“คือโต้ง... โต้ง...”
ตึกๆๆๆๆ ตึกๆๆๆๆ
ทำไมมันพูดยากจังว่ะ.. กะอีแค่ไม่กี่คำเนี้ย
“จะเรียกชื่อตัวเองอีกนานไหม” มิรินมองหน้าผมพร้อมกับยิ้มขำๆ
“โต้งชอบ...” มิรินหยุดขำแล้วตั้งใจฟังสิ่งที่ผมจะพูด
“ชอบมิริน..”
ในที่สุดก็พูดออกมาจนได้ รู้สึกเหมือนเหงื่อเม็ดเล็กๆจะผุดขึ้นตามซอกนิ้วมือหน่อยๆ
“คือ..อย่างงี้นะโต้ง มิรินขอบใจนะที่โต้งมีความรู้สึกดีๆให้ แต่ว่าเราเป็นพี่น้องกันดีกว่าเนอะ” คำพูดฟังดูดีแต่ผมกลับไม่ได้รู้สึกดีเลยสักนิด
“ทำไม”
ผมถามออกไปอย่างไม่เข้าใจกับเหตุผลของมิริน เพราะมันฟังไม่ขึ้น..
“จะต้องให้พูดตรงๆใช่ไหมถึงจะเข้าใจ”
“ก็พูดมาตรงๆดิ” ผมเริ่มขึ้นเสียงใส่
“โต้งยังเด็กเกินไป แค่นี้ยังควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เลย หัดใจเย็นซะบ้าง” เหตุผลแค่นี้นะเหรอ ที่ว่าเด็กเกินไปนี้ก็ห่างกันแค่ปีเดียวเอง มันจะอะไรกันนักหนาว่ะ..
“เหตุผลแค่เนี้ย..” ผมจ้องหน้ามิรินไม่วางตา
“พี่ชอบคนที่มีวุฒิภาวะสูงกว่าพี่และมีความเป็นผู้นำ”
“ชอบคนแก่ว่างั้น”
ผมเดินเข้าชิดตัวแสดงความกวนตีนใส่มิรินนิดๆ
“ไม่มีไรแล้วพี่กลับก่อนนะ”
มิรินหันหลังให้เตรียมจะเดินหนี
“บอกว่าไง... อย่างแทนตัวเองว่าพี่” ผมพูดย้ำอีกครั้ง
“ฉันเป็นพี่นาย..”
มิรินเดินกลับมายัดช่อดอกไม้ใส่มือผมพร้อมกับพูดย้ำชัดถึงสถานะระหว่างผมกับเธอ ใจร้ายไปแล้วนะ อย่าให้ถึงทีผมบ้างก็แล้วกัน เธอไม่รอดแน่ มิริน..
โต้ง
พี่ชายสุดหล่อของต้าหนิงแฟนราเรซ
“ทำไมวะ! กูเด็กตรงไหน เดี๋ยวกูแก้ผ้าโชว์แม่งเลย!”
มิริน
ลูกสาวคนสวยของพ่อมิโน่กับแม่เฌอรีน ลูกพี่ลูกน้องของราเรซ
"เด็กไป ไม่ใช่สเป็ก"
บัวตอง
เพื่อนรัก เพื่อนสนิท ของมิริน
"ชอบพูดตรงๆ ขี้เกี้ยจอ้อม"
พี่ยู
รุ่นพี่ปีสาม แอบชอบมิริน
"รักคนที่ไม่รักเรา มันก็เจ็บแบบนี้แหละ"
พี่เฟย
อายุ 25 ปี
หนุ่มหน้าตาดี ดีกรีนักเรียนนอก
ผู้ชายที่แม่หาไว้ให้ มิริน
Guest
