.......... ย้อนไปเมื่อ 4 ปีก่อน.........
"เกตุ พี่ขอร้องล่ะเห็นแก่ลูกเถอะนะ ลูกเพิ่งจะคลอดมาได้ไม่ถึงห้าชั่วโมงด้วยซ้ำเกตุจะทิ้งเค้าแล้วเหรอ" เสียงนุ่มสั่นครือสองแขนแกร่งอุ้มเด็กชายวัยแรกเกิดไว้ในอ้อมกอด
"จะให้เกตุอยู่กับพนักงานบริษัทจนๆไม่มีอนาคตแบบพี่น่ะเหรอพี่ภพ มีดีก็แค่หน้าตาเกตุไม่เอาอนาคตของตัวเองมาทิ้งไว้กับพี่หรอก ส่วนเด็กคนนั้นเกตุถือว่ามันไม่ใช่ลูกของเกตุเพราะเกตุไม่ได้อยากให้มันเกิดมา เราสองคนขาดกันตั้งแต่วันนี้ไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกันอีกหวังว่าพี่คงจะเข้าใจ" พูดจบหญิงสาวหน้าตาสะสวยก็เดินขึ้นรถสปอร์ตคันหรูที่จอดรออยู่อย่างไม่ไยดี ทิ้งให้ชายหนุ่มยืนอุ้มลูกน้อยร้องไห้อยู่หน้าโรงพยาบาลอย่างไม่อายผู้คนที่เดินผ่านไปมา
.......ปัจจุบัน........
"ผลสรุปของไตรมาสที่ผ่านมาของทุกโครงการครับบอส" มนัสวางแฟ้มงานไว้บนโต๊ะเจ้านายอย่างเป็นระเบียบ ทำให้คนที่ยืนมองทิวทัศน์ของเมืองหลวงผ่านกระจกใสบนชั้นที่ยี่สิบเก้าของตึกที่ได้ชื่อว่าสวยติดหนึ่งในสิบของกรุงเทพหันกลับมาสนใจภายในห้องทำงาน
"รวมรีสอร์ทด้วยรึเปล่า" ประพันธ์ภพเดินมานั่งเปิดแฟ้มเพื่อตรวจงาน
"ครับ เหลือแค่เอกสารจากบริษัทShippingที่ยังส่งมาไม่ถึงครับ"
"ไม่เป็นไรเจ้าของบริษัทนี้เป็นเพื่อนฉันเอง แล้วที่ไร่เป็นยังไงบ้าง" ชายหนุ่มถามเลขาที่พ่วงด้วยตำแหน่งหัวหน้าบอดี้การ์ดโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง ตาคมยังคงจ้องเอกสารในมือ
"ไม่มีปัญหาอะไรครับทุกอย่างเรียบร้อยดี"
"พ่อค๊าบบบบบ" เสียงใสๆของเด็กชายเรียกบิดาดังลั่น ก่อนที่ร่างเล็กๆจะวิ่งตามเสียงเข้ามาในห้องทำงานของประธานบริษัทไดมอนด์กรุ๊ป ที่รู้จักกันในนามเจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ของเอเชีย ที่มีทั้งโรงแรม ทั้งคอนโดมีเนียมอยู่ในย่านธุรกิจเกือบทั่วโลก และยังส่งออกผลไม้ไทยที่เป็นธุรกิจใหม่ที่เขาเพิ่งจะเริ่มโปรเจคไปได้สี่เดือนแต่ก็ทำกำไรได้ไม่น้อย
"ทำไมไม่กลับบ้านครับสุดแสบ" ประพันธ์ภพอุ้มลูกชายขึ้นมาหอมแก้มซ้ายทีขวาทีจนเจ้าตัวหัวเราะชอบใจ
"มะรืนนี้มีประชุมผู้ปกครอง คุณครูให้เอาหนังสือนี่มาให้พ่อคับ" เด็กชายยื่นหนังสือเชิญผู้ปกครองให้บิดา ตาเล็กๆมองผู้เป็นพ่ออย่างรอคำตอบ
"ตกลงครับพ่อจะไป"
"เย้ !!โชรักพ่อที่สุดเลยคับ" เด็กชายหอมแก้มบิดาอย่างเอาใจที่ผู้เป็นพ่อตอบตกลง
"ถ้าอย่างนั้นโชต้องกลับบ้านไปอาบน้ำทำการบ้านรอพ่อนะครับ"
"คับผม" เด็กชายรับคำแล้ววิ่งนำพี่เลี้ยงออกไปอย่างร่าเริง
"คุณหนูโตไวนะครับ" มนัสมองตามคุณหนูแสนซนอย่างเอ็นดู
"เวลามันผ่านไปไวมากกว่าล่ะมั้ง" ประพันธ์ภพจมไปกับอดีตอันเจ็บปวดอีกครั้ง
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนแต่เขาก็ยังคงเจ็บปวดกับมันเสมอจนมันกลายเป็นความชินชาสำหรับเขา ผู้หญิงที่เขาหยุดทุกอย่างเพื่อเธอและกำลังจะรับเธอเข้ามาอยู่เคียงข้าง แต่เธอกลับทิ้งเขาและลูกไปอย่างไม่ไยดีเพียงเพราะฐานะ
'ผู้หญิงมันก็เหมือนดอกไม้ที่ออกดอกล่อแมลงให้มาติดกับก็เท่านั้น อย่าหวังว่าจะฝากหัวใจไว้ได้และเขาก็จะไม่มีวันติดกับดักแบบเดิมอีกเป็นครั้งที่สอง'
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
"งานเป็นยังไงบ้างล่ะหนู" เสียงแหบแต่ทว่ามีแต่ความเอื้ออาทรแฝงอยู่เอ่ยทัก ทำให้หญิงสาวร่างระหงแต่ทว่าตัวคล้ำจนเกือบดำหันมาแล้วเดินมานั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามด้วยรอยยิ้มหวาน ที่รับกับตากลมโตและจมูกที่รั้นขึ้นเล็กน้อยแต่มันก็พอเหมาะกับเครื่องหน้า ทำให้ใบหน้าเนียนสวยหวานแม้ผิวจะคล้ำก็ตาม
"ก็ดีค่ะเพิ่งจะบรรจุเป็นพนักงานประจำวันนี้เอง ขอบคุณคุณยายมากเลยนะคะที่แนะนำเรื่องต่างๆ" เสียงหวานเอื้อนเอ่ยพร้อมยกมือไหว้ขอบคุณ
"ดีแล้วล่ะ ยายก็กำลังจะย้ายไปที่อื่นแล้วเหมือนกันนะ" หญิงชรายิ้มให้คนตรงหน้าด้วยความเอ็นดูที่หญิงสาวมักมานั่งคุยด้วยเป็นเพื่อนในสวนสาธารณะแห่งนี้บ่อยๆหลังเลิกงาน
"ย้ายไปที่ไหนกันคะ"
"ไปในที่ที่นึงน่ะ ยายไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่แล้ว ยายอยากฝากอะไรหนูไออุ่นไว้สักอย่างจะได้ไหม" หญิงชรากุมมือหญิงสาวตาสวยตรงหน้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ได้สิคะถ้ามันไม่เหลือบ่ากว่าแรงหนูจะทำให้ค่ะ" หญิงสาวยิ้มรับด้วยความเต็มใจเพราะสงสารยายที่มักมานั่งมองสระน้ำคนเดียวตรงนี้ประจำ
"หลังจากเรื่องของแม่หนูผ่านพ้นไปแล้วจะมีคนเข้ามาขอความช่วยเหลือหนูเรื่องหนึ่ง ยายอยากให้หนูช่วยเขานะ"
"ช่วยเรื่องอะไรคะทำไมคุณยายถึงทำหน้าหนักใจแบบนั้น"
"เรื่องที่เขาต้องการน่ะจะว่าหนักมันก็หนัก จะว่าไม่หนักมันก็ไม่หนักหรอก อยู่ที่ว่าหนูจะเต็มใจช่วยเขาขนาดไหน" หญิงสาวมองคนอายุมากว่าด้วยความงุงงงกับคำขอของท่าน
"ยายอยากให้หนูจำไว้อย่างหนึ่งเลยนะ ว่าคนๆนั้นเขาเกิดมาเพื่อหนู ถ้าหนูไม่ช่วยเขาก็จะต้องจากโลกนี้ไปแม้ว่ามันจะยังไม่ถึงเวลาของเขาก็ตาม"
"ยายพูดถึงขนาดนี้ถ้าอุ่นไม่ช่วยอุ่นคงรู้สึกผิดมากเลยล่ะค่ะ" หญิงสาวรับคำยิ้มๆ ก็นะแค่ช่วยให้สุดความสามารถคงไม่มีอะไรเสียหายนักหรอกมั้ง
"จำไว้นะไออุ่น ไม่ว่าหนูจะเจอกับเรื่องอะไรก็แล้วแต่หลังจากช่วยไปแล้ว 'เขา' เกิดมาเพื่อเป็นของหนูถ้าไม่มีหนูเขาจะไม่มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ได้อีก"
"แล้วหนูจะรู้ได้ยังไงคะว่าคนไหนคือคนที่คุณยายพูดถึง"
"เขามีสิ่งที่พิเศษแบบเดียวกันกับหนู เมื่อถึงเวลาที่ต้องช่วยเขาหนูจะรู้เองว่าสิ่งนั้นคืออะไร...."
"คิดอะไรอยู่หรือลูก" เสียงเรียกแผ่วเบาที่ดังจากเตียงผู้ป่วยเรียกสติของหญิงสาวตัวคล้ำให้หลุดจากห้วงความคิด กลับมาสนใจคนที่นอนส่งยิ้มอย่างอ่อนแรงมาหาอยู่ตรงหน้า
"เปล่าหรอกค่ะก็แค่คิดว่าดีจังที่การผ่าตัดเป็นไปด้วยดี แม่นอนต่อเถอะค่ะเดี๋ยวอุ่นปิดไฟให้หมอเพิ่งจะมาตรวจไป บอกว่าแม่พักได้ถึงเช้าเลยค่ะ" ไออุ่นเดินไปปิดไฟเหลือไว้เพียงดวงที่อยู่ติดระเบียงพอให้ในห้องมีแสงสลัวเพื่อให้คนที่เพิ่งฟื้นจากการผ่าตัดได้พักผ่อนเต็มที่ ก่อนที่ตัวเองจะเดินไปนอนโซฟาตัวยาวอีกฝั่งที่เป็นที่นอนของเธอมาสองคืนแล้วในโรงพยาบาลเอกชนแห่งนนี้
Guest
