รักของคุณชายปากร้ายกับยัยเฉิ่ม (จบ)

มาวิน

อันธพาลอันดับหนึ่ง ปากจัด ปากร้าย นักเลงหัว....

ซาร์

ร่าเริง สดใส ไม่ค่อยมีเรื่องอะไรให้คิดในชีวิต

เช้าที่แสนสดใสพระอาทิตย์ขึ้นแสงสาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามากระทบกับผิวขาวของหญิงสาวที่นอนหลับใหล

กริ้ง~~~~~กริ้งงงงงง

เสียงนาฬึกาปลุกที่ดังอยู่สักพักทำให้หญิงสาวสดุ้งตื่น

"เฮ้ยสายแล้วๆ วันนี้แม่มดต้องกินหัวฉันแน่ๆ"

หญิงสาวตื่นตกใจเมื่อเห็นว่าตอนนี้เวลา 9.35 น.แล้วเพราะตนต้องไปส่งงานตอน9.50.น.เหลือเวลาอีก15นาทีและทุกคนคงทราบดีว่ากรุงเทพ กรุงเทพนั้นรถติดขนาดไหนต้องบอกว่าติดเป็นอันดับหนึ่งของโลกเลยก็ว่างั้น

หญิงสาวเด้งตัวจากเตียงและวิ่งเข้าห้องน้ำทันที

ตอนนี้ฉันอาบน้ำเสร็จแล้ว แต่........

อย่าพูดว่าอาบน้ำเลยเรียกว่าวิ่งผ่านน้ำซะยังดีกว่า

ตอนนี้ฉันอยู่บนรถเมล์แล้ว อยากบอกว่าวันนี้คงเป็นวันซวยของฉันอะ ตื่นสาย

รถเสีย ใส่รองเท้าก็คนละข้าง บ้าเอ้ยชีวิตฉัน ผมเพ้ารุงรัง

โอ้ยชีวิตอันน่าสงสารของฉัน

เอ้กกกกกกกกกก~~~~ฉันวิ่งตัดหน้ารถของใครไม่รู้แต่ฉันผิดเองแหละ

"ขอโทษนะคะ "ตอนนี้ฉันวิ่งสุดชีวิตแต่ก็ไม่วายก้มหัวขอโทษคนในรถ

แต่ตอนนี้เวลาตายของฉันคืบคลานเข้ามาแล้ว ถ้าฉันเข้าห้องสายนะแม่มดโหดร้ายต้องกินหัวฉันแน่เลย โอ้ยจะบ้าตาย ไม่มีเวลาแล้วนับถอยหลังได้เลย 10 9 8 7 6 5 4 3 2 1

"ขออนุญาติเข้าห้องค่ะ"

"มาตรงเวลาเลยนะเธอ"

อาจารย์พูดตอบกลับมา

" หนูเป็นคนตรงเวลาค่ะ"

"ตรงอะไรของเธอวันอื่นมาสายตลอด พอวันนี้ก็มาซะตรงเวลาเป๊ะๆ เมื่อไหร่จะเปลี่ยนนิสัยห๊ะซาร์"

"ขอโทษค่ะอาจารย์"

เห้ออออออออออออออ อยากจะถอนหายใจให้ถึงดาวอังคารกว่าจะหมดคาบ

" ซาร์ไปกินข้าวป่ะ" เพื่อนสนิทที่ชื่อชิณเรียกชวนฉันไปกินข้าว

"แล้วไอ้วาอะ"

"เข้าห้องน้ำ"

"เออรอมันก่อนละกัน"

"ไอ้วามาหละ" ชิณพูดขึ้น

"ปะ กินข้าวเหอะ" ไอ้วาพูด

"กินโรงอาหารวิศวะดีกว่าร้านป้าหอยกับข้าวอร่อยดี" ฉันพูดขึ้น

"โอเค" ทุกคนพูดแล้วเดินไปที่โรงอาหารวิศวะ

"ป้าหอยครับ/ค่ะ เอาผัดกระเพราทะเลไข่ดาวไม่สุกที่1ค่ะ/ครับ" ฉันพูดขึ้นพร้อมกับบุคคลปริศนา บุคคลปริศนาที่ว่า เขาสูง ขาว จมูกโด่ง ริมฝีปากได้รูป เบ้าหน้าอปป้าเลยหละ หล่อมากๆๆๆ ก. ล้านตัว อยากจะละลายไปกองอยู่กับพื้น (ดูเวอร์ไปเนอะ 555)

" 2 ที่ นะคะ ถ้างั้น" ป้าหอยทักขึ้นเมื่อเราสองคนยืนสบตากันอยู่สักพัก

"อ่อค่ะ/ครับ" โอ้ยพร้อมกันอีกแล้ว 0-0

"หนูสองคนนี่เหมือนเนื้อคู่เลยเนอะใจตรงกันเชียว" ฉันได้แต่ยืนยิ้มแหยๆกลับไป

"ได้แล้วค่ะ" ป้าหอยพูดขึ้นพร้อมกับส่งจานข้าวมาให้

"กี่บาทค่ะ " ฉันถามขึ้น

"50 จ๊ะ"

"ป้าขายถูกจังค่ะ" ฉันพูดพร้อมก้มล้วงเงินในกระเป๋าสะพายข้าง

"นี่ครับ ไม่ต้องทอน" ชายสูงที่ยืนอยู่ข้างๆฉันยื่นแบงค์ร้อยให้ป้า

"ฉันจ่ายให้"

"ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันปฏิเสธทันควัน

"ไม่เป็นไรฉันเลี้ยง เธอค่อยเลี้ยงคืนฉันละกัน" ฉันยืนงงกับคำพูดของชายตรงหน้าแต่ก็ไม่ลืมขอบคุณตามมารยาท

"ขอบคุณค่ะ"

งง มากจู่ๆก็มีคนเลี้ยงข้าวซะงั้น