ผมเคยคิดว่าพ่อของผมอันตราย...เป็นคนสารเลววายร้ายที่สุด เห็นแก่ตัว ทำอะไรก็นึกถึงแต่ประโยชน์ของตัวเอง มองทุกคนไม่ต่างจากหมากเบี้ยในกระดานที่พ่อจะชักใยชีวิตยังไงก็ได้ แต่มาวันนี้ผมว่าผมคิดผิด ความจริงแล้วพ่ออาจจะเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดในชีวิตของผมก็ได้...ก็นั่นแหละ ผมได้รู้สึกถึงมัน ว่าพ่อเองก็รักผมเหมือนกันก็เมื่อตอนที่ผมได้จับมือเย็น ๆ ของพ่อในห้องของโรงพยาบาล...พ่อตายแล้ว...
น้องมุข...
หูผมคล้ายได้ยินเสียงของพ่อเรียกหาผมแว่ว ๆ จากที่ไกล ๆ ผมกำมือพ่อแน่นเหมือนตอนเด็ก ๆ ที่หวาดกลัวอะไรมาก ๆ แล้วหาที่พึ่งไม่ได้...แต่พ่อไม่ได้จับมือผมตอบอีกแล้ว
พ่อเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดในชีวิตผมจริง ๆ นั่นแหละถ้าเทียบกับผู้ชายพวกนั้น...พวกเขาทำกับผมอย่างกับผมไม่ใช่คน...
“คุณพ่อ...อย่าทิ้งน้องมุข”