การแข่งขันของคนขี้กลัว

เรื่อง : การแข่งขันของคนขี้กลัว

ตลอดระยะที่ผ่านในชีวิตของฉัน ฉันเป็นคนหนึ่งที่ไม่ชอบการแข่งขัน ไม่ว่าจะเป็นการแข่งขันเกี่ยวกับอะไรก็ตาม ฉันไม่ชอบแนวความคิดที่ต้องไปตัดสินว่าใครคือคนที่เก่งที่สุดและใครคือคนที่แย่ที่สุด ความคิดแบบนี้ของฉันมันมีมาตั้งแต่ตอน ป. 2 ถ้าจำไม่ผิดนะ โดยในครั้งนั้นเมื่อตอนที่ฉันอยู่ประถมศึกษาชั้นปีที่ 2 ทางโรงเรียนมักจะมีการจัดนิทรรศการการแข่งขันทางวิชาการต่างๆอยู่เสมอ ซึ่งตอนนั้นคุณครูประจำชั้นได้เลือกให้ฉันเข้าร่วมทีมไปเป็นแข่งขันด้านทักษะการแก้โจทย์ปัญหาทางคณิตศาสตร์ชนิดทีม (1 ทีมคือมี 3 คน ,ส่วนผลของการตัดสินคือการเอาผลคะแนนของทั้ง 3 คนมารวมกันซึ่งทีมไหนได้เยอะที่สุดคือทีมชนะ)

ซึ่งรอบแรกทีมเราชนะจากการแข่งขัน 14 โรงเรียน แต่ในรอบชิงเป็นตัวแทนของระดับเขต “ทีมของพวกเราแพ้”

ซึ่งถามว่าเสียใจไหมที่ทีมแพ้ ฉันเสียนะ แต่ที่เสียใจมากกว่าการแพ้ครั้งนี้คืออาจารย์ที่ปรึกษาของทีมเมื่อท่านรู้ผลคะแนนว่าทีมแพ้แล้ว อาจารย์ก็เดินออกมาหาฉันและพูดว่า “ทำไมคะแนนเธอถึงไม่ผ่านเกณฑ์ ” ซึ่งเกณฑ์ในที่นี่คือ 50 เปอร์เซ็นต์ของคะแนนทั้งหมด แววตาและน้ำเสียงของอาจารย์ครั้งนั้นมันทิ่มแทงลึกลงที่กลางใจของฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกผิดมากอย่างมหันต์ที่ตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้ทีมเราต้องแพ้

ต่อมาเมื่อวันเวลาเดินเวียนเปลี่ยนผ่านไปฉันได้เติบใหญ่ขึ้นมาพร้อมกับความคิดที่มันฝังไว้ในใจของฉันคือฉันไม่ชอบการแข่งขัน ฉันกลัวและเกลียดว่าจะทำให้คนอื่นต้องเสียใจและผิดหวัง ฉันเลยเลี่ยงและปฏิเสธการแข่งขันต่างๆที่ครูอาจารย์ได้หยิบยื่นให้มาโดยตลอด

วันต่อมาของคาบเรียนวิชาเคมี ซึ่งทุกคนกำลังขะมักเขม้นกับการสอบท่องตารางธาตุกับอาจารย์ประจำวิชาอยู่นั้น อาจารย์เรียกให้ฉันไปพบและชวนฉันเข้าร่วมการแข่งขันโครงงานวิทยาศาสตร์ประเภททดลอง

ฉันปฏิเสธทันควันว่า “หนูไม่ทำค่ะ หนูคงทำไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าเอาหนูไปแข่งขันโรงเรียนเราคงแพ้ค่ะอาจารย์ ”ฉันตอบอาจารย์ไปแบบนี้

“รู้ได้ยังไงว่าตัวเองทำไม่ได้ รู้ได้ยังไงว่าเราจะไม่ชนะ”อาจารย์มองหน้าฉันและตอบออกมาอย่างใคร่รู้คำตอบจากตัวฉัน แต่ฉันไม่มีคำตอบใดๆให้อาจารย์เลย นอกจากการยืนแน่นิ่งและครุ่นคิดตามคำพูดของอาจารย์ชั่วครู่

อาจารย์เลยพูดต่อว่า “ลองทำดูก่อนไหม ว่ามันจะเป็นยังไง แล้วมันจะชนะหรือไม่” ซึ่งแววตาแห่งความมุ่งมั่นของอาจารย์นั้นทำให้ฉันตัดสินใจเลือกที่จะลองทำมันดู

ทุกคนต่างจะรู้ว่าในการทำโครงงานๆหนึ่งขึ้นมานั้นมันต้องใช้ระยะเวลานานประมาณหนึ่ง เพื่อที่จะศึกษาและหาวิธีการต่างๆมาแก้ไขปัญหานั้นๆ ซึ่งเวลาส่วนมากคือช่วงเวลาหลังเลิกเรียนพร้อมกับเสาร์อาทิตย์จะเป็นเวลาที่ฉัน , เพื่อนร่วมทีมอีก 2 คนและอาจารย์นัดทำโครงงานร่วมกัน

และเมื่อถึงวันที่จะต้องไปแข่งขันนำเสนอโครงงานชิ้นที่พวกเราร่วมกันทำมาแรมเดือนนั้น มันเป็นวันที่พวกเราทุกคนตื่นเต้นมาก สั่นไปทั้งตัวแม้กระทั่งเสียงยังสั่น โดยตอนที่ฉันนำเสนอโครงงานนั้นมีคณะกรรมการ 3 ท่านที่หน้าตาเคร่งขรึมตลอดเวลาและคณะอาจารย์อีกมากมายจากหลากหลายสถาบันที่ยิงคำถามอย่างรัวๆถึงโครงงานของพวกเรา และก็มีอาจารย์อีกหลายท่านโดยเฉพาะอาจารย์ที่ปรึกษาของพวกเราที่คอยเชียร์และให้กำลังใจพวกเราอยู่เสมอ

กติกาการตัดสินจะเป็น 2 รอบ คือในรอบแรกนั้นจะตัดสินตามเกณฑ์โดยมีเกณฑ์ดังนี้คือ เหรียญทอง เหรียญเงินและเหรียญทองแดงตามลำดับ แล้วจากนั้นจึงจะมาตัดสินรอบ 2 จากคะแนนโดยการอิงกลุ่ม คือในระดับเหรียญทองถ้าทีมไหนคะแนนเยอะสุดก็เป็นผู้ชนะเลิศและเป็นตัวแทนของเขตไปแข่งขัยต่อในระดับจังหวัดต่อไป

ซึ่งคะแนนของพวกเราที่ได้นั้นคือคือเหรียญทองรองอันดับหนึ่งของทั้งหมด 25 โรงเรียนที่เข้าแข่งขัน

ถ้าถามว่าเสียใจไหมที่ฉันไม่ชนะการแข่งขันในครั้งนี้ ฉันตอบได้เลยว่า “ฉันไม่เสียใจเลยที่ฉันแพ้ ”

เพราะการแข่งขันในครั้งนี้มันได้ให้อะไรมากมายเกินกว่าถ้วยรางวัลหรือคำว่าชนะเลิศอันดับหนึ่ง เพราะมันทำให้ฉันได้เรียนรู้อีกมุมมองหลายๆอย่างที่ไม่เคยรู้มาก่อน เช่น มันทำให้ฉันรู้ว่าตัวเองมีความสุขขนาดไหนเวลาที่ได้จับขวดทองลองและทำการทดลองสารต่างๆ, มันทำให้ฉันเจอมิตรภาพมากมายระหว่างที่ไปแข่งขัน ,มันทำให้ฉันเจอความหลากหลายของการนำเสนอทางความคิด ,  มันทำให้ฉันรู้ว่าฉันสามารถพัฒนาศักยภาพของตัวเองได้อีกอย่างเรื่อยๆ

และที่สำคัญมันทำให้ฉันไม่กลัวที่จะทำอย่างอื่นอีกมากมายเพียงเพราะ“กลัวการพ่ายแพ้ของตัวเอง”เพราะครั้งนี้แสดงให้เห็นแล้วว่าถึงฉันจะแพ้ในเกมการแข่งขันแต่ฉันก็สามารถเอาชนะความกลัวของตัวเองได้โดยการลงมือทำในสิ่งที่ฉันกลัวมันมากที่สุด