ตำนานได้กล่าวไว้ว่าในโลกที่เต็มไปด้วยเวทมนตร์แห่งนี้ มีของที่วิเศษมากมายที่ผู้มีเวทมนตร์ใช้เพื่อเป็นที่เสริมพลังเวทมนตร์กันมากมาย แต่มีอยู่อย่างหนึ่งที่เป็นของที่ทรงพลังที่สุดถูกสร้างมาตั้งแต่พันปีก่อน โดยมีผู้ใช้เวทมนตร์คนหนึ่งสร้างขึ้นมาเพื่อต่อสู้รวบรวมเอาดินแดนเวทมนตร์เข้าไว้ด้วยกัน สิ่งนั้นก็คือไม้เท้าวิเศษห้าอัน เมื่อกาลเวลาผ่านมาเนิ่นนานสิ่งนั้นได้หายไปจากโลกเวทมนตร์ บ้างก็ว่ามันได้ถูกทำลายลงแล้วเพราะมันทำให้เกิดสงครามแย่งชิงกัน บ้างก็ว่ามันถูกแยกจากกันออกไปตามที่ต่างๆ ในโลกไม่ให้ใครหาพบ บ้างก็ว่ามันถูกส่งต่อให้ลูกหลานเชื้อสายคนที่สร้างมันขึ้นมา จนปัจจุบันก็ยังไม่มีใครเคยเห็นมันอีกเลย
ในเช้าของวันหนึ่งในช่วงฤดูร้อนชายหนุ่มวัยอายุ 25 ปี คนหนึ่งเขาแต่งกายสุภาพมิดชิดผูกไทสวมเสื้อแจ็คเก็ตสูทพร้อมกับกระเป๋าหนังสีน้ำตาลกำลังเดินเข้ามาในโรงเรียนเวทมนตร์แห่งหนึ่งที่ชื่อว่า Best Magic school โรงเรียนเวทมนตร์ชั้นนำของเมืองนี้ เขายืนอ่านป้ายหน้าโรงเรียนก่อนเดินเข้าไป ข้างในโรงเรียนแห่งนี้เต็มไปด้วยนักเรียนที่เข้ามาเรียนเวทมนตร์หนุ่มสาวพากันเดินไปกลุ่มสวมผ้าคลุมกันหลากหลายสีสันและคุยกันเดินไปมา เขามองไปรอบๆ ทุกคนก็ใส่เหมือนๆ กันหมดคงเป็นเครื่องแบบนักเรียนโรงเรียนนี้มั้งเขาคิด แล้วเขาก็เดินมาที่หน้าตึกใหญ่สูงจนเกือบลิบตาเขาค่อยๆแหงนหน้ามองขึ้นไปที่ตึกนั้น
"สูงใช้ได้เลยแฮะ"เขาพูดขึ้นต่ำๆ
ทันใดนั้นเองก็มีเสียงระฆังดังขึ้นเสียงดัง พร้อมกับตามมาด้วยเสียงประกาศที่ดังไม่แพ้กันจนเข้ารู้สึกแสบหูเลยทีเดียว
"นักเรียนให้มารวมกันที่อาคารฝึกสอนเวทมนตร์"เสียงประกาศ
ตอนนี้เขาคงตอนรีบแล้วมองที่นาฬิกาเป็นเวลา 8.00 น เขามีนัดสัมภาษณ์งานที่โรงเรียนแห่งนี้ในฐานะครูคนใหม่ของโรงเรียนแห่งนี้เขาเดินเข้ามาในตึกสูงใหญ่ที่ตั้งตรงหน้าเดินเข้ามาข้างใน ก็เจอกับคนที่มารอสัมภาษณ์สามสี่คนที่นั่งรอกันอยู่เป็นแถวแนวเดียว เขาค่อยๆนั่งลงต่อท้ายคนสุดท้ายบรรยากาศเริ่มอึดอัดนิดหน่อยในความรู้สึกเขา คนที่มาท่าทางมีประสบการณ์ในการสอนใช่เล่นแต่ละคนดูท่าทางจะมีเวทมนตร์ที่แข็งแกร่งเลยทีเดียวเขานั่งคิดเงียบๆอยู่เก้าอี้ ทันได้นั้นก็มีครูหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาคุยกับพวกเขาทั้งหมดเธอสวมแว่นสี่ทรงสี่เหลี่ยม สวมผ้าคลุมสีเขียวมรกตสั้นถึงประมาณมาเอวของเธอ ใส่กระโปรงสั้นเลยเขาและมัดผมสีทองของเธอไว้ทรงหางม้าในมือเธอถือเอกสารปึกใหญ่ปึกหนึ่ง
"ทุกคนตามมาทางนี้ค่ะ ผอ. และครูใหญ่รอพวกคุณอยู่"เธอพูดเรียบๆเสียงหวานใส
แล้วก็เดินนำหน้าออกเดินไปอย่างเร็วเธอพาทุกคนมายังหน้าประตูบานหนึ่งที่มีลวดลายงดงาม มีเพชรสีม่วงฝั่งอยู่ตรงกลางประตูทุกคนต่างสงสัยว่ามันคือประตูอะไรกันนี่เธอเดินเข้ามาใกล้ๆประตูใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้อุ้มเอกสารขึ้นไปแตะตรงเพชรเม็ดใหญ่สีม่วงนั้น แล้วก็พูดอะไรบางอย่างออกไปทั้ง
"จงเปิดออกข้าคือ Hana"
ทันใดนั้นเองเพชรสีม่วงที่ฝังอยู่ก็ส่งแสงระยิบระยับแล้วแสงนั้นก็ไหลไปตามลวดลายของประตูบานนั้น ทุกดูท่าทางจะแปลกใจและทึ่งกับสิ่งที่เห็นมาก เขาเองก็พึ่งเคยเห็นครั้งแรกเหมือนกันทำใจเอายิ้มแปลกใจอยู่ไม่น้อยทีเดียว พอแสงที่ไหลไปตามลายหายไปประตูก็ค่อยๆอ้าและเลื่อนออกช้าๆ เธอหันหน้ากลับมาหาทุกคนที่อยู่มองดูอยู่จากข้างหลังและมีชายคนหนึ่งในนั้นถามเธอขึ้นต่ำๆ
"มันคือประตูอะไร"
"ประตู มายา" เธอตอบเรียบๆ "ถ้ามีใครที่ไม่ใช่คนในโรงเรียนพยายามเปิดมันจะพาไปที่อื่น"
ทุกคนดูเหมือนจะเข้าใจในสิ่งที่เธอพูดอย่างไม่มีข้อสงสัยใดๆ มองเข้าไปที่ในประตูนั้นก็เห็นแค่ม่านแสงสีม่วงไม่เห็นจุดหมายใดๆทั้งสิ้นเขาเองก็กล้าๆกลัวๆอยู่เหมือนกัน ที่จะเข้าไปในนั้นเมื่อได้ยินสิ่งที่ครูผู้หญิงคนนี้บอกมาทั้งหมดเกี่ยงกันไม่มีใครกล้าเข้าไปคนแรก ได้แต่ยืนมองเธอครูผู้หญิงก็รู้ดีอยู่แล้วเพราะว่าใครมาที่โรงเรียนแห่งนี่ไม่มีใครกล้าเสี่ยงเข้าไปแน่
"ฉันจะพาทุกคนเข้าไป ท่าน ผอ.และครูใหญ่รอพวกคุณทั้งหมดอยู่รีบกันหน่อย"
เธอบอกด้วยสีหน้าท่าทางปกติแล้วหันหลังให้ทุกคนเดินนำหน้าเข้าไปก่อน และทั้งหมดก็ค่อยๆเดินตามเข้าไปช้าๆรวมถึงตัวเขาด้วยพอเข้ามาถึงก็หลับตาปี๋ไม่มองอะไร ผ่านไปสักพักเขารู้สึกตัวอีกทีก็มาโผล่ที่หน้าห้อง ผอ. แล้วเขามองหาทุกคนที่มาด้วยแต่ก็ไม่พบใครเห็นแต่เธอครูสาวที่ยืนอยู่ต่อหน้าเขาสงสัยมากว่าทุกคนหายไปไหนจึงถามเธอ
"เอ่อคือ... ทำไมเหลือแค่ผมคนเดียวครับ" เขายิ้มเจื่อนๆ
"ทุกคนถูกส่งไปคนละที่กับคุณ แต่ก็อยู่ในตึกนี้ล่ะ"เธอตอบ
"ไหนบอกว่า ผอ.กับ ครูใหญ่รอสัมภาษณ์อยู่ ทำไมถึงถูกส่งไปคนละที่ล่ะครับ"
เธอยิ้มน้อยๆก่อนตอบ"ทุกคนก็ได้สัมภาษณ์กับครูใหญ่หมดทุกคนค่ะ แค่อยู่คนละที่เฉยๆคุณเป็นคนแรก"
"ครับ"เขาพยักหน้ารับ ทั้งที่ยังงงอยู่
"เชิญด้านในค่ะ"เธอผายข้างที่ไม่ได้ถือเอกสารเชิญให้เขาเข้าไปข้างในห้องนั้น
เขาเดินช้าๆมาข้างหน้ามองประตูบานยักษ์ที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า แถมยังมีลายมังกรอยู่และดวงตาของมันนั้นก็จ้องเขม็งมาที่เขาทำเอารู้สึกเสียวสันหลังเลยทีเดียว เขาใช่มือขวาค่อยๆผลักประตูออกไปช้าๆแล้วเดินเข้ามาข้างในอีกมือกำกระเป๋าแน่น พอเปิดประตูเข้ามาก็พบกับชายสูงอายุท่านหนึ่งเครายาวนิดหน่อยผมสีดำยาวถึงหัวไหล่ ตาคมรูปร่างใหญ่แต่งกายเหมือนวัยรุ่นปัจจุบันกางเกงยีนรองเท้าบูตและเสื้อยืดแต่ที่แตกต่างคือเขาสวมผ้าคลุมยาวสีแดงเลือดหมูและอีกคน เป็นผู้หญิงสาวสวยผมลอนสีขาวผิวขาวหน้าอกใหญ่พอประมาณปากเธอสีชมพูอ่อนๆตัวเล็กกว่าอีกคนค่อนข้างมากหูเธอแหลมไม่เหมือนมนุษย์ทั่วไป เธอสวมเสื้อที่เห็นเนินหน้าอกนิดๆสีฟ้ากระโปรงยาวสีฟ้าร้องไม่ใส่รองเท้าและสวมผ้าคลุมสีแดงเลือดหมู่เหมือนกัน เขาค่อยๆก้าวเข้ามานั่งเก้าอี้ตัวหนึ่งที่ว่างอยู่ต่อหน้าทั้งสองเขานั่งเขาติดกันค่อยๆวางกระเป๋าลงยังกล้าๆกลัวๆไม่มีความมั่นใจ อากาศในห้องเย็นสบายมีกลิ่นหอมของดอกไม้อ่อนๆแต่ไม่รู้ว่ามาจากไหน เขาไม่กล้าสบตากับสองคนที่นั่งอยู่ต่อหน้า ทั้งสองคนเปิดดูเอกสารที่วางอยู่ต่อหน้าพวกเขาอ่านแล้วก็มองมาที่เขายังไม่ได้พูดอะไร แล้วก็เปิดอ่านอีกหน้า
"แนะนำตัวเองหน่อยไหม"เสียงพูดของชายสูงอายุกล่าวมาทักทายเสียงเขาดังฟังชัดมาก
"คะครับ ผม Silver W Roberts ผมจบจาก Star magic school เคยเป็นนักรบเวทมนตร์ ตอนอายุ 20 จนถึง 24 ครับ"เขาพูดติดๆขัดๆเล็กน้อย
"คุณ silver" เสียหญิงสาวสวยพูดขึ้น "เราได้อ่านประวัติข้อมูลของคุณแล้วคุณไม่เคยมีประสบการณ์สอนที่ไหนมาก่อนเลย ทางเราคิดว่าคุณน่าจะไม่เหมาะกับงานนี้" เธอพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
"เดี๋ยวก่อน Adela"เสียงร้องทักท้วงขึ้นของชายสูงอายุ แล้วก็มองมาที่ silver แล้วพูดว่า"ขอโทษทีฉันเองลืมแนะนำตัวเอง ฉัน Reggie T Alexander ฉันเป็น ผอ. ยินดีที่ได้พบคุณ Silver ส่วนที่นั่งข้างๆฉันคือลูกสาวฉันเองเธอเป็นลูกครึ่งเอลฟ์ Adela T Alexander เธอเป็นครูใหญ่ที่นี่"
Silver มองไปที่ Adela พบกับแววตาดุที่จ้องมาที่เขาอยู่ก่อนแล้วจนทำให้เขาต้องหลบสายตาคู่นั้น เสียงของ ผอ. กล่าวต่อมาว่า
"ทางเรายินดีที่จะรับคุณเข้าทำงานเป็นครูที่โรงเรียนแห่งนี้"
"แต่ว่าพ่อค่ะ" Adela ทักท้วงขึ้น "หนูไม่เห็นด้วยเลย คนที่ไม่มีประสบการณ์จะสอนได้ไง"
"แล้วคนที่ลูกรับมาที่มีประสบการณ์น่ะ ลาออกไปแล้วกี่คน"ผอ.ถามย้อนลูกสาวกลับ ทำเอาเธอพูดไม่ออกนั่งเอามือกอดอกแล้วหันหน้าไปทางอื่น
"คุณว่ายังไงตกลงไหม"ผอ. ถามมาที่ Silver ที่นั่งทำหน้างงๆ
"ผมตกลงครับ"เขาตอบ
ผอ.ยิ้มน้อยๆให้กับ Silver ก่อนพูดต่อว่า "คุณจะได้เริ่มงานในอาทิตย์หน้า คุณจะได้เป็นอาจารย์ประจำชั้นนักเรียนปี 2 ห้อง 4 คุณจะได้สอนในวิชาการใช้เวทมนตร์พื้นฐานขั้นสอง เตรียมของในการสอนมาให้ครบล่ะคุณครูหน้าใหม่ มีอะไรจะถามผมไหม"
Silver ยิ้มน้อยๆแอบดีใจ "ไม่มีครับ"
ผอ.พูดต่อมาว่า"เอาล่ะถ้าไม่มีเรื่องอะไรจะถามก็เชิญคุณกลับไปเตรียมตัวได้ แล้วเจอกันที่โรงเรียน"ยิ้มให้น้อยๆ
Silver ลุกจากเก้าอี้ถือเอากระเป๋าหันหลังเดินกลับไปที่ประตูแล้วเดินออกไปจากห้องดูท่าทางเขาเองจะดีใจอยู่ไม่น้อยที่ได้งานนี้ หลังจากที่เขาผ่านออกไปแล้ว Adela ผู้ซึ่งไม่พูดอะไรจนพ่อของตัวเองพูดจบก็หันหน้ามาคุยกับ ผอ.ที่เป็นพ่อของตัวเองอีกครั้งเธอ
"พ่อจะให้เขาประจำห้องนั้นจริงๆเหรอคะ"เธอถามด้วยหน้าตาเคร่งเครียด
"แน่นอน"ผอ.ตอบ
"หนูคิดว่าเขาคงจะอยู่กับเราได้อีกไม่นาน คงเหมือนกับคนอื่นๆที่สมัครเข้ามา ปีที่แล้วกว่าจะผ่านมาได้เปลี่ยนอาจารย์ไปตั้งสามคน"
ผอ.ยิ้มน้อยๆก่อนตอบกลับมาที่ลูกสาว "ลองเอาคนที่ไม่มีประสบการณ์ แต่มีความตั้งใจดูว่าจะทำได้ดีแค่ไหน"
"แต่พ่อก็รู้หนิว่าเด็กพวกนั้นไม่ธรรมดา ห้องนี้เหมือนชั้นอื่นซะที่ไหน"เธอแย้งขึ้น
"พ่อว่าลูกไปทำงานต่อดีกว่าไม่ต้องคิดมากไปหรอก เราได้ครูคนใหม่ให้เจ้าพวกนั้นแล้วก็แล้วกัน"
"ก็ได้ค่ะ หนูไปแล้วนะคะ" พอพูดจบเธอก็ลุกขึ้น สะบัดผ้าคลุมที่สวมอยู่แตกตัวหายไป
ผอ.ลุกขึ้นจากที่นั่งอยู่เดินมามองริมหน้าต่างมองไปรอบๆโรงเรียนของตัวเอง มีนักเรียนเป็นกลุ่มอยู่ประปรายบรรยากาศก็เหมือนโรงเรียนเวทมนตร์แห่งอื่นทั่วๆไป แต่มีเด็กนักเรียนห้องหนึ่งที่เหมือนเป็นปัญหากว่าเด็กห้องอื่นทั่วๆไป คือเด็กปี 2 ห้อง 4 นั่นเองพวกเขาเป็นเด็กที่เกเรมากมีพลังเวทที่สูงและชอบแกล้งอาจารย์ผู้สอนหรืออาจารย์ประจำชั้นจนทำให้ลาออกไปหลายต่อหลายคน เป็นปัญหาภายในของโรงเรียนแห่งนี้ซึ่ง ผอ.ก็ทราบดีเรื่องเด็กห้องนี้คงต้องฝากความหวังไว้กับ Silver อาจารย์คนใหม่ที่รับเข้ามาซึ่งตอนนี้ก็ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้เรื่องอะไรเดินยิ้มดีใจไปอย่างสบายใจที่ได้งานหารู้ไม่ว่าตัวเองกำลังตกอยู่ให้สิ่งเลวร้าย ขนาดคนที่เคยสอนเวทมนตร์มาแล้วยังทนไม่ได้ต้องลาออกไปเขาผู้ไม่เคยสอนที่โรงเรียนไหนมาก่อนจะเจอเข้ากับปัญหานี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
Guest
