เหยื่อแค้น บำบัดใคร่

“ฉันคิดถึงเธอแทบเป็นบ้า...คิดถึงทุกวัน...ทุกคืน...ฉันจะเป็นบ้า เพราะเธอทำให้ฉันเป็นบ้า...มินตรา”

เธอสั่นหน้าปฏิเสธ เขาก็แค่หื่นกระหาย อยากได้เนื้อตัว อยากเสพสมปล่อยอารมณ์ใคร่กับเนื้อกายเธอเท่านั้นต่างหาก

“เงินคุณมีตั้งมากมาย ไม่ซื้อกินเอาล่ะคะ?”

“ก็ลองแล้ว แต่มันไม่เหมือนกัน”

ยอมรับหน้าซื่อ คนฟังยิ่งหน้าแดงซ่านด้วยความโกรธ

“มันไม่อิ่ม ไม่เต็ม ไม่มันส์เหมือนตอนเอากับเธอ”

“คนบ้า พูดอะไรออกมานั่น มีสติไหม?”

“มี...มีจนนาทีที่เห็นหน้าเธอ...เธอเอาทุกอย่างไปจากฉันจริงๆ มิน...ถึงเวลาที่เธอต้องชดใช้กลับคืนให้ฉัน”

ไม่พูดเปล่าๆ เขายังถอดเสื้อแสงกางเกงที่นุ่งใส่ออกหน้าตาเฉย

เพียงครู่เดียว ร่างเปลือยเปล่าสูงใหญ่ล่ำสันก็ปรากฏต่อหน้าเธอ

มินตรากลืนน้ำลายเอื๊อก หัวใจสั่นพร่า ร่างกายที่ร้างราความสุขจากเพศรสมานานวันสั่นระริกร่ำร้องเรียกหา เสียววูบวาบโดยเฉพาะที่ท้องน้อย

“อย่าทำอะไรบ้าๆ นะคุณดล”

“มันไม่บ้าหรอกมินตรา คนทั้งโลกเขาก็ทำ”

“หยุดความคิดของคุณเดี๋ยวนี้”

“ถ้าห้ามตัวเองได้ ฉันจะต้องแล่นมาถึงนี่หรือไงกัน”

ร่างสูงใหญ่หยัดยืดกาย เดินส่ายอาวุธที่พุ่งชูชันชี้หน้าโด่เด่เข้ามาหาเธอ

คำนำนักเขียน

มินตรา หญิงสาวผู้น่าสงสาร ต้องอยู่ตรงกลางระหว่างความไม่ลงรอยกัน ของมุกดาผู้เป็นน้าสาว กับลูกเลี้ยงวัยหนุ่มฉกรรจ์ อย่าง...ภูวดล

เมื่อบิดาของชายหนุ่มเสียชีวิตลง และยกมรดกชิ้นใหญ่อย่างไร่ทรัพย์เทวาให้กับน้าสาวของเธอแต่เพียงผู้เดียว

ภูวดลปักใจเชื่อว่า พินัยกรรมฉบับนี้เป็นของปลอม และคนเดียวที่เขาจะเคี่ยวเข็ญรีดเค้นเอาความจริงทุกวิถีทาง...ก็คือเธอ...มินตรา

ผู้ที่ไม่ได้มีส่วนได้ ส่วนเสียอะไร แต่ต้องมาคอยรับอารมณ์ความหื่นกาม เป็นเหยื่อแค้น บำบัดใคร่ให้กับชายหนุ่ม

พลอยเฟื่อง

“ฉันบอกให้อ้าออก”

“คุณมันบ้าไปแล้ว”

“ใช่...และเธอนั่นแหละที่ทำให้ฉันกลายเป็นหมาบ้าอย่างนี้”

ภูวดลชะโงกหน้าลงมาว่าอยู่ข้างหู ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดที่ซอกคอ

“ไม่ใช่บ้าธรรมดา...แต่บ้ากามเสียด้วยสิมินตรา”

คนฟังกลืนน้ำลายเอื๊อก ขนลุกขนชันไปหมด

“และเธอนั่นแหละที่ต้องรับผิดชอบ”

เขาเข่นเขี้ยวว่า สอดเข่าเข้ามาระหว่างเรียวขาทั้งสองข้าง กระแทกบังคับให้สองขาต้องอ้าถ่างโดยอัตโนมัติ ฝ่ามือหยาบร้อนเลื่อนลงต่ำ ล่วงล้ำเข้าตะปบลงไปกลางหว่างขา

“อ๊ะ...” ปากเล็กอิ่มสวยร้องออกมาเพียงเท่านั้น ก็หายใจหอบกระชั้นถี่ ดิ้นส่ายไปมา หนีฝ่ามือที่นวดเฟ้นเคล้นคลึงแคมนิ่มอิ่มอูม

ภูวดลเองก็ประหลาดใจไม่น้อย เพราะไม่เคยมีผู้หญิงคนไหน ทำให้เขาบ้าคลั่งหื่นกระหายได้ถึงเพียงนี้

ลิ้นร้อนแล่บเลียปาดลงที่แก้มนุ่ม กลับให้ความรู้สึกฉ่ำหวานจนอดใจไม่อยู่ ขาคู่งามขยับแยกเปิดทางให้อัตโนมัติ

“อ๊ะ...อ๊า...คุณดล”

ฝ่ามือใหญ่จับหมุบคว้าหมับเคล้นขยำลงไปบนกลีบแคมนิ่มแน่นนั่นอย่างเมามัน

“อ๊ะ....”

เสียงร้องสั้นๆ ใบหน้างามก็แหงนเชิดพิงพักกับบ่าไหล่ของเขาด้านหลัง กัดปากอย่างแสนสยิว เมื่อหลืบร่องลี้ลับ ถูกเขาล้วงควักหนักมือ

“อื้อ...อื้อ...คุณดล...มินเสียวนะ...”

“แล้วไม่ชอบหรือไง?” กระซิบกระเส่าถาม

เธอส่ายสะบัดหน้า

“ฮะ...ฮ่า...มินตรา เธอโกหกไม่เก่งเลยนะ...ถ่างขาอ้ารอให้ฉันเสียขนาดนี้” เขาว่ากลั้วขำ ช่างน่าอับอาย แต่ทุกอย่างมันเป็นไปโดยอัตโนมัติ

นิ้วแกร่งกดลงไปกึ่งกลางหว่างพูที่เบียดชิดกรีดแยกร่องแหวกแคมนุ่มชุ่มน้ำเสียวลงไป

“อูยยยยย....ซี้ดดดดดด...”

“ก็เปียกแล้วนี่?”

ก็จะไม่ให้เปียกได้ยังไงกัน เมื่อเขาเล่นจับจ้วงล้วงควักอย่างเมามันเสียขนาดนั้น เมื่อรู้ว่าสู้ไม่ได้ ความเสียวที่แล่นพล่านทะยานพุ่งไปทั่วร่าง จนเธอเกร็งสั่นริกๆ ฟ้องความต้องการ และอารมณ์ที่เตลิดกระเจิดกระเจิงหาย

ยิ่งยามที่ชายหนุ่ม จิกปลายนิ้วลงไปบี้คลึงที่ตุ่มไตสวาท

“อ่ะ...อ๊าย...อ๊า...คุณดล...คุณดล...ซี้ดดดดดด...อูยยยยยย...” ปากเล็กเผยอร้องครางเสียงสั่น สองขาถ่างอ้าแบะแยกเปิดทางให้เต็มที่ สิบนิ้วจิกแน่นบนท่อนแขนล่ำสั่น ตัวสั่นสะท้านริกๆ

“อูยยยยย...ซี้ดดดดด...อู้ว์...ซี้ดดดดด...”

มินตราดีดดิ้นเร่าๆ ใบหน้าผุดพรายเต็มล้นไปด้วยเหงื่อร้อน

ภูวดลก็เถือกไถใบหน้าหื่นกระหายร้อนฉ่าลงมาซุกไซ้ที่ซอกคอเรียวขาว มือหนึ่งเลื่อนขึ้นมาตะปบเต้า เคล้าคลึง บีบเคล้น เฟ้นนวด แล้วโอบช้อนขึ้นมาหา ปากฉกลงไป ตวัดลิ้นเลียรอบปลายจุกสีชมพู ชูสั่นนั่น

“อ่า...อ๊าย...ซี้ด....”

เธอร้องร่ำครวญครางอย่างรัญจวน

“นมเธอนี่มัน ทั้งนิ่มทั้งหวาน...อาห์...”

น้ำเสียงกระเส่าว่า โกยยอดทรวงนุ่มนั่นเข้าปาก แล้วดูดฟัด งับดึง คลึงดูดจ๊วบๆ ราวกับเด็กทารกยังไม่หย่านมแม่

...ติดตามผลงานนักเขียน ได้ที่ …

https://www.facebook.com/Ploy59