โลกมันกว้างคนข้างๆจึงมีความหมาย

ตอนพิเศษ เอ้พีท

(เรื่องนี้แค่อ้างอิงตัวละครในบังเอิญรักอ้างมีตัวประกอบมาเสริมเพิ่มอัตรสเฉยๆ)

(อิโมจิจะบอกทุกอย่างของตอนพิเศษตอนนี้)

😃

😄

😅

😥

😦

😧

😞

💔

😭

....................

😯

💓

😃

😄

😳

😣

💓💓

"พีทกูว่ากูจะไปบ้านมึงวะ"

"อย่านะเอ้"

"ทำไมวะพีท นี้เราคบกันมา 4 ปีแล้วนะถึงเวลาทีกูอยากให้แม่กับพ่อมึงรู้แล้ว"

"เอ้ไม่ใช่เราไม่อยากบอกพวกท่านนะ"

"งั้นกูจะไปบอกพ่อกับแม่มึงพร้อมกัน

"เรากลัวอะเอ้ พ่อเราต้องรับไม่ได้แน่ๆเลย"

"ถึงจะยังไงกูก็จะมีแค่มึงพีทไม่ต้องห่วงต่อให้คำตอบมันจะออกมายังไง"

"เอ้จะไม่ทิ้งพีทใช่ไหมครับ"

"เออ มึงก็รู้ว่ากูมีแค่มึงนะพีท"

เสียงคำตอบอันหนักแน่นของแฟนหนุ่มทีคบกันมาเป็นเวลา 4 ปี ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากให้คนในครอบครัวรู้นะ แต่พ่อเขารับไม่ได้กับเรื่องอย่างงิ พ่อเป็นถึงหัวหน้าตำรวจใหญ่แต่มีลูกเป็นเกย์หรอ เขาคงต้องฝันไป โชคดีมากทีตอนนั้นผมไปบอกว่าผมเป็นเกย์กับแม่แล้วก็พี่นะ ตอนแรกแม่เสียใจมากพี่ก็เช่นกันแต่พวกท่านบอก "ไม่ว่าพีทจะเป็นอะไรแม่กับพี่ก็รับได้ ขอให้พีทเป็นพีทก็พอ" คำพูดของมารดาตอนนั้นทำให้เขาถึงน้ำตาแตกไหล เขาโชคดีมากทีเขารับได้แต่กับพ่อ เขาไม่คิดทีจะบอกเลยกลัวไปหมด พ่อของเขาไม่เหมือนคนอื่น

"กูรุ้มึงกลัว เอางิกูให้เวลามึงนะอีก 3 วันเราจะไปบอกพวกท่านกัน"

"เอ้ครับเรากลัวจังเลยครับ"

ใช่เขากลัวมากกลัวแบบเหมือนจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นเลย

"ไม่ต้องกลัวพีท" คำพูดอ่อนโยนพร้อมเเขนมีเต็มไปด้วยมัดกล้ามมาวางบนหัวเขา ลืมบอกเลยตอนนี้เอ้ไม่เตี้ยเหมือนแต่ก่อนแล้วนะ ตอนนี้เอ้มีรูปร่างทีใหญ่กว่าแต่ก่อนส่วนสูงก็สูงกว่าเขาแล้ว เขิล

"พีทมึงรุ้ไหมว่ากูรักมึงมากแค่ไหน"

"แค่ไหนครับเอ้" พีทพูดมองใบหน้าเอ้

"แบบกูคงขาดมึงไม่ได้แล้วตลอดชีวิต กูยังไม่คิดเลยนะว่าคนอย่างกูจะรักใครได้มากขนาดนี้ มึงเชื่อไหมวันแรกทีเห็นมึงนะกูโครตใจสั่นเลย โอ้ยไอพีทอย่ามองอย่างงั้นสิกูเขิลนะเว้ย แต่รู้ไหมกูก็แอบกลัวนะว่ามึงจะรับไอรากหญ้าคนนี้ได้ไหมกูเลยไม่กล้าไงกูก็แค่ทำในสิ่งทีแครของช่วยมึงแค่นั้นเนี่ยละสิ่งทีกูพอจะทำได้ แต่ตอนนี้มึงก็มาอยุ่ข้างกูแล้วทุกวันนี้มึงคือสิ่งมีค่าทีสุดเลยนะ ไอพีท"

ผมมองเอ้อย่างหลายความรู้สึก เขาอยากหยุดเวลาของสองเราไว้ตรงนี้จังไม่อยากให้มีอะไรมาพากเราไปจากกัน

"เอ้ก็คือสิ่งมีค่าสำหรับเช่นกันครับ" ผมยิ้มหวานให้เอ้

หมับ

"เอ๋บ..อะ เ..อ"

เอ้จับแก้มพีทสายไปสายมาด้วยความเอ็นดู "มึงนี้น่ารักตลอดเลยนะไม่ว่าตอนไหน"

"เอ้ก็เท่ในสายตาเราตลอดเลยนะ"

"หื้มอ้อนเก่ง มาเดียววันนี้จะทำให้ลุกไม่ได้ไปหลายวันเลย"

"งื้ออ..  เอ้อย่า อ๊ะเอ้!"

พรุบเอ้อุ้มพีทว่าบนเตียง

"กูรักมึงนะ"

"เราก็รักเอ้ครับ"

.

.

.

.

.

.

.

.

ตอนนี้เขาออกมาข้างนอกเพื่อมาหาทีปรึกษา

ค่าเฟ่ เริศ

"ไงแกเรียกฉันมีอะไรให้ช่วยคะ"

"เราจะพาแฟนเราไปบ้านอะทำไงดี"

"แปปนะ น้องคะ พี่ขอคาปูชิโน่ร้อนแก้วใหญ่หวานมากทีนึงคะ แต่ทางทีดีขอน้องด้วยก็ดีนะคะ" ผมมองเพื่อนสาวสองทีกำลังสั่งเครื่องดื่มกับพนักงานหน้าตาดี

"มา แกก็บอกไปสิว่าเพื่อนไง"

"เราไม่เคยพาใครเข้าบ้านเลยนะ"

"อ่ออ งั้นก็บอกแกบอกไปเลยมาทำงานไงแก"

"เรากลัวอะ"

"ไม่ต้องกลัวคะ"

"พ่อเราต้องรับไม่ได้แน่เลย"

"โอ้ยอย่าคิดมาก จะพากะเทยเซ็ง"

"โอเครเราจะทำใจกล้าบอกตรงๆ"

"เริศคร้าา ทำเพื่อผัวต้องสู้คร้า"นัททำท่าทางเอฟเฟกไปด้วยมันชั่งดูน่ารักจริงๆ

"ว่าแต่ผัวแกหล่อปะมาแบ่งมั้งสิ"

"ไม่ได้หรอกเรารักคนนี้มาก"

"จ้าาฉันหยอกหรอกยังไงก็สู้ๆนะจ้ามีข่าวอะไรบอกด้วย"

"ขอบคุณนัทนะทีมาให้คำปรึกษา"

"ได้อยุ่แล้วยังไงเราก็เพื่อนกันนะแก"

"ขอบคุณนะเราไปก่อนละ"

ผมขอบคุณนัทแล้วก็ออกมา เอาหน่าทำใจสู้ๆ อย่างน้อยก็ทำเพื่อเอ้ไง ท่องไว้เพื่อเอ้ เพื่อเอ้

.

.

.

.

.

.

.

บ้านพีท

"ลูกคิดดีแล้วใช่ไหม"

"ผมคิดดีแล้วครับ"

"งั้นแม่กับพี่จะช่วยพูดอีกแรงนะ"

"ขอบคุณแม่กับพี่มากนะทีเขาใจพีท"

ผมกอดแม่กับพี่

"ผมก็ขอบคุณแม่กับพี่ด้วยนะครับต่อไปนี้ผมจะดูแลพีทต่อเอง" เอ้พูด

"แม่เชื่อลูกนะว่าจะดูแลตาพีทได้ แม่สังเกตเวลาพีทอยุ่กับเอ้พีทมีความสุขมากยังไงก็ฝากพีทด้วยนะ" แม่พีทพูดพร้อมยิ้มเขายินดีนะทีจะฝากฝั่งลูกเขาไว้กับเอ้เขารูีว่าเอ้จะไม่ทำให้พีทลำบาก

"คำพูดแม่นี่เหมือนจะส่งพีทเข้าหอเลยนะเเกก็ดูแลไอพีทดีๆละดูสิตัวเล็กขนาดนี้" พี่พีทพูด

"ครับผมจะดูแลพีทให้ดีทีสุดเลย"

ฉ่า )-////////-)

เอ้พูดพร้อมหันหน้ามาทางผมแล้วพูด

"เอ้พูดอย่างงิเราก็เขิลสิครับ" คำพูดของพีททำให้พี่และแม่ขำบรรยายการทีเริ่มอบอุ่น

"แหม๋คุยอะไรกัน" เฮือก!! ผมสดุ้งเมื่อพ่ออยุ่ๆก็มาถามผมหันไปหาพ่อตอนแรกพ่อยิ้มนะแต่พอเจอเอ้ หน้าก็เปลี่ยนมานิ่ง

"เพื่อนหรอ"พ่อถามหน้านิ่งตึง พรางมองเอ้อย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

"พะ....เพื่อนครับ" ผมพูดอออกไปเสียงตะกุกตะกักถึงจะเตรียมใจมาแล้วมันก็กลัวอยุ่ดีนี้หน่า

อยุ่ๆ เอ้ก็เดินไปหาพ่อผมและตอนนี้เอ้ยืนประจันหน้าพ่อผมทามกลางแม่และพี่อยุ่ดูอยู่

"ผมเป็นแฟนพีทครับ" เอ้พูดเสียงดังฟังชัดเอ้ไม่กลัวเลยหรอ

พ่อหันมามองผมอย่างกินเลือดกินเนื้ออย่างเห็นได้ชัด

"ฉันเคยบอกแกแล้วไม่ใช่หรอว่าไม่ให้แกมีเเฟนเป็นผู้ชาย" พ่อพูดเสียงแข็ง

แล้วตอนนี้อยู่ๆ น้ำตาผมก็ไหลออกมาเสียดื้อๆ ทั้งๆทียังไม่ได้ทำอะไร

"พะ พี พีท"

"แกสองคนต้องเลิกกัน ฉันไม่สนว่าแกจะคบกันมายังไง"

"คุณคะอย่า ทำอย่างงิเลยนะคะ"

แม่ผมเดินเข้าไปใกล้พ่อแล้วพยายามพูดทั้งพีทั้งแม่ต่างช่วยพูด แต่ตอนนี้ผมเริ่มไม่ได้ยินอะไรแล้ว เพราะความเสียใจของผมทีพ่อสั่งให้เลิกคบกับเอ้ ผมขากเอ้ไม่ได้นะ เสียงกริ๊ดร้องของหัวใจผมดังมากผมไม่ได้ยินเลยทีเอ้พูดอะไรกับ พ่อรู้อย่างเดียวตอนทีพ่อเดินมาหาแล้วอุ้มผมเดินไปทีชั้นสอง แล้วโยนผมเข้าห้องไปทีเตียงแล้วก็ตามด้วยล๊อกห้องจากข้างนอก เหมือนในละครเป๊ะ! แต่ผมเจ็บปวดมากเสียงของพ่อ เป็นเหมือนเสียงเอกโคล์วดังซ้ำๆ "แกสองคนต้องเลิกกัน ๆ"

เขาไม่น่าเลยพาเอ้มาเลย ทุกอย่างจะไม่เกิดขึ้นเลย ทำไมกัน ผมไม่รู้ว่าผมจะทำอะไร แต่ตอนนี้ในมือของผมถือมีดปอกผลไม้ในมือ วางลงบนเนื้อนุ่มต้องเส้นเอ็นเส้นเลือดใหญ่กีดลงไปความเจ็บทีได้รับทำให้เลือดไหลเป็นทางยาว แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีคำพูดของเอ้ลอยเข้ามาให้หัว

"มึงคือสิ่งมีค่าทีสุดในชีวิตกู" มีดก็ตกลงพื้นเขาจะทำบ้าอะไรเนี่ย แต่ถึงจะได้สติแล้วแต่ตอนนี้หน้าเขาเริ่มมืดแล้วเพราะการเสียเลือดจำนวนมาก

ปัง!!

"ไอพีท!!"

"มึงทำบ้าอะไรเนี่ยพีทๆ"

"อะ เอ้ครับ"

พรุบ ผมลงไปนอนกลับพื้นก่อนสติจะหายไป ผมได้ยินเสียงพ่อผม

"พ่อขอโทดลูกอย่าเป็นอะไรนะ

.

.

.

.

เอ้(พากท์)

"คุณหมอครับช่วยแฟนผมด้วยนะ"

ตอนแรกภาพทีเห็นผมตกใจมากพีทเเขนเต็มไปด้วยเลือด ตอนนั้นผมทั้งร้องไห้ทั้งกลัวผมกลัวไปหมดกลัวว่าพีทจะทิ้งผมไป ผมเดินไปนั่งตรงทีนั่งทีทางโรงพยายาบาลจัดไว้

"ลูกไม่ต้องคิดมากนะ ยังไงตาพีคไม่มีทางเป็นไรหรอก" แม่พีทพยายามพูดปลอบผม แต่ตอนนี้ผมช๊อคมากไม่รับรู้อะไรเลยผมคิดถึงแต่คนในห้อง ICU

"ผมเป็นห่วงพีทจังครับแม่ เพราะผมหรือเปล่าทีพีทต้องเป็นอย่างงิผมไม่น่ามีความคิดอยากจะบอกเลย เพราะผม เพราะผม" ผมพร่ำอย่างเหมอลอยในใจก็โทดตัวเองอย่างเดียวท่าเขาไม่อยากมาทุกอย่างก็ไม่เกิดขึ้น

"อึก ไม่หรอกไม่เกี่ยวทีเอ้เลย"

แม่พีทร้องไห้ผมถึงกับชะงักขนาดเขายังเสียใจขนาดนี้แล้วคนเป็นแม่จะเสียใจขนาดไหน ตอนนี้ได้แค่ภวานา

"แกอะมานี้สิ" พ่อพีทเรียกผม

"แกรักลูกฉันมากเลยหรอ"

"ผมว่ารักมันน้อยไปครับ ยังไงในใจก็มีแค่พีท" ผมพูดจาหนักแน่น

"ดีเพราะครั้งนี้ทำฉันเป็นห่วงพีทไม่เคยเป็นแบบนี้เเสดงว่าแกสำคัญกับพีทมาก"

ผมยืนฟังพ่อพีทพูด

"ฉันจะให้แกคบกับพีทต่อก็ได้แต่แกต้องสัญญาว่าแกจะดูแลพีทให้ดีไม่มีทางลำบากแล้วถ้าพีทร้องไห้หรือกลับมาเมื่อไหร่ วันนั้นฉันจะตามไปฆ่าแก" พ่อพีทพูดมายาวเยียดแต่เอ๊! ให้คบกับพีทต่อหรอ

"พ่อว่าไรนะครับ" ตอนแรกจากเหม่อๆ

"ฉันอนุญาติให้แกคบกับลูกฉันได้"

"จริงหรอครับ" ผมดีใจมากทีไม่ต้องเลิกกับพีทแล้ว  แต่ก็ยังห่วงเจ้าตัวอยุ่ดีอยุ่ในห้อง ICU. รีบๆฟื้นนะพีท

.

.

.

.

.

.

พีท(พากท์)

"เอือก!"

"ไอพีท! ฟื้นแล้วหมอครับหมอ"

ผมพยายามปรับดวงตาตัวเอง

"อ๊ะ เจ็บ" ผมมองทีแขนทีตอนนี้ทำการรักษาแล้วพันแผลแล้ว

"มึงทำกูเป็นห่วงมากเลยนะ"

"ฮึก!เอ้ครับทำไมเราต้องเจอเรื่องอย่างงิด้วยครับเอ้" ผมปล่อยโฮออกมาทำไมเขาต้องมาเจออะไรอย่างงิด้วย

"พีทมึงใจเย็นนะค่อยๆ ลุก"

"เอ้ครับ แล้วเราจะทำไงดีครับหนีเลยไหมเอ้ดราขาดเอ้ไม่ได้"

"พีทลูกทำไมคิดงั้นละ" แม่เดินเข้ามาทันได้ยินทีพีทพูดพอดี

"แล้วพีทควรทำยังไงละครับแม่ พีทคงอยุ่ไม่ได้"

"โถ่ลูกไม่ต้องทำอะไรนะ ถ้าพีทไปแม่จะทำไง"

แม่ร้องไห้พรางเดินมากอดพีท

"ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นเพราะฉันตัดสินใจแล้ว"เสียงของพ่อพีท

"กูก็ขาดมึงไม่ได้พีท"

"พอพอเลยพวกแก ฉันจะอนุญาติให้พวกแกคบกับต่อแต่ถ้าวันไหนเกิดเรื่องอีกแกสองคนจะไม่ได้เจอกันอีก"

"พ่อจะให้พีคกับเอ้คบกับหรอครับ"

"ฉันไม่อยากจะพูดซ้ำแกรู้ไหมฉันช๊อคมากทีแกกล้าทำอย่างงิ แกรู้ไหมฉันเป็นห่วงแกมาก" พ่อเดินมากอดผม

ผมมองเอ้ด้วยความดีใจ

.

.

.

เชิญคนไข้กับบ้านได้แล้วนะคะนางพยาบาลสาวพูด

"ขอบคุณครับ"

ตอนนี้ก็ออกรถเดินทางกลับบ้าน

บรื้น~~

.

.

.

1 อาทิตย์หลังจากนั้น ทุกอย่างในชีวิตก็ดูเหมือนดีขึ้นทุกอย่างพ่อผมก็เริ่มจะสนิทกับเอ้แล้วแต่ดูเหมือนจะสนิทกันมากด้วยมีอะไรก็เรียกแต่เอ้ แต่เอ้ เห้อ

แชท(สวยทีสุดในย้านนี)นัท

"นี้"

"ว่าไงย่ะ"

"พ่อเราให้เราคบกับเเฟนเราเเล้วละ"

"อุ้ยตายว๊ายกริ๊ด เริศคร้าอย่างงิต้องฉลอง"

"อืมฉลองสิเดัยวไว้วันหลังเดียวเลี้ยง"

"อุต๊ะงานฟรี ฉันไม่พลาดแน่นอนคร้า"

"แล้วเดียวเราจัดงานแต่งแล้วเดียวชวนนัทด้วยนะ"

"คร้าไปคะไปอยุ่แล้วบอกแล้วไงชอบงานฟรี"

"โอเครเราไปซื้อของก่อนนะ"

"ย่ะ"

.

.

.

.

ตลาดสด

"พีทกุว่าไอผู้ชายคนนั้นมองมึงแปลกๆวะ"

"ไม่หรอกเอ้ เอ้คิดมาก"

"เออ กุคงคิดมากไปก็มึงน่ารักขนาดเนี่ยย"

"ครับๆ อะเอ้ช่วยไปซื้อของให้เราหน่อย" ผมยื้นใบกะดาษทีจดของทีต้องใช่ให้เอ้

จุ๊บ!

"อ๊ะ! เอ้ทำไรเนี่ยเห็นไหมคนเต็มเลย"

"ก็ดูมึงสิน่ารักขนาดเนี่ยกับบ้านไปขอนะ"

"แหม๊ลูกน่ารักจริงเลยนะข้าวใหม่ปลามันละสิ"

เขิลครับตอนนี้บอกได้อย่างเดียวป้าเล่นแซวผมต่อหน้าขนาดนี้

"นิดหน่อยครับป้า"

เเปะ!

"นิดหน่อยอะไรครับเอ้รีบไปเลย"

"หื้มเขิลเเรงนะเดียวเนี่ย"

ยังยังไม่ไปอีกรู้ไหมเอ้ทำให้เข้าเขิลจนตัวจะแตกตายอยุ่แล้วนะเห้ออ

ปึก!

"ขอโทดครับเจ็บตรงไหนมากไหมครับ"

เขาดูแต่ของจะเดินชนเลยเห้อซุ่มซ่านจริง

"ไม่เป็นไรครับขอบคุณ"

"เอ่ออ ข้างหลังยังเปื้อนอยุ่เลยครับเดียวผมช่วยปัด"

"อ้ะได้ครับ"

"ทำอะไรกันอะ"ผมหันขวับเมื่อเอ้เเดินมาของเต็มไม้เต็มมือเลยแล้วมาดึงผมออกจะผู้ชายคนนั้นเดินออกมา ผมดูก็รู้ว่าเอ้หึงอยุ่จึงเดินตามออกมาเงียบๆ

"เมื่อกี้ทำอะไรกัน"ตอนนี้เราอยุ่ทีลายจอดรถแล้ว

"เอ่อเรื่องมันคือเราเดินไปชนเขานะแล้วเขาจะปัดฝุ่นให้นะครับเอ้ไม่มีอะไรหรอก"

"นี้โทษฐานซุ่มซ่าม"

หมับเอ้จับตัวผมเข้าหาแล้วประกบจูบ

อื้ออ~ ผมเอามือมาคล้องคอเอ้จับไว้แล้วเอียงหน้านิดหน่อยเพื่อให้เราสำผัสกันมากขึ้น

จ๊วบจ๊วบ เสียงของลิ้นกระทบกันตอนนี้เราต่างแลกกันลิ้นพันกันมั่วไปหมด

ปึก ปึก ผมทุบอกเอ้เบาๆเพื่อเป็นการบอกว่าอากาศหายใจเริ่มหมด เราจูบกันนานมาก

"กับบ้านไปเจอลงโทษ"

"เอ้คนหื่น"

แล้วรถ BMW ก็เริ่มเคลื่อนตัวออกจากลานจอดรถกลับตรงสู่บ้าน

.

.

.

บ้านพีท

ตอนนี้ผมกำลังทำอาหารอยุ่เนื่องด้วยเราพึงจะมีอะไรด้วยกันมาแอบอ่อนล้านะเอ้เนี่ยจะไม่ปล่อยให้เขาลงมาเลยถึงต้องบอกว่าจะลงมาทำอาหารถึงจะปล่อยลงมาแต่ก่อนลงมายังมีหน้ามาถามอีกนะ "เมื่อกี้ยังกินไม่อิ่มอีกหรอ"  อ้ะจ้าาาเขิลตัวเเดงเดินลงมาเลยเอ้นะเอ้ล่าสุดยังตามลงมาอีก

"อื้ออ เอ้อย่ากวนสิครับ" ผมพูดขนาดทีเอ้มากอดผม

"พีทกูอยากอีกแล้ววะ"

"เอ้ครับ เราทำกันไม่ได้นะครับพ่อแม่อยุ่"

ใช่นี้คือทางรอดจากเอ้หื่น ไปคึกมาจากไหนเนี่ย

"เห็นพ่อกับแม่บอกว่าจะไปเที่ยวครอบครัว3คนแล้วทิ้งโน๊ตไว้ให้ด้วยว่าทำอะไรกันให้เบาๆนะคนข้างบนจะได้ยิน"

หื้อออ เอ้ยื่นโน๊ตแล้วสิ้งทีเห็นคือสิ่งทีเอ้บอกทุกอย่างทุกคำเลย แม่กับพ่อนะเดียวนี้เอาใหญ่ให้ท้ายเอ้ตลอดเลย งื้อ

"แต่เอ้ครับเรายังทำกับข้าวไม่เสร็จเลยนะครับ"ข้อนี้คือตัวเลือกสุดท้าย ระหว่างรอดหรือไม่รอด ผมลุ้นว่าต้องรอดสิ ยังไงเอ้ก็ยังไม่ได้กินข้าว

"เดียวกูกินมึงก็อิ่มแล้วพีท" อ่าาาไงเป็นงั้นอะ อื้อออ เอ้เข้ามาประกบจูบแล้วอุ้มพีทยกขึ้นนั่งบนเคาเตอร์ เมื่อเริ่มปลดกระดุมเสื้อ ตอนนี้เขาใส่กางเกงขาสั้นอยุ่เอ้ถอดออกทิ้งเลย

"อื้อออ อ๊าา" เอ้เปลี่ยนจากจูบมาดูดหน้าอกผมแทน งื้อออ

"อ๊า เอ้เสียวอะ อื้อออ"

มือเอ้เริ่มล้วงเข้ามาในมาสำผัสกับพีทน้อยของผม

"อ๊า เอ้ครับเร็วอีก อื้อออ~" มือเอ้เริ่มชักขึ้นชักลงเร็วละแรงมาก จนเขาเริ่มทนไม่ไหวกับสำผัสทีเอ้ให้

พรวด!ผมปลดปล่อยออกมาจนเปื้อนมือเอ้เต็มไปหมด

"ยังไม่จบนะพีท"เอ้พูดพร้อมชี้ไปทีกางลำตัวทีมีเอ้น้อยอยู่ หื้มมเอ้น้อยดันออกมาจนเป็นรูปร่างเลย. งื้ออออเห็นกี่ทีก็ไม่ชินจริงๆ "เอ้อะหื่นไปคึกมาจากไหนเนี่ย"

"แล้วชอบไหมละ" หื้มถามกับอย่างงิมีคำตอบเดียวเท่านั้น

"ชอบสิ ก็เอ้เท่แล้วมีค่าทีสุดสำหรับเรานี้เอ้สัญญานะว่าจะไม่ทำอย่างงิกับใคร"

"พีทมึงก็รู้ว่ากูมีแค่มึง" เอ้พูดก่อนจะกดเรียวนิ้วลงไป มันไม่ค่อยเจ็บสักเท่าไหร่เพราะทั้งคู่ทำมาก่อนหน้านี้แล้ว

"อ๊ะ เอ้อ๊ะ อ๊า" เมื่อเข้ามาสำเร็จก็เริ่มชีงักเข้าชักออก เอ้กดโดนจุดกระสันในตัวพีททำให้รู้ว่าตอนนี่เล่นรถไฟเหาะเลย

"เอ้ครับเอาของเอ้เลย อื้อออ"

ผมพูดอย่างไม่ละอายเพราะองตอนนี้ต้องการส่วนทีมาช่วยเติมเต็มในร่างกายเข้ามาก "เดียวนี้หัดอ้อนเก่งนะมึง อย่างงิใครจะทิ้งมึงได้วะห้ะพีท"

สวบ!!

"อ๊า อื้ออเอ้อะ" เอ้กระเเทกเข้ามาสักพักก็เริ่มเคลื่อนจากช้าๆ เบาๆ

ปั้บๆ ปั้บๆ

"อ๊ะๆ อ๊าเอ้ครับอื้อออแรงอีกก~"

"ขอมาจัดให้เลยครับพีท"  อื้อพอเอ้กูดเสร็จก็ระดมเอวกะสอบเข้าจนเข้าคิดว่าคงไม่ไหว ถ้าเช้าสำรักความสุขตายได้นี้คงตายไปหลายรอบมาก

"อื้ออ อ๊ะเอ้อ๊ะพีทใกล้แล้ว อ๊าา!"

"กูก็เหมือนกันพีท"

ปั้บๆ ปั้บๆ

.

พรวด!! ของเหลวอุ่นร้อนย้อนเข้ามาในตัวพีทจนรู้สึกส่วนเขาก็ปล่อยตรงหน้าท้องเอ้

"กูรักมึงนะพีท"เอ้พูดพร้อมโน้มหน้ามาจูบทีหน้าผากผมเบาๆ

"เราก็รักเอ้นะครับ"

"อื้ม ทำไมถึงเเข็งอีกแล้วละ" ผมพูดเพราะเอ้น้อยทีอยุ่ในตัวผมมันแข็งอีกแล้ว "กูว่าเรามาต่อกันอีกรอบดีกว่าพีท"

"ม๊าย  อาว  อ๊าาเอ้"

ขอบคุณนะครับทีเอ้อยุ่ข้างเรามาตลอด.

The end.

ขอบคุณทีเข้ามาอ่านนะครับ💓💓