขณะกับคำพูดของอัครวินท์ ก่อนจะเดินถอยหลังออกจากห้องนอนของชายหนุ่มด้วยหัวใจที่ร้าวราน ใบหน้าเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่กำลังไหลอาบแก้มทั้งสองข้างอย่างไม่ขาดสาย ความน้อยใจและเสียใจประเดประดังเข้ามาจนแทบไม่มีเรี่ยวแรงที่จะยืนอยู่ ในเมื่อเขาไม่ต้องการ เธอก็จะไปตามเส้นทางเดินโดยที่ไม่มีใครมาบีบบังคับหรือกะเกณฑ์ชีวิตของเธอได้อีก หญิงสาวตัดสินใจออกจากคอนโดฯ ของอัครวินท์ในคืนนี้ทันที 

++++++++++++++++++++++++++ 

“อย่ามางี่เง่าแพรวรินทร์ จำไว้ว่าเธออยู่ในฐานะอะไร แค่นางบำเรอไม่มีสิทธิ์มาหึงหวง หรือแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของฉัน จำไว้ ผู้หญิงที่ฉันรักเท่านั้นที่มีสิทธิ์ ส่วนเธอก็อย่าหวังในตำแหน่งนั้น ถึงเธอจะบริสุทธิ์แค่ไหน ก็เป็นได้แค่นางบำเรอขัดดอก” อัครวินท์พูดจบก็หันหลังเดินออกจากห้องไปด้วยท่าทางที่ดุดัน จนแพรวรินทร์รู้สึกหวาดกลัวปนน้อยใจในตัวชายหนุ่ม และยิ้มสมเพชให้กับตัวเองที่แอบคิดกับเขาเกินกว่าเจ้าหนี้กับลูกหนี้ 

แพรวรินทร์ (แพร) 

เพราะคำว่ากตัญญูค้ำคอ ทำให้แพวรินทร์ต้องก้มหน้ารับชะตากรรม ตกเป็นทาสรักนางบำเรอของชายหนุ่มที่แสนเย็นชาอย่างอัครวินท์ 

อัครวินท์(วิน) 

นักธุรกิจหนุ่มไฟแรง มีอดีตรักที่ฝังใจ มองผู้หญิงที่เข้ามาพัวพัน เป็นเพียงตัวบำบัดความใคร่เท่านั้น 

ชื่อและนามสกุลของตัวละครสมมุติขึ้นเท่านั้น ถ้าไปตรงกับชื่อหรือนามสกุลผู้ใด ก็ขออภัยมา ณ ที่นี่ด้วยค่ะ**** 

************************* 

แจ้งนิดหนึ่งนะคะ จะอัพงานเพียง50%จากเนื้อทั้งหมดของเรื่อง 

งานที่อัพไม่ใช่ฉบับรีไรท์ อาจจะมีคำผิดหลุดรอดออกไปบ้าง หากผิดพลาดปราการใดก็ขออภัยด้วยนะคะ