“ฉันจะเอามันออก! " คือสิ่งที่หญิงสาวตะโกนใส่ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า เป็นครั้งแรกที่สาแก่ใจที่ได้เห็นคนที่ร้ายกาจอย่างเขาทรงตัวไม่อยู่และหน้าซีดกับคำพูดที่เธอเอ่ย
“เธอจะทำบ้าอะไร นั่นลูกเธอนะพิมพ์ใจ! " เขาตะคอกกลับมาด้วยหน้าตาเหยเก ก่อนที่มือแข็งเหมือนคีมเหล็กของเขาจะเอื้อมมากระชากแขนเรียวเล็กอย่างแรง "และมันก็เป็นลูกฉันด้วย เพราะฉะนั้นเธอไม่มีสิทธิ์ทำอะไรกับเขาทั้งนั้น!"
หล่อนเจ็บทั้งกายปวดทั้งใจ แต่ก็กัดฟันทนไม่ให้เขาเห็นสักนิด
“หึ" เธอยิ้มเยาะ "เด็กที่มันเกิดมาด้วยความมักง่ายของพ่อมันน่ะเหรอ ฉันไม่มีทางเรียกมันว่าลูกหรอก"
“พิมพ์ใจ! " เขาตะคอก ก่อนจะปล่อยมือออกจากแขนเธออย่างรวดเร็ว จากนั้นมือเรียวยาวก็ตวัดมาเข้าที่แก้มซ้ายของคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างจัง
เธอต้านแรงโกรธของเขาไม่ไหว ร่างบางจึงถลาล้มลงไปกับพื้น และมันเกินพอแล้วสำหรับการสะกดกลั้นน้ำตาที่อยู่ข้างใน พิมพ์ใจจึงปล่อยจิตปล่อยใจให้ความเจ็บปวดที่มีมันไหลเป็นสายน้ำออกมา
“เธอจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ช่าง จะดิ้นตายอยู่ตรงหน้าตอนนี้ก็เชิญ แต่อย่าให้ลูกของฉันต้องเป็นอะไรเด็ดขาด! " เขาสั่งด้วยน้ำเสียงที่ลึกต่ำ ไม่มีวี่แววของความรู้สึกผิดที่ได้เผลอทำร้ายเธอเลยแม้แต่น้อย ก่อนที่ร่างสูงจะเดินกระแทกส้นไปที่ประตู และหันมาสั่งด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง!
“ต่อจากนี้ไป ฉันจะขังเธอไว้ในนี้ และถ้าคิดจะทำอะไรเด็กที่อยู่ในท้องเธอล่ะก็ แม่บังเกิดเกล้าของเธอที่อยู่ข้างนอก จะไม่ได้มีชีวิตที่เป็นสุขอย่างแน่นอน ฉันสาบาน!"
“พูดจบเขาก็เดินจากไป โดยที่หญิงสาวเองก็รู้สึกหนาวยะเยือกกับคำขู่นั้น เธอรีบยันตัวเองขึ้นและพยายามจะวิ่งไปให้ทันก่อนประตูปิด แต่ก็ต้องร้องกรี๊ดออกมาแทบไม่ทันเมื่อผู้ชายใจร้ายคนนั้น กระแทกประตูใส่หน้าอย่างแรง!
Guest
