“ภากร เร็วเข้าสิ เราจะเข้าประชุมสายเเล้วน่ะนายนี่มันชักช้าจริงๆเลย” เสียงเร่งจากปากบางที่ถูกตกแต่งด้วยสีชมพูอ่อนเข้ากับปากเล็กๆของเธอ
“จะรีบไปทำไมกันมันก็ไม่มีอะไรน่าสนใจเหมือนทุกครั้งนั้นแหละ" หนุ่มหล่อเป็นที่หมายปองของสาวเล็กสาวใหญ่ในบริษัทด้วยบุคลิกและท่าทางสบายๆเป็นกันเองของเขาตอบกับเพื่อนร่วมงานอย่างมัทยาไปไม่ได้มีท่าทางรีบร้อนเหมือนหญิงสาว
มัทยา หญิงสาวผู้คลั่งไคล้ในการทำงานตามรอยมารดาซึ่งขัดกับบุคคลิกของเธอยิ่งดีภาพลักษณ์ที่ดูดีในทุกการกระทำในสายตาของคนอื่นนั้นแต่สำหรับภากรนั้นไม่ใช่เลยถึงอย่างนั้นต้องยอมรับเลยว่านิสัยกับภาพลักษณ์ของเธอนั้นช่างขัดแย้งกันอย่างสิ้นเชิง
"ฉันไม่รอนายแล้วชักช้าจริงๆ" หญิงสาวรีบเดินไปมือบางสองข้างถือแฟ้มเอกสารเยอะแยะไปหมด ดูเก้งก้างในสายตาของชายหนุ่มแต่ในสายตาของผู้ชายคนอื่นเธอช่างดูดีบอบบางจนมีหนุ่มกรูกันมาเพื่อจะช่วยอย่าคิดน่ะว่าเธอจะบ้างานเป็นอย่างเดียวเรื่องบริหารเสน่ห์นั้นเธอก็ไม่แพ้ใคร
สองปีผ่านไป....
"ไงไอกร ฉันกลับมาแล้ว"
ภารัน นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่เพิ่งจบปริญญาโทจากต่างประเทศต้องเข้ามาเรียนรู้งานในบริษัทของบิดาหลังจากที่เขาต่อรองในการบริหารงานโดยให้เขาได้มีโอกาสได้ทำให้สิ่งที่เขารักคือทำอาหารในครัวจริงๆและเขาก็เลือกเรียนปริญญาโทบริหารให้บิดาของเขาส่วนงานด้านอาหารนั้นเขาเลือกเป็นผู้ช่วยในครัวในร้านอาหารตามที่ตั้งใจไว้เรื่องดูแลบริษัทเลยตกไปเป็นหน้าที่ของน้องชายฝาแฝดอย่าง ภากร