แรกพบ

ง็อต-ตะวัน

เสียงเพลงเบาๆในร้านกาแฟ

ดวงตาคู่น้ำเงินเข้มนั่งอยู่เคาท์เตอร์ ผมสั้นๆสีน้ำตาลอ่อนบวกหน้าตาที่คมแต่พอมองคิ้วแล้วทำให้เขาดูน่ารักมากกว่าหล่อโดยรวมไปถึงรูปร่างที่ไม่ผอมและไม่อ้วนด้วย เป็นที่ต้องตาของใครหลายๆคนใน ร้านกาแฟนี่จริงๆ

เขาชื่อ ง็อต อายุ 23

ง็อต : ลาเต้ แก้วใหญ่ 1 ครับ

น้ำเสียงที่ดังและชัดเจน ทำให้ดูขัดกับรูปร่างที่เล็กเรียว

ง็อต กำลังวุ่นวายกับมือถือในกระเป๋า จนไม่รู้ตัวว่ามีผู้ชาย คนหนึ่งเพิ่งเดินเข้ามาในร้าน และตรงเข้ามานั่งโต๊ะข้างๆในร้านเคาท์เตอร์

เขาเป็นหนุ่มไทยที่มีรูปร่างใหญ่แถมยังดูมีสตางค์ซะด้วย ตาของเขาคมเหมือนเหยี่ยว คิ้วหนาเข้มซึ่งถูกกันมาจากร้านตัดผมแน่ๆถึงได้ดูดีแบบนี้ เขาเป็นผู้ชายที่มีหุ่นและหน้าตาครบเครื่องที่สุดคนหนึ่งที่เคยมีบนโลกใบหน้า...จะพูดว่าเขาคือนายแบบก็ ไม่เกินกว่าบรรยาย

พนักงานชาย : ลาเต้แก้วใหญ่ได้แล้วครับ

ง็อต : ครับ

จังหวะที่ง็อตรับแก้วลาเต้มาอยู่ในมือ เป็นจังหวะเดียวที่เขาลุกขึ้นจากโต๊ะพร้อมจะเดินออกไป แต่แก้วมันดันร้อนและเหมือนขาเป็นใจพร้อมกัน จู่ๆเขาก็หกล้มลงไปกองกับพื้น และพบว่าแก้วลาเต้ร้อนนั่นหกใส่ผู้ชายที่เพิ่งเดินเข้ามาด้วยสิ !

เขาชื่อว่า ตะวัน

ตะวัน : โอ๊ย...ร้อน..ร้อน..

จังหวะเดียวกันนั่น....

ตายละหว่า กู ! เสื้อมันท่าจะแพงด้วย !

ง็อต : ขอโทษครับ ขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ

ตะวัน : จะไม่ได้เป็น !.....

ตะวันกำลังจะพูดคำต่อไป แต่เมื่อมองไปที่ดวงตาของ ง็อตเท่านั้นแหละ หัวใจของเขาก็เกิดหวั่นไหวขึ้นมาโดยทันที

สวย ตา สวยชะมัด...

ง็อต :ขอโทษๆจริงนะครับ เดี๋ยวผมออกค่าซักชุดให้ก็ได้

วันนี้ทำไม มันซวยอย่างนี้นะ....โอ๊ยยยยยยยยย

ตะวัน : เอิ่ม...

ท่าทางของตะวันนิ่งงันไป เขากำลังตรวจสอบว่า เด็กผู้ชายตรงหน้าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง

ง็อต : ครับ...

ตาของง็อตมองไปที่ตะวันอีกรอบ คราวนี้มันเหมือนประกายเพชรที่ฉาย...ให้คนตะลึ่ง

จะด่าอะไรก็รีบพูดมา สักทีซี้ มัวแต่มองหน้า อย่างนั้นทำไมก็ไม่รู้...

ตะวัน : ไม่ๆเป็นไรครับ

ผู้ชายที่ครั้งแรกที่จะชมว่าผู้ชายตรงหน้ามีดวงตาที่สวย...สวยกว่าผู้หญิงที่เขาเคยรู้จัก...

ง็อต : ขอบคุณจริงๆครับ เดี๋ยวผมออกค่าซักเสื้อให้ ดีกว่านะครับ

เป็นคนดีกว่าที่คิดแหะ ! งั้นขอรับผิดชอบสักหน่อยแล้วกัน !

ตะวัน : ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องก็ได้

ตาของตะวันจ้องงันเหมือนตกอยู่ใน มนต์แห่งห้วงเวลา...

ง็อต : ผมเกรงใจจังเลยครับ งั้นให้ผมจ่ายค่ากาแฟให้นะครับ

เป็นคนดีอะไรขนาดนี้นะ....ถ้าเป็นคนอื่นต้องถูกตะคอกใส่แน่ๆ

ตะวัน : ครับ

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็เปลี่ยนโต๊ะนั่งเป็นสองคน พร้อมทั้งคุยเรื่องไร้สาระทั่วๆไป แต่เชื่อไหมมันแปลกมาก ที่เขาทั้งสองรู้สึกว่ามัน สบายใจจังเลยอ่ะ มันดีจังเลยอ้ะ มัน..รู้สึกสงบ และอยากจะคุยต่อไปนานๆ

แต่แล้วคนที่ต้องจากไปก่อนก็เป็น ง็อตที่ติด ธุระต้องไป คือสัมภาษณ์งาน

ง็อต : เช็คบิลด้วยครับ

หว่า เผลอครู่เดียวจริง...เราก็นั่งคุยกับพี่เขาซะนานแล้ว....

ตะวันอมยิ้ม ในท่าทางของง็อตตรงหน้าที่กำลังบิดขี้เกียจไปมา มันดูไม่เฟคและเป็นของตัวเอง....

พนักงาน : ทั้งหมด 1500 บาทครับ

โห ! ทำมันแพงจังหว้ะ ให้ตายดิ

ง็อตบ่นในใจ แต่พอมาดูตรงโต๊ะอาหาร...ก็ต้องเชื่อเพราะ ขนม และกาแฟ แถมอาหารต่างๆมากมาย

อีกทั้งมีสั่งกลับบ้านอีก...

อึก !

นี่เราคุยกับพี่เขานานขนาดนี้เลยหรอเนี้ย....

ตะวัน : นี่ครับ

ตะวันยื่นบัตรเคดิต พร้อมทั้งพูดว่า

ตะวัน : เดี๋ยวพี่จ่ายเอง

ตะวันมองง็อตอย่างอ่อนโยน ใจเขาอยากจะอยู่กับง็อตให้นานกว่านี้ อยากมีโอกาสได้เจอใน ช่วงเวลาอื่นๆอีก...

แต่ก็ไม่อยากเชื่อตัวเองเลยว่า จะมีโมเม้นต์นั่งคุยกับคนที่เจอเคยเจอกันเป็นครั้งแรกได้เท่านี้....

ง็อต : ออกกันคนละครั้งได้ไหมครับ ผมโคตรเกรงใจพี่เลย

โอ๊ย..คนที่กินเยอะเป็นเรามากกว่า แถมยังจ่ายตังให้อีก...คนอะไรหว่าจะใจดีขนาดนี้....เป็นเทพบุตรหรือไงนะ

ตะวัน : พี่เลี้ยงเอง ไม่ต้องคิดมาก

ตะวันยักคิ้ว ก่อนยิ้มเหมือนผู้ชายที่ทำท่าจีบผู้หญิง...แต่ง็อตไม่ใช่ผู้หญิง ก็เลยมีท่าทีขัดเขิน

ง็อต : ผมไม่รู้จะขอบคุณพี่ยังไง พี่ใจดีกับผมมากจริงๆ

ต้องบอกว่าเกิด 23 ปียังไม่เคยเจอใครใจดีเท่านี้มาก่อน....

ตะวัน : ไม่เป็นไรคิดมากหน่า

ตะวันเอ็นดูท่าทางที่รู้จักอ่อนน้อมถ่อมตนกับคนที่ดีด้วย แบบนี้สิ คนแบบนี้สิ ที่เขาอยากอยู่ด้วย....อยากคุยด้วยอีกนานๆ

แต่จนแล้วจนรอดจนพนักงานเอาบัตรเคดิต มาคืน...

และโอกาสสุดท้ายก็มาถึง....

ทั้งคู่ยืนอยู่หน้าร้าน

ง็อต : ผมไปทางขวา

ตะวัน : พี่ไปทางซ้าย

ทั่งคู่นิ่งงันเหมือนไม่อยากจากช่วงเวลานี้ไป ก่อนจะเกิดผุดพูด ขึ้นมาโดยไม่ได้นัดหมาย

ทั้งสองมีจุดหมายที่ต่างกัน....

ตะวัน : โชคดีนะ

ตะวันล้วงมือเข้าในกระเป๋ากางเกง ท่าทางเขาบอกได้อย่างดีว่า เรื่องในใจที่อยากถามยังไม่ได้ ถาม คือ เด็กหนุ่มที่เขาพูดคุยด้วยมาร่วมชั่วโมง...ชื่ออะไร....

ง็อต : ครับ

ง็อตยิ้มออกมา เขายิ้มทั้งดวงตาก่อนจะโบกมือไม้บายตามหลัง

เชื่อไหมว่าความรู้สึกของตะวัน เมื่อเห็นง็อตกำลังก้าวเดินไปอย่างช้า นั่น เสมือนเขากำลังจะสูญเสียง็อตไปทีละก้าวไปทีละวินาที ซึ่งถ้าหากเขาไม่รีบคว้าโอกาสครั้งนี้เอาไว้...

เขาจะไม่สามารถ....ได้เจอกับง็อตอีก

จนวินาทีที่เริ่มห่างไกลไปทุกที จู่ๆหัวใจของเขาก็เกิดเต้นรัว เหมือนกับ จะขาดใจ !

ไมได้ ! เขาต้องทำอะไรสักอย่าง

ตะวัน : เดี๋ยว !

เป็นเสียงที่ดัง ออกมาจากหัวใจ คำว่าเดี๋ยวหยุดช่วงเวลาของเขาทั้งสองไว้ทันที

ตะวันเองก็รับรู้ได้เช่นกัน ก่อนปล่อยมือที่กุมเอาไว้เพราะไม่กล้า....จะมองตาพี่เขาไปมากกว่านี้กลัวหัวใจจะสั่นไหวไปเอง

ง็อต : ครับ

ง็อยครี่ยิ้มอ่อนๆมองไปที่ตะวัน ตาของเขาฉายอารมณ์ที่ทั้งสองรับรู้กันได้แค่สองคน ด้วยตาที่เฝ้ารอความหวัง

ด้วยตาที่เต็มไปด้วยหน้าต่างของความรู้สึก....

แต่ช่วงเวลามันก็แค่เพียง ขณะหนึ่งเท่านั้น จู่ๆ ฝูงคนจากด้านสะพานลอยก็ไหลลงมาจากรถไฟฟ้า

ทำให้ทั้งคู่ เริ่มจะมองไม่เห็นกัน

นั่น ! เป็นจุดตัดสินใจให้ตะวันพูดคำว่าที่ต้องการออกมา

ตะวัน : เราจะได้เจอกันอีกไหม !

เหมือนผลักภูเขาออกจากอก ผลักงานเอกสารที่รับหน้าที่เพียงคนเดียวออกไป....ตอนนี้เขาแสนสบาย

แค่รอคำตอบจาก ดวงตาคู่สวย และรอยยิ้มที่ครี่ออกมาเพื่อเขาอยู่

ง็อต : แน่นอนครับ

ง็อตส่งยิ้มหวานเยิ้มไปให้ตะวันอย่างที่ไม่คิดว่าตัวเองจะส่งยิ้มแบบนั้นให้ผู้ชาย แต่ดูสิความรู้สึกมันเป็นไปเอง

รู้สึกอย่างไร ก็ส่งกลับไปแบบนั้น...

ก่อนที่ฝูงผู้คนจะลบพวกเราออกจากกัน....ตอนนี้มีเพียงแววตาจ้อง...มองกันเท่านั้น..

และในแววตานั้นรับรู้ได้อย่างจริงใจว่า...

คำว่าแน่นอนนั้น คือแน่นอนจริงๆ