ฉันชื่อเพนนี อายุ 19 ย่าง 20ปี ฉันโตมากับความผิดปกติ ฉัน!!! ไม่เหมือนคนอื่น ฉันมีสัมผัสพิเศษ หรือที่เรียกว่า ซิกเซ้นต์!!! ฉันมองเห็นวิญญาณ ฉันมองเห็นอนาคตและอดีตของคนอื่นจากการสัมผัส แม่ฉันพยายามพาฉันไปรักษาโดยการปิดเนตรที่สาม หรือที่เรียกว่า ดวงตาของสวรรค์ ตั้งแต่ตอนที่ฉันอายุได้ซักประมาณ4 ขวบ ตอนนี้ฉันมองไม่เห็นอะไรหรอกนะ จนกว่าฉันจะอายุครบ20ปี ตาที่3 ที่ถูกปิดไว้เมื่ออายุครบ20ปี ตาจะไม่สามารถปิดได้อีกต่อไปมันจะเปิดขึ้นแล้วฉันจะไม่เหมือนคนปกติอีกเลยตลอดกาล!!! ฉันชอบฝันเรื่องเดิมซ้ำๆ จนเหมือนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว
“ ช่วยด้วย ช่วยผมด้วย ช่วยผมที”
“ ใคร คุณเป็นใคร คุณอยู่ที่ไหน”
เสียงที่ฉันคุ้นเคยดังขึ้นมาอีกแล้ว ฉันเดินตามหาเสียงของผู้ชายคนนั้น แต่เดินหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ยิ่งเดินเข้าไปลึกเท่าไหร่หมอกยิ่งหนา อากาศยิ่งเย็น เย็นยะเยือกจนเข้ากระดูก
“ช่วยผมด้วย ผมติดอยู่ในนี้”
“ไหน คุณอยู่ที่ไหนฉันหาคุณไม่”
ฉันพยายามมองหาเขาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ มันมืดเกินไปฉันมองไม่เห็นอะไรเลย
“ออกไป นี่ไม่ใช่ที่ของเจ้า”
“เพนนีตื่นลูก เพนนีตื่น”
“แม่ค่ะ”
ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงแม่ปลุก เหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าฉันไปหมด
“ฝันร้ายอีกแล้วหรอลูก โอ๋ๆๆๆ ไม่เป็นไรนะแม่อยู่นี้แล้ว”
“แม่ค่ะหนูฝันร้ายอีกแล้ว หนูได้ยินเสียงผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว แต่หนูมองหาเขาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ”
แม่กอดปลอบฉันแม่เอามือลูบหัวฉันไปมาอย่างอ่อนโยนฉันกระชับกอดแม่ด้วยความกลัว นับวันมันยิ่งน่ากลัวขึ้นทุกที
“ไม่เป็นไรนะลูกมันก็แค่ความฝันนะ”
“แต่แม่คะมันน่ากลัวมากเลยนะคะ หนูรู้ว่ามันไม่ใช่ความฝัน ไม่ใช่แน่ๆ ยิ่งตอนนี้หนูอายุจะครบ20ปีแล้วนะคะ หนูกลัว
Guest
