Story
By วิฬาร์อาวรณ์
Sick80s สภาวะรักซึมลง
เพราะความตายคือปลายทางที่ต้องพบ
เพราะ ‘หลุมศพ’ คือจุดจบของทุกคน
.
.
เรื่องราวความรักของใครหลายๆคนอาจผลิบานด้วยฉากสุดโรแมนติก ทว่าภาพจำอันแสนงดงามของผมกลับเริ่มต้นที่โรงหมอและเมื่อการรักษาไม่ใช่แค่การเยียวยาอีกต่อไป
“พี่หมอไฟ.. มนุษย์เราเกิดมาทำไมหรือคะ”
ผมเหลือบมองหลงฟ้าหรือผู้ป่วยโรค ‘ซึมเศร้า’ เรื้อรังด้วยปลายปากกาที่หยุดชะงัก ทุกๆสองสัปดาห์เรามักจะพบปะกันและพฤติกรรมของเธอนั้นยังคงเหมือนเดิม
...อยากตายเหมือนเดิม...
หากแต่ภายใต้ก้นบึ้งหัวใจดวงน้อยที่มืดครึ้มหรือขมเฝื่อนมากมายเพียงใด เธอก็ยังคงกลับมา.. กลับมาด้วยเหตุผลบางอย่าง บางสิ่งบางอย่างที่ส่งผลให้จำต้องมีชีวิตอยู่
(cr. pinterest)
เพียงแค่เธอโอบกอดฉันไว้
เพียงแค่เธอเข้ามา
น้ำตาก็หลั่งริน...
ขอโทษที่มาช้าเกินไป
ปล่อยให้ทุกอย่างมันดำดิ่ง
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้มีความหมองหม่นคงเส้นเสมอต้นเสมอปลายและเป็นนิยายเรื่องสั้น โทนเรื่องค่อนข้างเป็นความรักที่ราบเรียบไม่หวือหวา แต่ลึกซึ้งในทุกการกระทำของตัวละคร อีกทั้งมีการดำเนินเนื้อหาด้วยอารมณ์เป็นหลัก สุดท้ายนี้ไรท์ขอให้ทุกคนใช้จักรยานในการอ่านอย่างไตร่ตรองนะคะ
ฝากกดถูกใจ + คอมเม้นให้กันด้วยน้า
ปล.เรื่องนี้ไรท์แต่งใกล้จบและคนเขียนก็ใกล้ขิตแล้วค่ะ55555 อ่อ ตอนแรกเรื่องนี้เป็นของชีตาร์หนึ่งในสตอรี่ของพี่ราชันนะคะ แต่ว่าคงไม่ได้แต่งแล้วก็เลยสร้างเรื่องของพี่หมอไฟกับน้องฟ้าขึ้นมาปิดหน้านิยายแทน