**นิยายเรื่องนี้เป็นชายรักชาย
หากไม่ชอบรบกวนกดปิดไปนะคะ
เมื่อเรื่องกินคือปัจจัยสี่ของมนุษย์ และความรักนั้นไม่ใช่
แล้วทำไมเรา...ไม่ทำให้เรื่องกินเป็นเรื่องรักๆกันไปเลยล่ะ
ง่ายดีออกไหม?
ก็เรา..รักที่จะกินและถูกกินไม่ใช่เหรอ?!
#คู่กินคู่กัด
**Warning
Omegaverse + Vampire story with a little taste of Cakeaverse
ไพร์ม x ฉัน
Intro
ผมสูญเสียความต้องการอาหารไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
รู้แค่ว่าตั้งแต่จำได้…ก็ไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว
“ฉัน มึงไปต่อคิวร้านชานมร้านใหม่กับกูป่ะ”
“ร้านใหม่ที่แถวแม่งโคตรยาวอ่ะเหรอ ไม่ไปอ่ะ ชาไข่มุกที่ไหนก็เหมือนกันปะวะ”
“ไม่เหมือนดิวะ มึงนี่มันหยาบกร้านไม่ละเอียดอ่อนเหมือนหนังหน้าเอาเสียเลย”
“…”
“มึงต้องหัดละเมียดละไมลิ้มรสแบบผู้ดีบ้างสิเว้ย ไม่ใช่เอะอะอะไรก็จับยัดไปหมด ไอ้ฉัน!”
“ขอบคุณที่เดือดร้อนแทนนะ”
“มึงนี่มันไม่รู้ค่าของแพง” คร้านจะเถียงกับแม่ง แล้วจะให้ฉัน ‘ฉันชนก’ คนนี้รู้ค่าชานมไข่มุกแก้วเป็นร้อยของมันไปทำไม
ในเมื่อฉันนั้น…ดื่มกินอะไรก็ไม่เคยรู้รสเลย!?!!!
ชี้แจง*
เรื่องนี้เป็นแฟนตาซีอิงปัจจุบัน
แฟนตาซีตรงไหนอ่ะเหรอ เดี๋ยวมารู้กัน
พลอตนี้จริงๆเคยแต่งฟิคมาแล้วค่ะ
แต่เราไม่ได้เอากลับมาใช้ทั้งหมด
แต่งใหม่ทั้งเรื่องและเอาปมบางอย่างมาใช้มากกว่า:)
Guest
