ความจำฉันไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ เเต่ฉันก็ยังจำวันนั้นได้ วันที่เราพบกันครั้งเเรกนะ ‘ฮินาตะ’
วันนั้นเธอยังขี้เเงอยู่เลย เเต่กลับโตมาเป็นเเม่คนที่เข้มเเข็งซะจริง วันนี้หิมะก็ตก เเละตอนนี้ผมยืนรอหน้าห้องคลอดกับเจ้าโบที่งัวเงียเพราะตื่นมาในตอนดึก ผมยืนรอสัญญาณดีๆเหมือนกับวันที่ได้พบกับเธอ
คุณหมอเดินออกมาจากห้อง
“หมอครับ!!” หมอยกมือมาจับที่ไหล่ผม พร้อมกับพูดว่า “รีบเข้าไปเถอะ ลูกปลอดภัยดี เเต่อาการเเม่นั้นไม่ค่อยจะดี ไม่ดีเอามากๆเลยละ”
ผมไม่เข้าใจ ที่หมอพูดเขาหมายความว่าไง เเต่ผมก็รีบเปิดประตูเข้าไปหาเธอ ภาพตรงหน้าคือ ผู้หญิงที่สวยที่สวยสุด คนที่ผมรักที่สุด เเต่ดูท่าทางเธอไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่นัก ดูเธอหายใจเเผ่วมาก
“เฮ้ ฮินาตะ เธอโอเคมั้ย” ผมพูดพร้อมเอามือเธอมากุมไว้
“ฉันโอเคนารูโตะคุง เเฮ่ก เเฮ่ก” เธอพูดพร้อมกับหอบหายใจ ตัวผมเริ่มใจไม่ดีเเล้ว
ผมเดินเข้าไปขออุ้มลูกจากพยาบาล เพื่อนำมาไว้ในอ้อมอกฮินาตะ ทันทีที่เข้าอ้อมอกของเเม่ จากที่อ้าปากร้องก็เงียบทันที เหมือนเจ้าตัวน้อยรู้ว่าเเม่เธออาการไม่ดี โตมาต้องเป็นเด็กที่ดีมากเเน่ๆ
“ไง ฮิมาวาริลูกเเม่” ฮินาตะพูดกับลูกน้อยของเธอ เเล้วน้ำตาเธอก็ไหลออกมา ผมจับมือเธอเอาไว้ เพราะตอนนี้ตาเธอเริ่มหรี่ลงมา เเละเสียงหายใจก็เเผ่วเบา
“ฟังเเม่นะ โบรูโตะ ฮิมาวาริ ฮึก ลูกต้องเป็นเด็กดี ต้องเชื่อฟังพ่อของลูก กินข้าวให้ครบห้าหมู่ อย่าตื่นสาย ฮึก เเล้วกฺ็อย่านอนดึก อย่าทำให้พ่อเขาเป็นห่วง ฮืออ”
“เเม่จะไปไหนเหรอครับ” โบรูเอ่ยถามคนเป็นเเม่ ฮินาตะเอื้อมมือมาเเนบเเก้มโบรูโตะ เเละยิ้มให้ทั้งน้ำตา
“อย่าดื้ออย่าซนกับพ่อให้มากนะ เเละดูเเลน้องด้วย รักร้องให้มากๆ ฮึก” ฮินาตะกล่าวกับลูกชาย
ผมคุกเข่าลงข้างเตียงฮินาตะ จ้องมองเธอที่สองเเก้มอาบไปด้วยน้ำตา เธอเอามือมาเเนบที่เเก้มของผม
ซึ่งตอนนี้ผมกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เเล้ว
“นารูโตะคุง ดูเเลโบรูโตะเเละฮิมาวาริด้วยนะ ฮึก”เธอกล่าวกับผม
“พวกเขาโตมาต้องเป็นคนดีเหมือนเธอเเน่ ฮินาตะ”
เธอยิ้ม “ฉันดีใจนะ ดีใจตั้งเเต่วันเเรกที่ได้พบนารูโตะคุง ฉันจำวันนั้นได้ดี เป็นวันที่หิมะตก ฮึก”
เธอสะอื้น เเละยิ้มให้ผม “ ขอบคุณนะนารูโตะคุง เธอให้ฉันมาเป็นครอบครัวเธอ ให้มาดูเเลเธอ ให้มาเป็นเเม่คน ขอบคุณนะ” เธอเอ่ยกับผมทั้งน้ำตา
“ฉันซิต้องขอบคุณเธอฮินาตะ ที่ทำให้ฉันมีครอบครัว คนที่ไม่มีใครเลยตั้งเเต่เด็ก เเต่ตอนนี้ได้มีเธอ ฮือออ” ผมกล่าวขอบคุณเธอทั้งน้ำตา
“นะ นารูโตะคุง นั้นก็เพราะว่าฉันรักเธอ…” เธอเอ่ยก่อนที่ดวงตาเธอจะปิดลง
ตี๊ดดดดดดดดด เสียงเครื่องตรวจชีพจรที่ดังขึ้นพร้อมเเสดงอาการว่าหัวใจเธอหยุดเต้นเเล้ว
“ฮินาตะ ฮินาตะ ฮินาตะ..!!! ฮืออออออ” ผมเข้าไปกอดเธอ เเต่เธอไม่ตอบกลับ เเละก็ไม่ได้รับไออุ่นจากตัวเธอเลย มันเย็น เย็นมาก เหมือนกับว่าตัวเธอนั้นหนาวราวกับหิมะ
“พ่อฮะ ฮึก พ่อฮะ ฮืออ มะเเม่เขาเป็นอะไรครับ ฮืออออ พ่อร้องไห้ทำไม ฮือออ” โบรูโตะดึงเสื้อคนเป็นพ่อพร้อมกล่าวถามทั้งน้ำตา ผมอุ้มฮิมาวาริมาไว้ในอ้อมอกที่ตอนนี้เริ่มส่งเสียงร้องราวกับรู้ว่าผู้เป็นเเม่ได้จากไปเเล้ว ผมคุกเข่าลงเเละจับโบรูโตะเข้ามากอด
“เเม่เขาหลับน่ะลูก ฮึก เเม่เขาเเค่ต้องพัก” ผมบอกโบรูโตะ
“เเล้วเเม่เขาจะหลับนานไหมครับ ฮึก “ โบรูเอ่ยถาม
“ตลอด กาล..” นารูโตะกอดลูกชายเเน่นผมเอ่ยทั้งน้ำตา พร้อมกับหัวใจเเละร่างกายที่อ่อนล้า เขาล้มลงไปกับพื้น ภาพตรงหน้ามืดลง เเละเมื่อเขาตื่นขึ้นมา ก็จะต้องกลับมาพบความจริงเช่นเดิม
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“เฮ้! ทั้งสองคน จะไปกันรึยัง” ผมตะโกนถามโบรูโตะเเละฮิมาวาริ
“หนูจะเอาตุ๊กตาไปด้วย..!!”
“ไม่ได้ สุดท้ายพี่ก็ต้องเอามาถือให้อยู่ดี พี่ไม่อยากถือไอ้ตุ๊กตางี่เง่านี้”
ผมมองดูทั้งสองกำลังเเย่งตุ๊กตากัน ดูท่าทางจะยาว เลยลุกเดินไปหาทั้งสอง พร้อมกับเอามือลูบหัวทั้งสอง
“เเม่รอเรานานเเล้วนะ” เพียงพูดเเค่นี้ ทั้งสองก็นิ่ง
“เราไปกันเถอะ” ผมจูงมือทั้งสองไปข้างนอก เพื่อไปไหว้หลุมศพฮินาตะ ในวันที่หิมะตกลงมาเหมือนวันนั้น.
Guest
