หนึ่งคน รักจนยอมทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มาครอง
อีกหนึ่ง ต้องยอมรับข้อเสนอที่ตัวเองไม่ได้ยินยอม
ความรักเหมือนไฟเผาใจ ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งเหมือนจะมอดไหม้
ความรักที่ได้มาด้วยเล่ห์กล จะอยู่กับเธอไปได้นานซักแค่ไหนกัน..
—————————————————
“อีตัวเวลาเอาฉันยังเปิดโรงแรม5ดาวเพื่อเอา แต่สำหรับเธอ ที่จิตใจหยาบช้า โรงแรมโสโครกแบบนี้มันก็ดูเหมาะสมดีนะ” อนาวินเยาะเย้ยอีกฝ่าย ดันร่างบางลงไปบนเตียง
“อย่านะพี่ พิมพ์กลัว ไม่เอาค่ะ” ร่างบางร้องขอ เธอไม่ชอบสถานที่แบบนี้ คนเย่อหยิ่งอย่างพิมภิธาไม่มีทางยอมให้อีกฝ่ายทำรักทั้งๆที่อยู่ในสถานที่แบบนี้ มันทั้งสกปรก ทั้งเหม็นกลิ่นสาบห้อง โรงแรมที่มีไว้สำหรับทำเรื่องอย่างว่าที่ผู้ชายพาพวกอีตัวมาทำเรื่องแบบนี้ เธอไม่ยินยอม
“หุบปากซะ อยากได้ฉันเป็นผัวไม่ใช่เหรอ ฉันจะสงเคราะห์ให้อยู่นี่ไง จะดีดดิ้นไปทำไม” มือของเขายึดมือของพิมภิธาเอาไว้เหนือหัว คนตัวเล็กกว่าพยายามขัดขืนแต่ก็ถูกฟันคมของอีกคนกัดเข้าตรงซอกคอ สัมผัสเป็นไปอย่างโหดร้ายจนพิมภิธากลัวจับใจ
“ปล่อยพิมพ์เถอะ พี่วิน พิมพ์เจ็บ ฮึกก..โอ้ยย”ร่างบางร้องไห้น้ำตาอาบแก้ม หล่อนไม่ได้ต้องการรสรักที่รุนแรงเช่นนี้ แต่เธอไม่สามารถขัดขืนได้ตามใจนึก ได้แต่พูดขอความเห็นใจหวังว่าฝั่งตรงข้ามจะหยุดการกระทำเลวร้ายนี้ลงเสียที และในที่สุด เหมือนเสียงสวรรค์ ร่างสูงหยุดการกระทำทั้งหมดลงแต่โดยดี จ้องไปที่อีกฝ่าย เลื่อนมาบีบแก้มพิมภิธาอย่างแรงจนมันตอบ
“ยกเลิกงานแต่งแล้วบอกความจริงกับทุกคนเดี๋ยวนี้ พิมพิธา!!” อนาวินพูดเสียงรอดไรฟัน
Guest
