อดีตร้าย บทเรียนรัก

เธอมีอดีต…

ฉันมีอดีต….

ใช่ทุกคนล้วนมีอดีต…

เพียงแต่อดีตของฉันมันเจ็บปวดมากเท่านั้นเอง……

มันยังรอคอยวันที่จะกลับมาล้างแค้น….

รอยแผลในใจยังคงบาดลึกลงพร้อมกลับทิ้งรอยแผลเป็นที่ไม่เคยจางหาย เจ็บปวดทุกครั้งเมื่อนึกถึงมัน…แต่อย่างน้อยรอยแผลนี้มันทำให้ฉันเข้มแข็งและมาได้ไกลขนาดนี้เพื่อรอวันจะให้บทเรียนกับคนที่ฝากรอยแผลนี้ไว้อย่างสาสม…

บทนำ

ฉันชื่อ’ปอ’กำลังขึ้นมหาลัยปีหนึ่งแล้ววันนี้ก็เป็นวันเปิดเทอมวันแรก ความจริงฉันก็ไม่ได้อยากเรียนมหาลัยนี่หรอกแต่ฉันมีจุดประสงค์ที่ต้องเข้ามาเรียนที่นี่เพื่อจัดการเรื่องในอดีตที่ยังฝังอยู่ในหัวใจของฉัน จริงๆเรื่องมันก็นานมาแล้วแหละฉันควรจะลืมมันได้แล้ว แต่บาดแผลนั้นมันลึกมากจริงๆฉันลืมมันไม่ลง ฉันจึงกลับมา…กลับมาหาคนที่สร้างรอยแผลนี้ไว้แล้วฉันให้บทเรียนอย่างสาสมสำหรับรอยแผลที่ฝากไว้….

นั้นไงฉันเจอแล้วผู้ชายคนนั้นคนที่สร้างบาดแผล แต่นี่มันพึ่งเริ่มต้น ไว้เดี๋ยวเราค่อยมาเคลียกันนะคะ พี่…

อดีตของฉันมันเริ่มที่…

ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง ซึ่งกำลังเตรียมจัดงานกีฬาสีประจำปี ในอีกหนึ่งอาทิตย์ข้างหน้า

งานกีฬาสีประจำปีของโรงเรียนประจำจังหวัดแห่งนี้เป็นที่น่าจับตามองทุกปี เพราะไม่ว่าจะเป็นการแห่ขบวนกีฬาสี การแข่งขันกีฬา หรือการประกวดเชียร์หลีดเดอร์  ล้วนแล้วแต่อลังการงานสร้างของเหล่านักเรียนที่ได้รับมอบหมาย แม้จะไม่ได้รางวัลอะไร แต่ศึกครั้งนี้คือศักดิ์ศรีที่ไม่ว่าสีไหนก็ทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจ เช่นเดียวกับสองสาว

“นี่ปอทางคณะสีบอกว่าเราต้องช่วยกันหา คนเดินขบวนให้ได้มากๆนะ แล้วก็คัดคนด้วย ขอแบบ สูง หุ่นดี หน้าตาดี อะไรแบบเนี้ย” กิ่งบอกเพื่อนรักที่คบกันมาตั้งแต่สมัยม.ต้นสนิทกันจนเรียกได้ว่าแค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่

“เดี๋ยวๆกิ่ง ที่พูดมาทั้งหมดนี่คือ-เรา-ต้องไปหาเหรอ ให้ตายเถอะเรื่องมากขนาดนี้จะไปหาใครมาให้ นี่โรงเรียนนะ เห้อออ  ขอเยอะด้วยจะไปหาที่ไหนมาให้หล่ะ” ฉันถอนหายใจออกเพียงเพื่อหวังว่าจะยกภูเขาออกจากอกได้แต่ไม่ได้ช่วยเลย คนสั่งนี่บ้าชะมัด ไม่คิดถึงคนทำเลย

“เขาบอกให้เราไปขอพวกพี่หรัสหน่ะ แต่ไม่รู้จะได้สักกี่คน”

“นี่แก… เอาตรงๆเลยนะฉันรู้จักห้องพี่รหัสไม่กี่คนเองนะ แล้วที่รู้จักก็ไม่ได้ตรงสเปคที่อยากได้เลยด้วย” แหมก็มันน่ามั้ยหล่ะจะรู้จักกับพี่ๆก็แค่ตอนรับน้องเอง จำหน้าได้ไม่หมดหรอก จะรู้ก็แค่ดูจากห้องที่ปักไว้บนอก

“เอาหน่าๆเดี๋ยวเย็นนี้เราก็ไปส่องๆดูที่ห้องพี่เค้าก็ได้นี่นา พอเลือกได้แล้วค่อยไปขออีกที”

“โอเคๆก็ได้ๆ”

4.00น.

“นี่ยัยปอเร็วๆสิ เดินช้าขนาดนี้พี่เค้าเลิกเรียนกันแล้วมั้ง”กิ่งทั้งฉุดทั้งลากให้ฉันเดินเร็วๆ แต่เสียใจด้วยนะก็คนมันอ้วน เอ้ยย อวบจะให้เดินเร็วแค่ไหนก็ได้แค่นี้แหละ

“จ้าๆ จะรีบไปไหนเราเลิกก่อนพี่เค้าตั้งคาบนึง”

“เออ..ก็ใช่ 5555”

เดินมาถึงห้องพี่ม.6สักที กว่าจะเดินมาถึงเล่นเอาเหนื่อยเลยนะเนี่ย ตึกก็อยู่คนละฟากโรงเรียนแถมยังต้องขึ้นบันไดอีสามชั้น ใครจัดห้องเนี่ยถ้ารู้นะแม่จะด่าให้เข็ดไม่เห็นใจคนอวบอย่างฉันเลย นี่เหงื่อออกจนเสื้อเปียกแล้วเนี่ย  พอมองเข้าไปในห้องโห… พี่ม.6 ชิวๆทั้งน้านน นอนบ้างเล่นมือถือบ้างมาเรียนแบบนี้จะมาทำไม ?  แต่นั้นก็ไม่ใช่เรื่องจุดประสงค์คือมาหารุ่นพี่หน้าตาดีมาเดินขบวนต่างหาก

“แกๆฉันว่าพี่คนนั้นก็โอนะ ว่ามั้ย”กิ่งสะกิดฉันที่ชายแขนเสื้อเบาๆเป็นการส่งสัญญาณว่าเจอเป้าหมายแล้ว

“คนไหนวะแก”ฉันมองตามมือที่ชี้ไปของกิ่งเจอพี่ที่นั่งอยู่หลังห้องมุมสุดเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างแม้ว่าจะเห็นหน้าไม่ชัดแต่ฉันก็พอเดาได้ว่าพี่เค้าหน้าตาดีใช่เล่น แต่เดี๋ยวคนข้างๆนี่ใช่กว่าพี่ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ ขาว… ตี๋…… เห้ยมันใช่อ่ะ

“ก็พี่คิวไงไม่รู้จักเหรอฮอตจะตาย”

“อ๋อ…แล้วคนข้างๆอ่ะชื่ออะไร”

“อ๋อชื่อเมฆ เดี๋ยวแกเดี๋ยวนี่แกได้มองพี่คิวมั้ยเนี่ย แล้วไปมองอะไรเพื่อนเค้า?” กิ่งถามทำเหมือนรู้ทันว่าฉันคิดอะไร

“เห้ยเปล่าก็ถามดูเฉยๆอ่ะเผื่อว่าจะขอเดินขบวนไง ^^” ฉันตอบแบบปัดๆเพื่อไม่ให้กิ่งรู้ว่าคิดอะไรอยู่

“อ๋อแล้วไป งั้นเรารอพวกพี่ๆเลิกเรียนแล้วค่อยเข้าไปขอแล้วกัน” ฉันกับกิ่งนั่งรอที่ม้านั่งหน้าห้องเพื่อรอเวลาที่พี่ๆจะเลิกเรียน

กริ๊งงง….

เสียดออดดังเป็นสัญญาณบ่งบอกถึงหมดเวลาเรียนคาบสุดท้ายพี่ๆทยอยเดินออกมาจากห้องพร้อมหันมามองพวกราคงสงสัยกันอยู่สินะว่ายัยเด็กพวกนี้มาทำอะไรกัน พวกเราได้แต่ทำหน้าแห้งๆยกมือไหว้รุ่นพี่ตามมารยาท  จนตอนนี้พวกๆพี่ก็ออกห้องไปเกือบหมดแล้วจะเหลือก็แต่เป้าหมายของพวกเรา

“เห้ยๆทางสะดวก ตามฉันมา”กิ่งสะกิดฉันให้เดินตามเข้าไปในห้อง บอกตรงๆเลยว่าฉันเขินมาก 5555 ก็พวกพี่มองกันสะขนาดนี้ ไม่เขินก็บ้า(มโนเองได้อีก)ฉันได้แต่เดินตามกิ่งไปเงียบๆเมื่อมายืนอยู่หน้าพี่ๆ ด้วยความที่ฉันอายเลยหลบอยู่หลังกิ่ง ถึงจะรู้ก็เถอะว่ามันปิดไม่มิด =^=

“พวกน้องมาทำอะไรเนี่ย”พี่คิวถาม โหขนาดเสียงยังหล่อไม่สงสัยเลยว่าทำไมถึงฮอต

“คือ…พวกเราอยากจะขอให้พี่คิวเดินขบวนให้สีเราหน่อยได้มั้ยคะ…แล้วก็พี่เมฆด้วย ช่วยน้องๆผู้น่าสงสารตาดำๆหน่อยนะคะ”แหมยัยกิ่งที่เรื่องอ้อนผู้ชายนี่ถนัดเชียวนะ

“อืมมม ได้สิ แล้วมึงเอาไงวะไอ่เมฆ”

“กูขอบายว่ะ งานนี้ไม่ถนัดจริงๆ ขอโทษนะน้องๆ”พี่เมฆน่ารักง่ะมีการขอโทษด้วยยไม่เป็นไรค่ะหนูให้อภัย

“เออแล้วแต่ๆ แล้วพวกน้องนี่ห้องรหัสพี่ใช่มั้ย ชื่ออะไรกันล่ะ ขอโทษนะพี่จำไม่ได้”พี่คิวถาม นี่หล่อไม่พอยังจะเฟรนรี่ด้วยใช่มะ

“อ๋อใช่ค่ะๆ หนูชื่อกิ่ง ส่วนข้างหลังนี่ชื่อปอค่ะ ไว้มีอะไรจะบอกอีกทีนะคะ”หลังจากยัยกิ่งพูดเสร็จก็ลากฉันออกจากห้อง อะไรกันฉันยังไม่ได้คุยกับพี่เค้าสักคำเลย โธ่ T^T

หลังจากนั้นฉันก็เริ่มสังเกตมากขึ้นเรื่อยๆ เจอที่โรงเรียนก็ต้องแอบส่อง แอบมองหาในโรงอาหาร หวังว่าจะได้เจอกันสักหน่อยแต่เหมือนโชคไม่เข้าข้างเพราะพวกๆพี่เขาอยู่ม.6แล้ว แทบจะไม่มาโรงเรียน การจะเจอกันเป็นเรื่องที่ลำบากมาก แต่ที่แน่ๆยังไงวันกีฬาสีพี่เมฆก็ต้องมาอยู่แล้ว

#แต่งเองครั้งแรกผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วยนะคะ #ติชมได้นะคะ #จะพยายามปรับปรุงและแก้ไขนะคะ