ใครบอก “เสือเป็นนักล่า”
ก็แค่ลูกมนุษย์ที่ถูกใจ
ก็แค่ลูกมนุษย์ที่น่าสงสาร
ก็เป็นแค่...มนุษย์...คนเดียว
“อย่ามาได้ใจนัก!!!”
พนา (สอง)
“ในเมื่อฉันเป็นเจ้าของชีวิตของเธอแล้ว ฉันจะปกป้องและดูแลเธอ...ดีมั้ย”
ป่าไม้ค่อยๆ วางมือของตัวเองที่เหมือนจะหยาบกว่ามือของพนาเสียอีกลงบนมือบางนุ่ม ทันทีที่มือป่าไม้วางมือลง พนากำมือข้างที่มีของเด็กชายเอาไว้ เขาออกแรงกำก่อนที่จะขยับยิ้มบางๆ ให้เจ้าของมือ
“เธอเป็นของฉันแล้วป่าไม้”
ไอศูรย์ กลิ่นไพร (ป่าไม้)
“อาสอง”
ป่าไม้รู้สึกแปลกไม่น้อย เขามีลุง ป้า น้า อา ปู่ ย่า ตา และยายเยอะแยะไปหมด เพราะคนในหมูบ้านที่เขารู้จักแทบทุกคนแล้วได้เรียกคนเหล่านั้นอย่างสนิทสนม แต่มีแค่อาสองเท่านั้นที่เอารู้สึกว่าพอได้เรียกแบบนั้นแล้วหัวใจก็เผลอเต้นแรง ความอบอุ่นประหลาดค่อยๆ ครอบคลุมหัวใจของเอาไว้ไม่ต่างจากสายน้ำอุ่นที่ไหลรินหล่อเลี้ยงรักษาบาดแผลในใจ
“อาสองของป่าไม้”
ป่าไม้ยิ้มบางๆ แล้วค่อยๆ หลับตาลง จริงอย่างที่อาสองของป่าไม้บอกไว้ว่าเขาจะไม่ฝันร้าย เพราะเมื่อหลับตาลงแล้วจมสู่นิทราเขาก็ไม่ฝันร้ายอีกเลย
White Room
สวัสดีค่ะ “ไวท์รูม” ค่ะ ขอฝากนิยายเรื่องแรกของไวท์รูมด้วยนะคะ เป็นแนวเดียวกับเรื่อง “ฤดูฝนที่ผมตาย” ของ
KaGe
ใครชอบแนวแฟตาซี กลายร่างเป็นสัตว์ได้ ของฝาก “คุณอาสองของป่าไม้” ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยค่ะ
25.11.61