เพียงรัก

ของรักของนางตกอยู่ในเมื่อของชายที่ได้ชื่อว่านางทั้งรักทั้งเกลียดในเวลาเดียวกัน หวีไม้จันทน์ที่แสนธรรมดาๆ แม้อาจดูไร้ค่าในสายตาของหยางหงอวี้ แต่สำหรับนางแล้วมันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่สามารถมีไว้แทนความคิดถึง หรือดูต่างหน้าเวลานึกถึงบิดามารดาผู้ล่วงลับไปแล้ว 

"อยากได้หรือ?"น้ำเสียงของเขาฟังดูไม่สะทกสะท้านกับสิ่งของที่แสนจะธรรมดาในมือพลางก้มลงมองหญิงสาวที่ยื่นน้ำตารื้นอยู่ตรงหน้าอย่างคนมีชัย 

นางไม่ตอบกลับเขาและไม่สนใจอีกฝ่ายให้เสียเวลา เฉินเย่วอิงพยายามใช้แรงเพียงน้อยนิดของตัวเองเพื่อแย่งมันมาจากเขาให้ได้  

"ขอร้องสิ"หยางหงอวี้ตอบเสียงเรียบนิ่ง เพียงนางขยับริมฝีปากแม้เพียงน้อยนิด เขาก็พร้อมที่จะมอบของสิ่งนี้คืนให้แก่นางทันที แต่ใครจะคิดเมื่อก่อนเห็นนางทั้งว่าง่ายเชื่อฟัง นิสัยก็อ่อนโยน อ่อนหวาน แต่มาวันนี้กลับหัวแข็งไม่ยอมฟัง แม้กระทั่งคำพูดของเขานางก็ไม่ฟังแล้ว 

"...."คนตัวเล็กดิ้นเร้าๆเพราะอยากเอาชนะอีกฝ่ายแต่มันช่างเปล่าประโยชน์เสียจริงในใจนางได้แต่คิด 

"ก็ได้ หากไม่ต้องการ"ว่าแล้วเขาก็โยนของในมือลงไปในบ่อเลี้ยงปลาไนน์ที่อยู่ด้วยนอกอย่างไม่สนใจท่าทีของนาง "ของไร้ค่าเก็บไว้ก็ไร้ประโยชน์" 

"ของ...ไร้ค่าอย่างนั้นหรือ?"นางทวนคำพูดของเขาแววตาทั้งสองยังคงรื้นไปด้วยคราบน้ำตา  

ร่างหนาดึงหญิงสาวเข้ามาไว้ในอ้อมกอด หากคนนอกเห็นอาจจะคิดว่าเขาช่างเป็นสามีที่ดีเลิศแสนอบอุ่น แต่ความเป็นจริงแล้วกลับตรงกันข้าม มือหนาค่อยๆ พลิกร่างในอ้อมกอดตนให้ใบหน้าของนางสะท้อนเงาในกระจกที่อยู่บนโต๊ะเครื่องประทินโฉมของนาง เพื่อที่ว่าเขาจะได้เห็นแววตาของนางยามที่เขาพูดกับนาง ข้อมือแกร่งค่อยๆ เชยคางเล็กๆ นั้นขึ้นมาก่อนที่เขาจะออกแรงบีบมันเมื่อนางมีท่าทีต่อต้าน  

"ใช่แล้วล่ะ...ทั้งไร้ค่า ทั้งไร้ประโยชน์ เหมือนเช่นเจ้า เฉินเย่วอิง ชีวิตเจ้าเป็นของข้าต่อให้ข้าไม่ต้องการ มันก็ยังคงเป็นของข้าดิ้นรนไปก็เสียเวลาเปล่า" 

"ของที่ข้าไม่ยกให้ ใครหน้าไหนก็อย่าได้คิดจะมาแย่ง ถ้าคิดจะแย่งก็ข้ามศพข้าไปให้ได้ก่อนแล้วค่อยฝัน" 

"หยางหงอวี้ ข้าเกลียดท่าน"เสียงเล็กพูดพร้อมกับออกแรงขัดขืนเมื่อรู้สึกว่าเขาใช้แรงบีบที่คางนางจนรู้สึกเจ็บ 

"ทูนหัว เกลียดข้าไปเถอะ ความผิดของเจ้าเกิดขึ้นตั้งแต่ที่เจ้าก้าวเท้าเข้าที่จวนข้าแล้ว ไม่สิ...คนที่ผิดไม่นับว่าเป็นเจ้าสินะเพราะยังไม่รู้ประสา หากจะหาคนผิดข้าว่าน่าจะเป็น คนที่ส่งเจ้ามาที่นี่ต่างหาก นั้นก็คือพ่อกับแม่ของเจ้า" 

ใบหน้าของเขาก้มต่ำลงมาตามสัญชาตญาณเมื่อได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของสตรีตรงหน้า ใบหน้าคมซุกไซร้ไปตามลำคอขาวๆ ที่บัดนี้มีสีเลือดฝาดปะปน อาจจะเพราะความโกรธของนางที่มีต่อเขากำลังคุกรุ่นอยู่ในอก อาการเลือดขึ้นหน้าเช่นนี้จึงเกิดขึ้น แต่เขากลับไม่แม้แต่จะใส่ใจ กลับคิดว่านางชั่งมีใบหน้าที่งดงามแม้ยามที่นางโกรธเคืองเขา เป็นเขาที่ขาดสติอยู่ร่ำไปเมื่ออยู่ใกล้นาง ทั้งที่คิดไว้แล้วว่าจะไม่แตะต้องนาง แต่กลับหักห้ามสัญชาติดิบเถื่อนที่ปะทุขึ้นมาไม่ได้อย่างน่ารังเกียจ 

"ดิ้นสิ ข้าชอบตอนเจ้าขัดขืนมากกว่า"เขาเอ่ยน้ำเสียงแหบพร่าเมื่อนางไม่ดิ้นรนขัดขืน 

"พี่หงอวี้ หย่ากับข้าเถอะได้โปรด"เปล่าประโชยน์ที่จะต่อต้านเขา นางจึงเลือกที่จะใช้ไม้อ่อนแทนไม้แข็ง หวังเพียงให้เขาเมตตานางสักครั้งแค่เพียงครั้งเดียวก็ยังดี 

เสียงแผ่วเบาของนางเอื้อนเอ่ยแต่คนฟังได้ยินชัดทุกถ้อยคำไม่ตกหล่น "หึ...อย่าฝันหวานไปหน่อยเลย"