ต้องร้ายแค่ไหน ถึงจะได้ใจเธอ
“ ถ้าเป็นหมอ แล้วทำคนป่วยแรงขนาดนี้ คนป่วยก็ตายก่อนพอดี “ ข้าว สาวสวย ตระกลู ศิริไพวรรณ พูดขึ้น
“ ถ้าไม่ทำคุณก็จะไม่หาย “ ลินดา หมอประจำโรงพยาบาลพูด
“ แต่มันก็ไม่ควร แรงขนาดนี้ไหม “ ข้าวพูดด้วยน้ำเสียงแข็งๆ
“ ต้องทนค่ะ “ ลินดาพูดแล้วก็กดตรงข้อเท้าที่แพลงต่อโดยไม่สนใจคำพูดของ อีกฝ่าย
“ โอ้ยยยยเจ็บ “ ข้าวร้องลั่นพร้อมกับยื่นมือไปจับแขนของลินดาไว้ด้วยความเจ็บ
“ เจ็บๆๆๆหือๆๆๆๆ “ ในที่สุดข้าวก็ร้องไห้ออกมา
จากนั่นข้าวก็เอาหัวไปซบที่แขนของลินดา แล้วก็ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น น้ำตาไหลอาบสองแก้ม ลินดาก็ยังคงกดตรงข้อเท้าต่อไป
“ ทำไมอบอุ่นจัง นี่แกเป็นอะไรไปไอ้ข้าว “ ข้าวสัมผัสถึงหัวใจตัวเอง เต้นแรงและรู้สึกแปลกไป
“ โอ้ยยยเจ็บจะตายอยู่แล้วหือๆๆๆ “ ข้าวร้องอีกครั้งจนลืมความคิดที่กำลังคิดอยู่
“ คุณข้าวต้องอดทนค่ะ ถ้าไม่ทำมันก็จะไม่หายขาด “ ลินดาพูดออกมา และในใจก็คิดว่าคุณหนูจริงๆ
เพราะลินดารู้ว่าข้าว เป็นลูกสาวของคุณ กวีนัย ศิริไพวรรณ เจ้าของ โรงงานส่งออก เกี่ยวกับทางด้านอาหาร ผลไม้ ของประเทศไทย ส่งออกไปหลายประเทศ และที่สำคัญ พ่อของข้าวเป็นคนดีช่วยเหลือชาวนา และเป็นคนที่ริเริ่มโครงการ เศรษฐกิจ พอเพียง และงดใช้สารเคมีในผืชผักที่ส่งออกทุกอย่าง จึงทำให้พ่อของข้าวเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวาง
“ ไม่ต้องร้องค่ะ เสร็จแล้ว “ ลินดาบอก และถอดถุงมือออก
ก่อนจะหันกลับมาเช็ดน้ำตาให้ข้าว ที่นั่งสอื้นอยู่บนเตียงอย่างเบามือด้วยความสงสาร โดยที่ข้าวได้แต่นั่งนิ่ง ข้าวเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้ารูปไข่ของลินดา หัวใจก็ยิ่งเต้นแรง
“ แกเป็นอะไรของแกไอ้ข้าว “ ข้าวตะโกนถามตัวเองในใจ
“ เดี๋ยวก็หายนะคะ “ ลินดาบอก
“ เดี๋ยวหมอจะจัดยาให้ คุณข้าวต้องใช้ยาตามที่หมอสั่งนะคะ หมอขอไปตรวจคนไข้รายอื่นก่อนนะคะ “ ลินดาพูดจบแล้วก็เดินออกจากห้องไปทันที
“ ทำไมเรารู้สึกแบบนี้ “ ข้าวได้แต่ตั้งคำถามให้ตัวเอง
“ นี่เราเป็นอะไรไป “ข้าวนั่งคิดจนที่บ้านมารับ
นิยายเรื่องนี้ ถูกสร้างขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน ในมุนมองความรักที่ไม่จำกัดเพศ ติดตามในเรื่องได้เลยนะคะ