................................
"อายุขนาดนี้แล้ว มึงควรหาเมียตบแต่งได้แล้ว"
"ทำไมยังไม่มีครอบครัวอีกวะ ชาวบ้านเขามีลูกเป็นทีมฟุตบอลแล้ว"
"จะเป็นโสดอีกนานไหม?"
ในแต่ละปีที่ครบรอบอายุ เขามักได้ยินคำถามแบบนี้วนเวียนไม่จบไม่สิ้น ทว่าเขากับทำได้เพียงแค่ส่งยิ้มให้ แล้วตอบกลับไปว่า "ยังไม่เจอคนที่ใช่"
อะไรคือคนที่ใช่วะ?
ปรานต์ ชายหนุ่มอายุสามสิบสามปีถึงกับกุมขมับ เมื่อเขาเองก็อยากรู้คำตอบเหมือนกัน ว่าทำไมช่วงช่วงหลายปีที่ผ่านมาถึงได้โสดไร้คู่ครองแบบนี้ ครั้นจะจีบใครก็จีบได้ไม่นาน เหมือนจะได้แฟนแต่ปรากฏว่าได้แค่เพื่อนเท่านั้น
เป็นเพราะมีเพื่อนเยอะ? เขาเลยเลือกที่จะครองตัวโสดมายาวนานหลายปี
ไม่มีก็ไม่เห็นเหงาเลย...
ไม่...
นั่นเขาโกหกปลอบใจตัวเองไปอย่างนั้น
ชีวิตไอ้ปรานต์มันโคตรเหงาเลยโว้ย!
ส่งใครก็ได้มาให้ไอ้ปรานต์ที!!
ปลาทองตัวกลมที่วนเวียนว่ายอยู่ในตู้ปลาขนาดไม่ใหญ่ พ่นฟองอากาศรอคอยเจ้านายให้กลับมาพูดคุยด้วย
'บู'
เป็นเพราะเจ้าปลาทองชอบทำปากยู่ยื่น ทำให้ผู้เป็นเจ้าของตั้งชื่อให้มันแบบนี้
ครีบหางสีส้มสะบัดพลิ้วไหว อวดลวดลายร่ายรำอยู่ในตู้ปลาใต้ผืนน้ำ เมื่อเห็นผู้เป็นเจ้าของเปิดประตูห้องเข้ามา
"ไอ้บูดิ้นใหญ่เลยนะ หิวรึไง หืม?"
ชีวิตที่เหงาแสนเหงาภายในห้องอพาร์ทเม้นท์ขนาดสี่สิบตารางเมตร
มีอีกหนึ่งชีวิตอย่างเจ้าปลาทองสีส้มที่ทำให้ชีวิตของปรานต์ไม่เหี่ยวแห้งจนเกินไป
"ชีวิตไอ้ปรานต์ถ้าไม่มีไอ้บูคงเหงาใช่เล่นเลยวะ ถ้าแกพูดได้ก็คงดี"
...อยากเจอ อยากคุยด้วย อยากสัมผัส อยากปลอบใจ
เป็นเพราะคำอธิษฐานของใครบางคน ทำให้ชีวิตที่เป็นดั่งคู่ขนานของคนทั้งคู่ต้องมาบรรจบกันอย่างแปลกประหลาด...
------------------------------
ขอเปิดเรื่องใหม่...
(เรื่องเก่ายังไม่ถึงไหน ริอาจจะเปิดเรื่องใหม่!)
#ร่ายเล่ห์เสกรัก เป็นนิยายตอนสั้นเฉพาะกิจ (เกิดจากความอยากแต่งล้วนๆ)
มีจำนวนตอนแค่ 4 ตอนจบเท่านั้น! แถมแต่ละตอนก็มาแบบสั้นๆ กระจุ๋มกระจิ๋ม
เนื้อหามันจะแฟนซีนิดๆ ใสใส กระชุ่มปอดเท่านั้น
ฝากติดตามพี่ปรานต์และน้องบูของเราด้วยนะคะ
Guest
