บทนำ
“กระเพราหมูสับพิเศษไข่ดาวใส่กล่องห้าสิบบาท ได้แล้วพ่อหนุ่ม”
พ่อหนุ่มคนหล่อเดินมายังเคาเตอร์คิดเงิน แต่ไม่รับข้าวกล่อง พร้อมทำหน้าฉงน
“เจ้ ผมไม่ได้สั่งแบบพิเศษนะ”
ถุงข้าวกล่องถูกผลักคืนสู่มือของแม่ครัวทันทีที่เจ้ไฝบอกว่ากะเพราหมูสับพิเศษไข่ดาวเสร็จแล้ว ไอหนุ่มหน้ามน ที่กำลังหน้าตาบิดเบี้ยวด้วยความหิวอยู่หอตรงข้ามร้านเจ้แกนี่เอง อุดหนุนมาเป็นปีมันก็แดกอยู่เมนูเดียวจนแม่ค้าจำได้ ก็เข้าใจว่ามันคงหิวเพราะนี่มันหลังเลิกเรียน แต่จะมาเกรี้ยวกราดใส่คนคุ้นเคยอย่างเจ้ได้ไง
แต่ลูกค้าก็คือลูกค้า เจ้แกไม่สามารถตอกกลับด้วยอารมณ์ได้หรอก ทำได้แค่เรียกลูกจ้าง ไอ้หมู มาไต่สวนเพราะมันคือคนไปรับออเดอร์มา
ทันทีที่ถาม ไอหมูก็ทำหน้าตาราวว่ากระจ่างแจ้งชัดว่ามันคงจำเมนูมาผิด แต่ก่อนที่เจ้ไฝจะง้างปากด่า มันก็พูดแทรกด้วยน้ำเสียงใส
“พอดีว่า เราสั่งพิเศษให้นายอ่ะ” เสียงหวานพร้อมบิดตัวนิดหน่อยจริตจะก้านมาเต็ม
แน่นอนว่าเจ๊ไม่เคยเห็นมันทำท่าทางแบบนี้มาก่อน ตั้งแต่มาเป็นลูกจ้างให้แกมาสองปี
“นายก็จ่ายธรรมดา สี่สิบบาทพอ ส่วนพิเศษ เราออกให้นายนะอิอิ” พร้อมช้อนตาใสมองไอหนุ่มที่กำลังโมโหหิว
ถุงกล่องข้าวถูกดึงจากมือเจ๊ไฝทันที พร้อมยัดแบงค์ยี่สิบบาทให้สามใบ
“เอาไปเลย หกสิบบาท ไม่ต้องทอน ขนลุก!” ด่าเสร็จก็สะบัดตูดเดิมข้ามถนนเข้าหอไปเลย
เจ๊ไฝตะกวัดสายตาไปมองไอหมูทันทีที่ได้ยินเสียงถอนหายใจ ลูกค้ากูจะหายก็เพราะมันแหละ แกไม่ได้สนใจหรอกว่ามันจะปิ๊งไอหล่อโมโหหิวหรือเปล่า แกสนแต่ปากท้องเท่านั้นแหละ
“ไอ้ข้อศอกหมาเป็นไงล่ะ สมน้ำหน้า มุกจีบควายแบบนี้ ใคร ๆก็หายหนีหมดล่ะ ไม่มีชั้นเชิง ไร้ยางอาย!”
“โถ่ป้า เผื่อฟลุ๊คได้ไง สมัยนี้ไม่รุก หมาตัวอื่นก็คาบไปกินน่ะสิ”
เจ้ไฝว่าจะด่ามันอีกหน่อยถ้าลูกค้ากลุ่มใหม่ไม่ได้เข้ามาสั่งข้าว ได้แต่ชี้หน้า ทำตาเหลือกใส่มัน ก่อนแยกย้ายไปทำมาหากิน
สามทุ่มตรงไอ้หมูก็ถอดผ้ากันเปื้อนพร้อมขอลาอย่างรีบร้อน เจ้ไฝรู้ดีว่าหมดจากนี้มันก็ไปทำงานพิเศษอื่นอีก รู้แต่ว่าเป็นร้านเหล้า แรก ๆก็ห้ามไม่ให้มันทำเพราะเป็นห่วง แกก็เห็นมันเหมือนลูกเหมือนหลาน นิสัยดี ขยันขันแข็ง พอออกปากว่าจะช่วยมันก็ไม่ยอมลูกเดียว เท่าที่แกสังเกต มันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรหนักมากมาย ยังพอมีเงินเก็บได้เรียนหนังสือกับเค้า เรียนเก่งขนาดได้ทุนทุกปี ผิดกับอีแหววลูกสาวกูจริง ๆ พึ่งจะรู้นี่แหละว่าแกออกลูกเป็นควาย ขี้เกียดและยังโง่อีก
แต่ถ้าแกจำไม่ผิด งานต่อไปเริ่มตั้งสี่ทุ่ม มันจะรีบอะไรหนักหนาวะ
เสร็จจากเอาผ้าไปลงเครื่องซักผ้า หมูก็ต้องเอาแฟ้บกับน้ำยาปรับผ้านุ่มไปเก็บที่ตู้ล็อคเกอร์ประจำหอพัก อาทิตย์ที่แล้วเขาซักผ้าแล้วลืมเก็บ วางไว้ในตะกร้าผ้า ผลคือ น้ำยาดาวน์นี่ขวดใหม่เพิ่งเปิดโดนขโมยไป ระยำมาก ๆ
เขามองซ้ายมองขวา เห็นว่าไม่มีคน ก่อนง้างลวดคลิบหนีบกระดาษแล้วค่อย ๆแทงเข้าไปในรูกุญแจ ใช่ เค้ากำลังสะเดาะกุญแจด้วยวิชาโจร หมูมาก ๆ เพราะอิตู้ใต้หอนี้มันไม่ได้ปลอดภัยอะไรเลย เจ้าของหอเลยปิดประกาศข้างตู้ว่าห้ามเอาของมีค่าไว้ในตู้
คลิ๊ก นี่คือเสียงแห่งความฟิน หมูยืนยิ้ม ชื่นชมความเก่งตัวเอง ก่อนเปิดตู้แล้วหยิบหนังสือที่ถูกทิ้งไว้ แล้วใส่แบงค์ยี่สิบบาท ราวกับว่าใช้แทนที่คั่นหนังสือ แล้วทำการปิดตู้ดังเดิมก่อนขว้ากระเป๋าไปทำงานกลางคืนเพื่อปากท้องต่อไป
หมูก็แค่หวังว่า ตัวเองไม่น่าจะจำตู้ผิด เค้าอุส่าห์เอาเงินส่วนต่างยี่สิบบาทมาคืนให้ไอ้หมาขี้โมโหนั่นก็ถือว่าเจ๊ากันไปนะ หมูไม่แคร์หรอกว่ามันจะเข้าใจว่าเขาแอบปิ๊งมัน สำคัญแค่ว่า เจ๊ไฝจะได้ไม่ระแวงว่าเค้าจำเมนูลูกค้าผิดอีก ช่วยไม่ได้ การทำงานร่วมกับคนอื่นมันสำคัญจริง ๆนะ
เปิดเรื่องใหม่ เรื่องเก่ายังไม่มา 555
***พอดีดูเสือสิงกระทิง เห็นตอนนึง เลยขอนำมาใช้ แบบดัดแปลงนิดนุง อิอิ
Guest
