เสียงกระดิ่งของโรงเรียนย้ำเตือนนักเรียนให้รีบทะยอยกลับบ้าน พร้อมกันฝนห่าใหญ่ที่โถมเข้ามาใส่กรุงเทพมหานครทั้งจังหวัด
ลีโอ เด็กหนุ่มวัยใสชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 กำลังมุ่งมั่นกับการจัดการกับโปรเจกต์ใหญ่ที่อาจารย์สั่งเป็นการบ้าน เพื่อให้เสร็จได้ทันเวลา
แต่ในขณะนั้นเอง
ปึง...! เบสต์ ประธานนักเรียนสุดเข้มเดินตึงตังตรงมาที่เขาพร้อมกับดันหัวเขาอย่างแรงจนเกือบตกเก้าอี้
"มันไม่ใช่ธุระอะไรของฉันที่ต้องมานั่งจัดการหมาหัวเน่าอย่างแก" เบสต์พูดพร้อมกับชี้นิ้วไปที่ประตู
"รับเก็บของแล้วไสหัวไปซะ" เขาพูดพร้อมกับการแสดงออกที่เหนื่อยล้าเนื่องจากการประชุมประธานนักเรียน
เด็กหนุ่มยิ้มพลางเก็บของใส่กระเป๋าของตัวเองแล้วลุกดินออกจากห้องไป
เปรี้ยง ! ฟ้าผ่าลงตรงหน้าของเขา เขาหน้าเสียแล้วหันไปพูดกับนายประธานนักเรียน
"จะเป็นอะไรมั้ยถ้าผมจะขออยู่ที่โรงเรียนต่อสักพัก ฝนยังตกอยู่ " ลีโอพูดด้วยความหวั่น
"ฝนตกแล้วยังไงวะ " นายประธานนักเรียนพูดด้วยความโกรธ
"แกก็รู้ว่าฉันยังกลับบ้านไม่ได้ถ้ามีคนยังหน้าด้านอย่างแกมานั่งทำโครงงานโง่ๆในห้องเรียน"
"นะครับ ให้ผมอยู่ต่อจนกว่าฝนจะหยุด" เขาพูดพรอมสีหน้าที่วิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด
พลั่ก !
เด็กชายล้มลงกองลงกับพื้น และดูเหมือนปากของเขาจะมีเลือดไหลซิบๆ
"กลับบ้านไปซะ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาแล้วลุกขึ้น เขาคิดเสมอว่าไม่มีเหตุผลใดที่เขาจะต้องอยู่ต่อให้โดนทำร้ายโดยคนหน้าไหว้หลังหลอกแบบเบสต์
เขาเดินออกจากรั้วโรงเรียนพร้อมกันร่มคันโปรดของเขา สิ่งที่เขากลัวที่สุดนั่นคือสายฟ้าที่ผ่าลงมาบนพื้นที่ห่างจากเขาแค่ไม่กี่เมตร และไม่ว่าการเดินทางกลับบ้านของเขาจะน่ากลัวสักแค่ไหน แต่สิ่งที่เขาไม่อยากพบเจออีกเลยนั่นก็คือการที่สายฟ้าผ่าดังเปรี้ยงลงมาที่ร่มคันโปรดของเขาในขณะที่เขากำแน่นอยู่ในมือ และเขาก็สลบไป...
จบตอนที่ 1
Guest
