"ด้ายแดง"

บทนำ

ผมไม่เชื่อในความรัก เพราะผมเชื่อว่า ที่ใดมีรัก ที่นั่นย่อมมีทุกข์ ความรักมักไม่มีเหตุผล ความรักมักทำให้คนเราเสียน้ำตา และความรักทำให้แม่ของผมร้องไห้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าให้กับผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าพ่อ ทำไมคนเราถึงต้องการความรักล่ะ ทั้งที่รู้ดีว่าซักวันหนึ่งพวกเขาอาจจะต้องเจ็บปวดกับความรัก พวกเขาอาจจะดูโง่ หรือบางทีพวกเขาอาจจะรักมากเกินไป...

“ไอ้ด้าย ไอ้ด้าย” เสียงเรียกของใครบางคนทำให้ต้องละสายตาจากท้องฟ้าที่ใกล้จะมืดมิดและหันไปมองแม่บังเกิดเกล้าที่ยืนทำหน้าโหดอยู่หน้าประตูบ้าน

“ตะโกนทำไมเนี่ย? ผมได้ยินแล้ว” ผมหันไปบอกกับแม่ด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก คนกำลังชมท้องฟ้าเพลินๆอยู่

“ยืนทำ MV อยู่หรือไง ไปซื้อน้ำตาลให้แม่” แม่เดินมาและยื่นเงินให้ผม ผมรับมาอย่างเซ็งๆและเดินไปซื้อน้ำตาลให้แม่ผมที่ร้านค้าใกล้ๆ  ระหว่างทางที่ไปร้านค้า ผมขอใช้โอกาสนี้แนะนำตัวเลยละกัน สวัสดีครับ ผมชื่อว่า ด้ายแดง ตอนนี้อายุ 13 ปีล่ะ ทำไมผมถึงชื่อด้ายแดงน่ะเหรอ เพราะแม่ผมเป็นคนงมงายนะสิ เชื่อว่า ถ้าคนเราเป็นเนื้อคู่กันจะมีด้ายแดงผูกอยู่ที่นิ้วก้อยข้างซ้ายของกันและกัน แม่ผมอยากให้ผมเจอคู่แท้หรือเนื้อคู่อะไรก็ช่างเหอะ เลยตั้งชื่อผมว่า ด้ายแดง เป็นการตั้งชื่อที่ไร้แก่นสารเอามากๆ ผมไม่เคยเชื่อในเรื่องด้ายแดงพวกนั้น แต่หลังจากที่ผมประสบอุบัติเหตุเมื่อ 2 ปีก่อน ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อแหละครับ ผมสามารถเห็นด้ายแดงของทุกคนที่อยู่ใกล้ผมได้ ถ้าพวกเขาที่เป็นเนื้อคู่กันอยู่ใกล้ผมในระยะสายตาที่ผมมองเห็นได้ ด้ายของทั้งคู่จะส่องแสง และผมจะรู้ได้ทันทีว่าใครเป็นเนื้อคู่ของใคร จะว่าไป ผมสามารถเอาดีทางหมอดูได้เลยน่ะเนี่ย  แต่ก็นั่นล่ะ ผมก้แค่เห็นว่าใครคือเนื้อคู่ของใคร แค่นั้นเอง ไม่มีอะไรมากกว่านั้น และผมก็ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นดีใจไปกับสิ่งที่ผมเห็นสักเท่าไหร่

“นี่ครับ เงิน” ผมยื่นเงินให้ป้าคนขายและรับถุงน้ำตาลมาก่อนที่จะเดินกลับบ้านอย่างสบายใจ แต่จู่ๆด้ายที่นิ้วก้อยผมก็ดันเรืองแสงขึ้นมา ผมหยุดเดินและมองไปรอบๆตัวผม แต่ไม่มีใครอยู่รอบๆตัวผมเลย แล้วด้ายมันจะเรืองแสงได้ไงว่ะ

“เฮ้ย!! เอี๊ยด ตุ๊บบ” เพราะว่าผมหันไปหันมาเลยไม่ทันสังเกตว่ามีรถคันหนึ่งวิ่งมาทางผมอย่างรวดเร็ว แสงไฟที่กระทบหน้าทำให้ผมร้องออกมาด้วยความตกใจ รถคันนั้นหักหลบและเบรกอย่างแรงง ส่วนผมสะดุดขาตัวเองและเอาหน้าไปจูบกับพื้นคอนกรีตเรียบร้อย

“เธอ เป็นอะไรหรือเปล่า?” ชายคนนั้นลงมาจากรถและถามผม ในขณะที่ผมยันตัวเองลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล

“เป็นอะไร ก็เอาหน้าไปจูบกับพื้นอ่ะดิ ขับรถภาษาอะไรเนี่ย ลุง?” ผมหันไปโวยใส่ผู้ชายคนนั้นด้วยสีหน้าอารมณ์เสียสุดๆ

“นี่เธอเรียกใครว่าลุง?” ชายคนนั้นถามผมด้วยน้ำเสียงแข็งนิดๆ ผมหันไปมองและขมวดคิ้วด้วยความงง

“ก็มีลุงกับผม จะให้ผมเรียกใครล่ะ?” ผมบอกกับชายคนนั้น พอมองหน้าชัดๆแล้วจะว่าไปก็หล่อเหมือนกันแฮะ สูงชะมัดเลยโว้ย ดูจากหน้าตาอายุน่าจะประมาณยี่สิบกว่าๆได้แหละ

“ปากเสีย” ไอ้ลุงคนนั้นพึมพำออกมาเบาๆ แต่ดูเหมือนจะจงใจให้ผมได้ยินด้วย  ผมหันไปมองตาขวาง

“อ้าว อ้าว พูดแบบนี้หมายความว่าไงลุง ขับรถมาเฉี่ยวผม ขอทงขอโทษซักคำก็ไม่มี แล้วยังมาว่าผมปากเสียอีก “ ผมหันไปถามลุงด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ เห็นแบบนี้แต่ผมก็นักเลงพอตัวนะครับ เรื่องต่อยตีเนี่ย งานถนัดไอ้ด้ายล่ะ เรื่องกวนตีนด้วย

“ตอนแรกก็กะว่าจะขอโทษ แต่กับเด็กปากเสียอย่างเธอ ฉันไม่ขอโทษให้เปลืองน้ำลายหรอก” ไอ้ลุงหันมาบอกกับผมด้วยน้ำเสียงที่ไม่รู้สึกผิดซักนิด

“อ้าว ลุงหนวด” ผมบอกกับไอ้ลุงหนวด ที่เรียกว่าลุงหนวดเพราะว่าพี่แกมีหนวดเครานิดๆ และจะเดินเข้าไปใกล้ แต่เท้าผมดันไปเหยียบบางอย่างเข้า และพอผมก้มไปดู

“ชิบหาย! น้ำตาล” ผมก้มลงมองน้ำตาลที่แตกกระจายและเกลื่อนถนนอยู่ ขืนเป็นแบบนี้แม่ตีตายแน่เลย เงินก็หมดแล้ว ทำไงดีว่ะ ไอ้ด้าย

“ช่างเหอะ! แค่โดนตีเอง” และผมก็ตัดสินใจที่จะยอมโดนแม่ตี ทันใดนั้นสายตาของผมก็เหลือบไปเห็นด้ายของผมยังเรืองแสงอยู่ ผมมองตามด้ายของผมไปและสายตาของผมก็ไปสะดุดเข้ากับด้ายที่นิ้วก้อยลุงหนวดนั้น มันเป็นด้ายเส้นเดียวกัน นี่! อย่าบอกนะว่า ผมกับไอ้ตาลุงนี่เป็นเนื้อคู่กัน  ผมเอามือชี้หน้าไอ้ลุงนั้นและมองด้วบสายตาตกใจ

“ละ...ลุง เป็นเกย์เหรอ?” ผมถามลุงหนวดด้วยน้ำเสียงตกใจ เป็นไปไม่ได้ ผมมีเนื้อคู่เป็นผู้ชายเนี่ยนะ

“นี่เธอ! มันจะมากไปแล้วน่ะ” ลุงหนวดคว้าต้นแขนผมไว้ด้วยความโมโห

“เป็นแค่เด็ก มากล่าวหาผู้ใหญ่แบบนี้ได้ไง”  ลุงหนวดกดน้ำเสียงต่ำและพูดกับผมก่อนที่จะปล่อยแขนผม

“แค่ถามเองน่า ลุง ไม่เป็นก็คือไม่เป็นดิ ทำไมต้องโมโหด้วย?” ผมถามลุงนั่นและก้าวเท้าถอยห่างมาสองสามก้าว

“เธอชื่ออะไร?” จู่ๆลุงนั้นก็ถามผมขึ้นมา ผมมองด้วยสายตาระแวง

“ถามทำไม?” ผมถามออกไป ไอ้ลุงนั้นยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย

“ฉันจะได้จัดการเธอถูกไง รู้มั้ย? ว่าที่ดินแถวนี้น่ะ ครอบครัวฉันเป็นเจ้าของทั้งหมดนั้นแหละ แค่ฉันเอ่ยปาก คนอย่างเธอก็ไม่มีสิทธิ์อยู่แล้ว” ไอ้ลุงหนวดพูดออกมาด้วยน้ำเสียงชั่วร้าย

“และอีกอย่างขอโทษฉันซะ ที่มาพูดจากล่าวหาฉันพล่อยๆแบบนี้” ไอ้ลุงนั้นบอกกับผมอีกครั้งนึง ผมมองด้วยความไม่เข้าใจ

“ลุงต้องขอโทษผมป่ะ? ลุงเป็นคนขับรถเฉี่ยวผมน่ะ” ผมบอกกับผมด้วยน้ำเสียงที่ไม่ยอมเหมือนกัน ช่างมัน จะใหญ่มาจากไหนใครสนกันล่ะ

“ฉันไม่ขอโทษ” ลุงนั่นบอกกับผม

“งั้นผมก็ไม่ขอโทษเหมือนกัน” ผมบอกกับลุงด้วยน้ำเสียงไม่ยอมแพ้

“นี่เธอ!” ลุงนั่นมองหน้าผมด้วยสายตาโกรธ และผมก็หันไปมองแบบไม่ยอมแพ้เหมือนกัน

“ไอ้ด้าย!!” ผมหันไปตามเสียงแม่ผม และเห็นแม่ผมกำลังเดินเข้ามาหาผม

“คุณนที” แม่ผมเรียกชื่อและหันไปมองลุงนั้นด้วยสายตาตกใจ ผมมองตามไปแบบไม่เข้าใจ

“ป้าเดือน” ไอ้ลุงนั้นเรียกชื่อแม่ผมอย่างสนิทสนม ผมมองสลับไปมาด้วยความสงสัย

“กลับมาจากต่างประเทศตั้งแต่เมื่อไหร่ค่ะ?” แม่หันไปถามไอ้ลุงนั่นด้วยน้ำเสียงหวาน

“แม่รู้จักลุงนี้เหรอ?” ผมหันไปถามแม่ด้วยความสงสัย

“เพี๊ยะ!!” แม่ตีเข้าที่แขนผมอย่างแรงและมองค้อนผม

“ไปเรียกคุณนทีแบบนั้นได้ยังไง คุณนทีเป็นลูกชายของคุณณรงค์ที่แม่ไปเป็นแม่บ้านให้เขาอยู่นะ” แม่บอกกับผมและหันไปยิ้มให้ไอ้คุณนทีนั่นอีกครั้ง

“นี่ลูกชายป้าเดือนเหรอครับ?” ไอ้คุณนทีถามแม่ผม

“ค่ะ ชื่อว่า ด้าย ค่ะ” แม่ผมบอกกับคุณนที คุณนทีหันมามองผมและยิ้มชั่วร้าย

“นิสัยไม่เหมือนป้าเดือนเลยนะครับ” ถึงปากจะพูดกับแม่ แต่ตาก็ยังคงมองมาที่ผมด้วยสายตาเหยียดหยาม ผมเกลียดสายตาแบบนี้ที่สุด สายตาที่มองเหมือนตัวเองอยู่เหนือกว่า

“ไอ้ด้ายทำอะไรคุณนทีหรือเปล่าค่ะ?” แม่ถามคุณนทีนั้นด้วยน้ำเสียงห่วงใย

“เขาขับรถเฉี่ยวผมน่ะ ดูดิ น้ำตาลแม่หกหมดเลย” ผมหันไปบอกกับแม่และหันไปมองคุณนทีที่ยืนทำหน้าตายอยู่

“ผมขอโทษเขาแล้วนะครับ แต่เขาไม่ยอม จะเรียกค่าเสียหายจากผมอย่างเดียวเลย” ไอ้คุณนทีบอกกับแม่ผม ผมหันไปมองแบบไม่เชื่อหูตัวเอง เพราะมันไม่เป็นความจริงเลย

“นี่ลุง พูดแบบนี้ได้ไงว่ะ?” ผมถามไอ้คุณนทีด้วยน้ำเสียงหาเรื่อง ในขณะที่เขายักคิ้วแบบกวนตีนมาให้ผมทีนึง

“เพี๊ยะ!! โอ้ยย แม่  ปล่อย ผมเจ็บ โอ้ยย” แม่ตีเข้าที่แขนผมอีกทีนึงและดึงหูผมก่อนที่จะบิดอย่างแรงจนผมร้องออกมาด้วยความเจ็บ ในขณะที่ไอ้คุณนทีมองมาที่ผมด้วยแววตาสะใจ

“ต้องขอโทษแทนลูกชายป้าด้วยน่ะค่ะ ไว้ป้าจะกลับไปสั่งสอนมันที่บ้านเอง” แม่บอกกับไอ้คุณนทีแต่มือยังคงดึงหูผมอยู่

“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ อบรมลูกชายป้าหน่อยนะครับ ต่อไปจะได้ไม่สร้างปัญหาแบบนี้อีก “ไอ้คุณนทีบอกกับแม่ผมและดินขึ้นรถและขับออกไปอย่างเร็ว

“กลับบ้าน ไอ้ด้าย ฉันกับแกมีเรื่องต้องคุยกัน” แม่บอกกับผมน้ำเสียงโหดๆ ผมเดินกลับบ้านและยอมรับกับชะตากรรมตัวเองที่ต้องโดนแม่ตีแน่ๆ ไอ้คุณนที ฝากไว้ก่อนเถอะ อย่าให้เจอรอบหน้าละกัน ผมเอาคืนแน่ แต่ทางที่ดีอย่าเจอกันดีกว่า  จะเป็นเนื้อคู่ของผมจริงหรือไม่ แต่ผมบอกได้เลยว่า ผมไม่มีวันที่จะเป็นเนื้อคู่ไอ้หมอนั่นแน่นอน.....

................................................................................................

พูดคุยนิดนึงค่ะ

เรื่องนี้ชื่อว่าด้ายแดงน่ะค่ะ ตามตัวละครเอกเลย เป็นแนวเบาสมอง(คิดว่าน่ะ) แล้วก็เรื่องนี้พระเอกกับนายเอกอายุจะห่างกันประมาณ 13 ปี น่ะค่ะ ถ้าใครไม่ชอบแนวแบบนี้ก็กดออกไปได้เลยค่ะ  นิยายเรื่องนี้จะมีคู่รองด้วยน่ะค่ะ แต่จะอัพแยกหรืออัพรวมกันนั้น  ไรท์จะบอกอักทีล่ะกันน่ะค่ะ สุดท้ายนี้ใครอ่านแล้วชอบไม่ชอบคอมเม้นบอกด้วยน่ะค่ะ จะนำไปปรับปรุงค่ะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ  ............