คุณเคยเชื่อเรื่องวิญญาณไหมคะ ฉันไม่ใช่คนที่งมงายในเรื่องแบบนั้น ไม่เคยคิดจะเชื่อเลย แต่พอวันนึงมีบางอย่างเกิดขึ้นกับตัวฉัน มันเริ่มตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ แต่ที่รู้ๆคือฉันไม่ได้อยู่คนเดียวแน่ๆ แต่.. มันคือจุดเปลี่ยนชิวิตฉัน สิ่งที่ไม่มีไม่ใช่ว่าไม่มี สิ่งที่ไม่เห็นไม่ใช่ว่าไม่มีจริง มันเริ่มตั้งแต่..
ย้อนไป 3 ปีก่อน
ณ สวนสาธารณะ 15:20 น.
"ฮัลโหลลลลลล~"เสียงใสๆของเพื่อนสาว ตาล แสนสนิทของฉันได้ดังขึ้นมาทำให้ทุกสายตาได้หันไปมองเธอ
"วีนา~ ดูนาฬิกาสิ๊"สิ้นเสียงฉันเพื่อนสนิทอีกคนที่นั่งข้างม้านั่งได้มองนาฬิกาตัวเองทันที
"15 โมง 20 แล้ววววว"เสียงหวานๆของยัย วีนา ได้พูดขึ้นมาทำให้คนตรงหน้าที่มาสายต้องยิ้มเขินๆออกมา
"พอดีรถติดดดด"
"วันนี้วันหยุด"ฉันพูดพลางมองเพื่อนสนิทตรงหน้าทันที
"ความจริงรถชนกัน!"
"ได้ข่าวว่าบ้านมึงห่างจากนี้ไปโลเดียวเองไหมยัยตัวดีเอ้ยยย~!"สิ้นเสียงฉันมือหนาๆของฉันก็ได้เขกหัวยัยตาลทันที
"โอ้ยยย มึงงง ก็แบบบบบบบบ"
"แบบ?"
"ก็แบบบบบ"
"ถ้ามึงยังแบบอีกรอบขากูได้ฟาดหน้ามึงแน่!"ฉันพูดพลางยกขาขึ้นมาเตะไปที่เพื่อนสนิทข้างหน้าฉันทันที
"โอ้วว ช้าก่อนแม่ยอดยายี ขาเจ้าช่างน่าเกรงขามยิ่งนัก!"สิ้นเสียงตาลได้จับขาฉันไว้ทันที
"เหอะๆๆๆๆๆๆ"
"เราจะไปกันรึยังงง เค้าอยากเที่ยววว"วีนาได้พูดขึ้นมาพลางควงแขนฉันสองคนไว้ทันทีและลากออกมาจากสวนสาธารณะทันที
"น้องคนเล็กวีนาเราอยากไปไหนค้าาาา"ตาลได้ถามขึ้นพลางลูบหูเพื่อนอีกคนเบาๆ
"เค้าอยากไปดูหนังงง"วีนาพูดออกมาพลางกระชับแขนทันทีเพื่อที่จะเกาะพวกเราได้แน่นๆ
"ดีเลย ไอ้เม ฉันอยากดูอเวนเจอ.."
"ตอนจบไอรอนแมนตาย"ฉันพูดออกมาทำให้เพื่อนสนิทตัวดีของฉันได้ทำตาโตทันที
"ไอ้ เมล่อน! มึงสปอยหนังกูไอ้สัสสสส"สิ้นเสียงยัยเพื่อนตัวดีก็ได้ตีแขนฉันทันที
เปี๊ยะ!
"กูเจ็บอีสัสสส"
"สมสัส!"
"ทุกคนอ่าาา ไปกันเถอะวีอยากดูหนังงงง"
"ถ้าไม่ติดว่าวีห้ามนะมึงโดนกูแน่ไอ้เม! กูแค่ไม่อยากหยาบคาบต่อหน้าเพื่อนวีเท่านั้นแหละ!"
"ไหน ไหนเธอไปอยู่ที่ไหนมา~"
"ไหนพ่อง!!"
.
.
.
.
.
.
22:00 น.
"ฮ..ฮึกกก..ฮืออออ"
"ไอ้สัสตาล มึงร้องไห้เพื่ออออ?"
"อ่ะ ทิชชู่นะตาล อย่าร้องสิ"
"ข..ขอบใจนะวี..มึงง..ฮึกกก..ฟื้ดดดด"สิ้นเสียงเพื่อนรักก็ได้สั่งน้ำมูกแรงๆออกมาทันที
"ฮ..ฮึก..อ่ะ..คืนTT"
"... เพื่อนวีเกรงใจจังเลยเพื่อนตาลT.T"
"ถามจริง กูอุสาต์สปอยว่าไอรอนแมนตายมึงแล้วมึงก็ยังร้องไห้อีกหรอ!"
"ม..มันเศร้า..ฮืออออออออออออออออออออออออออออ..ไอรอนแมนนนนนนนนนน"
"กูล่ะอยากเป็นเดอะฮัคมากเลยตอนนี้"
"ทำไมอ่ะเม"เพื่อนวีถามออกมาพลางเอียงคอสงสัย
"กูจะได้อัดอีตาลให้ยับเลย!"
"555 งั้นเดี๋ยววีกลับก่อนนะพอดีพ่อไลน์มาตามแล้วอ่าาา ไว้เจอกันที่มหาลัยนะะ"
"ไม่ไปผับด้วยกันก่อนอ่อ"ฉันถามคนตรงหน้าที่ได้แต่ยิ้มตอบแล้วส่ายหน้าเบาๆ
"วันนี้คงไม่ได้อ่าา"
"งั้นไม่เป็นไรกลับดีๆนะะ"
"งื้ออ งันวีกลับก่อนนะเม ฝากตาลด้วยนะะ"
"ได้เลยย กลับดีๆนะวี"สิ้นเสียงฉันก็ได้โบกมือให้คนตรงหน้าที่กำลังโบกมือลาเดินออกจากห้างไป
"ฮ..ฮึกกก..มึงงง"
"ไม่เป็นไรไอ้สัส ไปกินเหล้าย้อมใจกันป่ะ"
"ไอรอนแมนกู..ฮือออ"
"กูว่าไปศรีธันยาเลยดีกว่า-.-"
.
.
.
.
.
ณ ผับxx 23:00
ตื๊ดดดด
"แฮ่กๆ อีเมล่อนเอ้ยยยยย แม่งเพลงมันส์มากกกกก"ตาลพูดออกมาพลางกลับมานั่งที่โต๊ะทันทีด้วยความหอบเหนื่อย
"ถ้ามึงมีผัวนี่ผัวมึงต้องล่ามโซ่มึงไว้เลยนะเนี่ย เต้นแรงยังกับหมา"
"มึงว่ากูเป็นหมาหรอ!"
"นี่มึงยังไม่รู้ตัวอีกหรอไอ้ควายยย"
"มึงหัวเราะอะไรไอ้สัส!"สิ้นเสียงตาลก็ได้ชี้มาที่ข้างๆฉันทันที
"ใครหัวเราะอะไรมึงตาล มึงชี้อะไรเนี่ย"ฉันถามเพื่อนสนิทตรงหน้าที่กอดอกไม่พอใจ
"แม่งเอ้ย รู้งี้น่าจะบอกๆไปเลยดีกว่าแม่ง"ตาลบ่นงุบงิบเบาๆทำให้ฉันสงสัยทันที
"มึงเมา?"
"มึงมันโง่อ่ะเม"
"เอ้าาา กูผิดไรรร โดนด่าเฉยยย"ฉันพูดพลางส่ายหน้างงๆพลางกำลังจะยกแก้วเหล้าที่อยู่กลางโต๊ะมายกดื่มทันที
เพล้ง!
"เอ้า หล่นได้ไงว่ะ"ฉันพูดพลางเกาหัวงงๆทันทีเมื่อเห็นแก้วตรงหน้าได้ถูกเลื่อนไปตกโต๊ะเอง ท่าทางแม่งจะเริ่มดื่มเยอะจนเลอะเลือนแล้วนะเนี่ย
"มึงทำแบบนี้ไม่ได้นะถ้าแก้วมันโดนเท้ากูจะทำยังไงไอ้สัส!"ตาลพูดออกมาพลางส่ายหน้าไม่พอใจออกมา
"โทษๆพอดีกูไม่ได้ตั้งใจ กูคงเมาแล้วแหละ"สิ้นเสียงฉันก็ได้ตีหัวตัวเองเบาๆเพื่อเรียกสติออกมา
"กูไม่ได้ว่ามึง"
"อ้าว แล้วมึงว่าใคร"
"คนที่นั่งข้างๆมึง"
"บ้าบอ"ฉันพูดพลางมองข้างๆฉันที่ว่างเปล่า
"เออ กูมันบ้าเองที่ดันเห็นอะไรพวกนี้ แม่งเอ้ย"ตาลพูดพลางยกเหล้าดื่มรัวๆมันทำให้ฉันงงทันที
"อะไรว่ะเนี่ย"ฉันพูดอย่างไม่เข้าใจพลางขอแก้วใหม่ทันที
"มึง ถามจริงนะ"ตาลทำหน้าจริงจังพูดออกมาพลางวางเเก้วเหล้าบนโต๊ะทันที
"อะไรอ่ะ"
"ช่วงนี้มีรู้สึกแปลกไหม"
"ยังไงอ่ะ"
"ก็แบบเหมือนมีคนตามหรืออยู่ข้างๆตลอดอ่ะ"
"........."
"ที่มึงเงียบแบบนี้.."
"มันไม่มีอะไรทั้งนั้นอ่ะตาล ทุกอย่างมันเป็นวิทยาศาสตร์ทั้งนั้น"ฉันพูดพลางรินเหล้าแก้วใหม่และยกดื่มทันที
"กูยังไม่ได้ถามอะไรเลยนะ เมล่อน มึงรู้สึกใช่ไหม"
"..."สิ้นเสียงเพื่อนสนิทฉันก็ได้ปริปากเงียบและหลับตาถอนหายใจเบาๆ
"อืม ใช่..."
"มึงรู้สึกยังไง"
"เวลาที่แบบกูนอนคนเดียวเวลาที่สกายไม่อยู่เหมือนมีคนมานอนข้างๆกูอ่ะ บางทีกูรู้สึกถึงลมหายใจข้างๆคอกูเองเลย.."
"เม มึงฟังกูนะ.."
"อืม...กูฟังอยู่"
"กูรู้ว่ามึงไม่ได้อยู่คนเดียว และมึงก็ไม่ได้คิดไปเองด้วย มีคนที่ไม่ใช่คนอยู่กับมึงรวมถึง.."
"ถ..ถึง?"
"ตอนนี้ด้วย.."
.
.
.
แบล็ค อายุ 24 ปี (บูรพา ศิลาเจริญภักดี)
"กูไม่มีที่ไป และกูก็จะไม่ไปไหน กูจะอยู่แค่กับมึงคนเดียว"
เมล่อน อายุ 22 ปี (เมริณี ราชวณี)
"เอาจริงๆป่ะอีพี่ ถ้าอีพี่รับน้องได้จริง น้องบอกเลยว่าอีพี่จะรับทุกอย่างที่เลวร้ายบนโลกนี้ได้แล้วอ่ะอีพี่"
ตาล อายุ 22 ปี (นาฎสลา นัญฎาวิน)
"กูไม่น่าเกิดมาเจอพวกมึงเลยจริงๆ"
ที อายุ 24 ปี (ทรีพัฒน์ วงศ์ภูมิวลิน)
"กูอาจเสี้ยนตีนใครๆ เเต่รู้ม่ะกูอยากเสี้ยนมึงที่สุด"
วีนา อายุ 22 ปี (วีรยา กิตตินายา)
"อะไรๆ.. มันห้ามไม่ได้หรอกนะเพื่อนรัก"
สกาย อายุ 20 ปี (อัครภูมิ สลาภักษิ)
"ผมว่าพี่รู้คำตอบนะครับพี่เมล่อน"
.
.
.
.
#แนะนำตัวละคร
Guest
