ซ่อนรักเอาไว้ที่ปลายฟ้า

ไม่มีเสียงขบวนขันหมากมาตามเวลาที่กำหนด ร่างบางในชุดไทยชะเง้อหาว่าที่เจ้าบ่าวที่หน้าต่าง อยู่พักใหญ่ ใบหน้าสวยกังวลใจอย่างบอกไม่ถูก

"ป้ามีเรื่องที่จะบอกหนูเสียงหน่อย" อนงค์สีหน้าเศร้าหมองเธอไม่อยากจะเป็นผู้มาบอกเรื่องนี้ด้วยตัวเองเลย เจ้าลูกชายตัวดีของเธอไม่น่าที่จะทำเรื่องแบบนี้เลย

"ป้าอนงค์จะบอกอะไรคะ"  เจ้าสาวคนสวยเสียงสั่นภาวนาให้สิ่งที่อนงค์จะพูดไม่ใช่เรื่องจริง

"เขมเขาไม่ยินยอมที่จะแต่งงานกับหนู...เขาบอกป้าว่าจะมีมีงานแต่งนี้เกิดขึ้นเด็ดขาด"

อนงค์แทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้ อดสงสารสาวน้อยที่ต้องมาหม้ายขันหมากเพราะลูกชายตัวดีของเธอไม่ได้

"แม่วาดคะ ปรายจะไปลอนดอนเดี๋ยวนี้เลยค่ะ  สเตฟานคุณฟาฉันบินไปหาคุณป๋าเดี๋ยวนี้เลย"

ไม่มีหยดน้ำตาให้ใครได้เห็น ปลายฟ้าเดินออกมาพร้อมบอร์ดีการ์ดที่ผู้เป็นพ่อส่งมาคอยดีแล ร่างบางในชุดเจ้าสาวเดินผ่านฝูงชนที่กำลังซุบซิบนินทา เรื่องที่ลูกสาวคุณวาดจันทร์ เศรษฐีนีระดับจังหวัดถูกลูกชายคุณอนงค์นาถเจ้าของไร่อนงค์เบี้ยวขันหมากกันอย่างสนุกปาก

"ปรายลูก!รอแม่ก่อน" วาดจันทร์รีบวิ่งตามลูกสาวมาพร้อมอนงค์

"พี่อนงค์วาดขอร้องให้ตาเขมมาแต่งให้เรียบร้อยแล้วจะยังไงกันวาดจะไม่ว่าเลย" วาดจันทร์สะอื้นสงสารลูกสาวคนเดียวอย่างสุดหัวใจ การถูกตราหน้าว่าเป็นหญิงม่ายขันหมากมันน่าอับอายเสียเหลือเกิน

"ไม่ต้องค่ะแม่ ไม่ต้องไปร้องขอ ปรายไม่ต้องการ พ่อสอนปรายเสมอว่าปรายเป็นลูกของพ่อมีเกียรติไม่จำเป็นต้องลดตัวไปอ้อนวอนใคร  แม่ให้ปรายไปเถอะนะคะ ปรายขอร้อง ปรายอยู่ทุกอย่างจะยิ่งแย่ลง ป้าสะอาดดูแลเเม่ด้วยนะคะ"

"ปราย!" วาดจันทร์เป็นลมล้มพับลงไปยิ่งสร้างความวุ่นวายไปอีกเท่าตัว

"วาด! ใครก็ได้หายาดมมาเร็ว!"อนงค์เองก็พลอยจะเป็นลมไปด้วย

รถยนต์คันหรูแล่นออกจากบ้านมาจนถึงไร่อนงค์  ร่างแกร่งควบม้ามองเธออยู่ สเตฟานตัดสินใจหยุดรถ เขาทนไม่ได้ที่จะเห็นคุณหนูของเขาถูกหยามเกียรติแบบนี้

"ไม่ต้องสเตฟานเขาไม่ได้มีค่าอะไรให้เราต้องลงไปเสวนาด้วยอีกต่อไป"

"แต่มัน!"

"ฉันสั่ง!"

"ครับคุณหนู"

ไม่มีแม้แต่วินาทีที่ปรายฟ้าจะหันไปสบตาคนใจร้ายคนนั้นอีกต่อไป  เขมรัตน์มองใบหน้าสวยที่ท่าทางราวกับนางพญา เคลื่อนรถผ่านหน้าเขาไป ในใจเขาเจ็บราวกับถูกเศษแก้วทิ่มแทงหัวใจ

และนั่นคือภาพสุดท้ายที่ปรายฟ้าและเขมรัตน์ได้เห็นกันและกัน