บทนำ
ฉันชื่อว่า"ฮารูโนะ ซากุระ"ฉันเป็นแค่หญิงสาวธรรมดาๆที่เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้ตั้งแต่เด็กๆ และฉันก็รักการสู้เป็นชีวิตจิตใจถึงแม้จะเคยได้ร่ำเรียนวิชาการต่อสู้มาแล้วทุกแขนง แต่ฉันก็ยังศึกษาวิชาการต่อสู้ต่อไปเรื่อยๆไม่เว้นแต่ละวัน แต่ขณะที่ฉันกำลังทำงานอยู่จู่ๆก็มีกลุ่มคนที่ใส่สูทดูค่อนข้างจะน่ากลัวจนเด็กเสริฟไม่กล้าไปรับออเดอร์ ซึ่งฉันก็เดินไปรับออเดอร์เองเพราะพวกนั้นมันขี้ขลาด และเมื่อฉันไปยื่นอยู่ที่โต๊ะก็ถามว่า...
"จะรับเมนูอะไรคะ?"ฉันถาม
"อือ...ไหนขอดูเมนูหน่อยซิ"
"ได้ค่ะ..."ฉันพูดแล้วยื่นเมนูอาหารของร้านให้📓
"อือ...น่ากินทั้งนั้นเลยนะ"
"ค่ะ...แล้วพวกคุณไม่นั่งล่ะคะ?"ฉันถาม•^•
"กล้าดี..."ระหว่างที่ผู้ชายคนนั้นพูดคนที่นั่งดูเมนูอาหารก็พูดขึ้นมาว่า"หยุด...พวกเค้าเป็นลูกน้องผมเค้าไม่กล้านั่งด้วยหรอกครับ"
"อ๋อ! ค่ะจะรับเมนูอะไรคะ?"ฉันถาม...•^•...//ลูกน้องน่ากลัวชะมัด//
"งั้นขอรับเป็นสเต็กเนื้อวากิ"
"แล้วเนื้อจะรับแบบไหนคะ?"ฉันถามอีก^∆^
"ขอแบบมีเดียมแล้วกันครับ"
"รอสักครู่นะคะ"ฉันพูด
"เดี๋ยวครับ!"ผู้ชายที่สั่งพูดแล้วจับมือฉัน"มีอะไรเหรอคะ?"ฉันถามเค้า...°^°...//อะไรอีกล่ะ-*-//
"ผมขอกาแฟด้วยนะครับ"
"ได้ค่ะสักครู่นะคะ"ฉันพูด
"ครับ..."
และเมื่อฉันเดินเอาออเดอร์ที่สั่งไปให้กับเชฟผู้จัดการก็เดินมาหาฉันแล้วพูดว่า...
"เป็นไงแขกวีไอพีเป็นไงบ้าง?"
"นั่นแขกวีไอพีหรอคะไม่เห็นรู้เลย?"ฉันถามผู้จัดการ•=•
"ใช่...เค้าดูน่ากลัวเพราะลูกน้องน่ะแต่เค้าเป็นคนนิสัยดีนะถึงจะดูเย็นชาเกินไปก็เถอะ"ผู้จัดการพูด^•^
"ค่ะ...ลูกน้องเค้าก็น่ากลัวจริงๆนั่นแหละ"ฉันพูด—*—
"รู้ไหมว่าเค้าเป็นลูกมาเฟียนะ"ผู้จัดการพูด^°^//พูดซะไม่อยากจะรู้จักเลยแฮะ-*-//
"จริงหรอคะ?"ฉันถามแบบไม่ตกใจอะไรเลย-*-
"ทำไมไม่ตกใจเลยล่ะ?"ผู้จัดการถาม
"ก็พ่อฉันเป็นทหารพลเอกฉันก็ชินแล้วกับเรื่องพวกนี้น่ะค่ะ"ฉันตอบผู้จัดการ...—*—...//มาเฟียอะไรดูน่ากลัวแค่ลูกน้อง//
"อ๋อ! อย่างนี้นี่เอง"ผู้จัดการพูด...^•^...
แล้วเชฟในครัวก็กดกริ่งเรียกฉันจึงไปเอาออเดอร์ที่ลูกค้าสั่งไว้ไปให้กับลูกค้า แล้วฉันก็พูดว่า...
"เมนูที่สั่งไว้ได้แล้วค่ะ"ฉันพูดตามมารยาท
"ครับ...ขอบคุณครับคุณซากุระ"
"ค่ะ...คุณรู้ชื่อฉันได้ยังไงคะ?"ฉันถามเพราะสงสัย=~=
"ก็มีป้ายชื่ออยู่ที่อกคุณไม่ใช่หรอครับ"
"อ๋อ! ค่ะขอโทษที่ถามแปลกๆนะคะ"ฉันพูดแล้วเดินหนีจากโต๊ะนั้นไปรับออเดอร์โต๊ะอื่นต่อ📓
พรึ่บ! ปัง!
และจู่ๆก็มีกลุ่มคนใส่หน้ากากปิดบังใบหน้ามิดชิดโผล่ออกมาแล้วพูดว่า...
"อุจิฮะ ซาสึเกะอยู่ที่ไหน?"//ใครวะ—*—//
"คือคุณคะคุณควรจะใจเย็นๆก่อนนะคะ"ผู้จัดการพูด•~•
"เธอคือผู้จัดการที่นี่ใช่ไหม?"
"ชะ...ใช่ค่ะ"ผู้จัดการพูด^~^
"งั้นก็บอกมาว่าไอ้หมอนั่นอยู่ที่ไหนถ้าไม่อยากตาย"ชายปริศนาสวมหน้ากากปกปิดใบหน้าพูดพร้อมกับนำปืนจ่อหัวผู้จัดการ🔫//เดี๋ยวเจอฉันก็จอด-*-//
"อันนี้ดิฉันก็ไม่ทราบหรอกค่ะเพราะลูกค้าที่มาร้านดิฉันก็มีมากมาย"ผู้จัดการพูด×~×
"ผมเองอุจิฮะ ซาสึเกะ"ชายคนที่มีลูกน้องน่ากลัวพูด
"หึ! แกเองเหรออ่อนปวกเปียกขนาดนี้เนี่ยนะคือทายาทมาเฟียใหญ่แก็งหมาป่าดำ"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแกล่ะ?"ซาสึเกะพูด-*-
"หึ! ใครจะบอกให้โง่ล่ะตายซะ"ชายสวมหน้ากากพูดพร้อมกับยกปืนขึ้นมาเล็งหัวซาสึเกะ🔫
พรึ่บ! ปังๆๆๆ!
"ใครยิงวะ?"
"ฉันเองมีอะไรไม่ทราบ!!!"ฉันพูด—*—
"เธอเป็นใครกันแน่?"
"ไว้เจอคนๆนี้แกจะรู้เอง"ฉันพูด...-*-...
"ใครมันกล้ามาทำร้ายลูกสาวฉัน!!!"ป๋าของฉันพูด—*—
"หึ! นี่มันพลเอกนี่หว่า!"
"ไปคุยในคุกป่ะคุยตรงนี้ไม่สะดวก"ป๋าพูด^°^//โดนป๋าฉันเล่นแน่พวกโง่...^•^...//
"ไม่เอาครับ!!!"
"เก่งมากลูกสาวพ่อสมกับที่เลี้ยงมากับมือ"ป๋าพูด^°^
"ป๋าเลิกโม้แล้วเอาพวกนี้ไปไกลๆไป"ฉันพูดไล่ป๋า...-*-...
"ใจร้ายเหมือนแม่จริงๆเลยนะ"ป๋าพูดTOT
"ป๋าเพ้ออะไรอีกคะเนี่ย"ฉันพูด...—*—...//ลำไย//
"ไปก็ไป"ป๋าพูดTT
"ขอบคุณนะที่ช่วยผม"ซาสึเกะพูด^^
"ฉันแค่ทำตามที่ป๋าสอนไว้เท่านั้นแหละคุณน่ะควรจะระวังตัวบ้างนะถ้าคิดว่าเป็นมาเฟียได้ควรจะสู้ให้เป็นด้วย"ฉันพูด
"ครับ..."ซาสึเกะพูด^°^
"ขอโทษนะคะผู้จัดการฉันขอลาออกค่ะ"ฉันพูด-*-
"ทำไมล่ะ,แล้วเธอจะทำงานอะไรอ่ะ?"ผู้จัดการถาม
"จะไปเป็นทหารเหมือนพ่อมั้งค่ะแล้วแต่ป๋ากับม๊าค่ะ"ฉันตอบผู้จัดการ—*—
"อ๋องั้นเหรอจ๊ะ"ผู้จัดการพูด•^•
"ค่ะ...ขอตัวนะคะ"ฉันพูด
แล้วฉันก็เดินไปหยิบชุดหลังจากนั้นก็เดินออกจากร้าน แล้วขึ้นรถแท็กซี่🚕กลับบ้าน🏠ทันที
💕🙏ขอฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะ🙏💕
Guest
