วันพายุเกรี้ยวกราด ณ หอสมุด
บทเริ่มต้น
ท้องฟ้าอึมครึมมาหลายวัน ฝนตกหนักมากช่วงสองอาทิตย์นี้ ข่าวล่าสุดคือพายุกำลังพัดผ่านมาทางเมืองนี้ ทำให้ชาวเมืองออกไปไหนได้ลำบาก หลายครอบครัวย้ายออกไปหลบพายุที่นอกเมืองกับและอีกหลายครอบครัวที่เลือกหลบพายุอยู่ที่บ้านของตัวเอง วันนี้หลายที่ปิดทำการ แม้แต่โรงหนังก็ปิด แต่สิ่งเดียวที่ยังเปิดอยู่เสมอคือ ห่อสมุดของเอ็มม่า ที่ไม่ว่าอย่างไง หอสมุดแห่งนี้ก็จะเปิดเสมอ ถึงทุกวันนี้จะแทบไม่มีใครเข้ามาใช้บริการมันอยู่ดีเพราะมันถูกแบนจากบาทหลวงในเมืองและก็จากความเชื่อพระเจ้าผู้เคร่งครัด
แต่วันนี้เธอคงคิดจะปิดมันจริงๆ เพราะคนที่เธอไม่อยากเจอที่สุดกับเปิดประตูเข้ามา หญิงวัยชราใส่ชุดคุมผ้ากำมะหยี่สีเงินเหลือบดำ รองเท้าบูทเก่าๆ กับแวนตากลมหนาๆ เนื้อตัวเต็มไปด้วยหยดน้ำฝน ถึงแม้ว่าเธอจะมีร่มคันใหญ่อยู่ นอกหอสมุดพายุกำลังพัดอย่างเกรี้ยวกราดในขณะที่ข้างในห้องสมุดเงียบสงบต่างกันอย่างกะคนละโลก
เอ็มม่า : “อย่าเข้า มาใกล้ฉัน ที่นี่คืนสถานที่ส่วนบุลคล” เอ็มม่าเก็บอาการไม่อยู่ด้วยซ้ำ ความโกรธแสดงออกมาทางสีหน้าอย่างชัดเจน เธอเสียเพื่อนรักไปเพราะใครเธอจดจำมันได้ดีพอๆ กับวันสุดท้ายของเพื่อนรักเธอ
โจเซอลีน : “ขอบใจมากเอ็มม่า ฉันรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ที่เธอตอนรับแขกเป็นอย่างดี อันที่จริงห่อสมุดนี่ ตระกูลเราก็ผูกพันกับมันมาเกือบทุกรุ่นเธอเองก็รู้ดีไม่ใช่แค่พวกฉันที่ต้องพึงหนังสือเหล่านี้เอ็มม่า แต่ยังมีอีกหลายคนที่ต้องการศึกษาเพิ่มเติม ฉันอาจอยากจะอ่านมันสักเล่ม”
เอ็มม่า : “ฉันไม่ได้ตอนรับเธอ โจเซอลีน เธอทำให้เมืองนี้กำลังตกอยู่ในภัยร้าย”
โจเซอลีน : “เธอเห็นมันหร่อ”
เอ็มม่า : “ฉันรู้สึกได้ โจเซอลีน แต่ยังบอกไม่ได้ เธอพาเด็กนั้นมาที่นี่ วันเกิดของเค้าตรงกับ วันครบรอบเหมายัน ในรอบ 5000 ปี มันเป็นวันที่แรงที่สุด พระจันจะดับแสงและเปล่งแสงสีเลือดในคืนนั้น”
โจเซอลีน : ฉันจำเป็นต้องทำ
เอ็มม่า : “และเธอก็กำลังจะพาสิ่งชั่วร้าย มาด้วย”
โจเซอลีน : ฉันรู้ว่าเราไม่ได้เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนัก หลังจากเธอตาย แต่ฉันขอให้เธอช่วย ฉันขอให้เธอบอกฉัน
เอ็มม่า : “อืม...ฉันไม่รู้ว่าเธอรักหลานเธอมากแค่ไหนนะโจเซอลีน แต่ก็ให้รู้ไว้ว่าฉันเอง ก็ห่วงส่วนหนึ่งของเพื่อนรักฉันไม่ต่างกัน พวกเค้าเจอกันแล้ว”
โจเซอลีน : หมายความว่าไง
เอ็มม่า : “เธอไม่รู้หร่อ ในความฝันเค้าเห็นเด็กนั่นในความฝัน มันเริ่มเมื่ออาทิตย์ก่อน คำสาปเริ่มแล้ว”
โจเซอลีน : จะหยุดมันอย่างไง
เอ็มม่า : “โจเซอลีน เธอเป็นแคศเตอร์ เธอไม่สามารถเปลี่ยนชะตาใครได้ กฎของพวกเธอมีอยู่เธอก็รู้ ไม่มีใครเปลี่ยนชะตาคนอื่นหากมันจะเป็นไป”
โจเซอลีน : มีใครตายหรือป่าว
เอ็มม่า :“ทั้งหมดที่ฉันบอกได้มีเท่านั้น”
โจเซอลีน : เธอไม่เห็นบอกอะไรไปมากกว่าการพูด
เอ็มม่า : “ฉันบอกได้แค่ว่า มันหนักกว่า เลย์เวิน พวกเค้ากำลังมา พวกนั้นรู้สึกถึงอำนาจที่เด็กนั้นมี คุณต้องพา เค้าออกไปจากที่นี่ ไม่งั้นทุกอย่างจะสายไป”
โจเซอลีน : ฉันทำแบบนั้นไม่ได้ ฉันปกป้องเธอจากที่นี่ได้ ครอบครัวเราอยู่ที่นี่
เอ็มม่า : “เงากำลังตามหาเธอ หากซะตาเปลี่ยนเค้าเข้าสู้ด้านมืด เค้าจะเป็นกุณแจ สำคัญในคำทำนายบทต่อไป และจะไม่เหลือแม้คำทำนายอย่างฉัน”
โจเซอลีน : หมายความว่าไง
เอ็มม่า : “เธอรู้เยอะแล้วมากพอที่เธอจะเปลี่ยน หรืออาจจะไม่ก็ได้”
โจเซอลีน : เธอควรบอกทางแก้
เอ็มม่า : “ฉันไม่ควรบอกชะตาของใครทั้งนั้น โจเซอลีน ฉันเห็นแกความเป็นเพื่อนที่เราเคยมีแต่ฉันจะบอกอะไรบางอย่าง เด็กสองคนนั้นมีชะตาที่ผูกกันทั้งทางสว่างและมืด เหตุการณ์เมื่อ 6 ปีก่อนอาจกลับมาพร้อมพวกเค้า ถึงตอนนั้นเราคงทำอะไรไม่ได้ ทั้งเธอและทั้งฉัน มันกำลังเริ่มสงคราม ฉันได้กลิ่นเลือดแม้ในความฝัน”
โจเซอลีน : ฉัน...จะทำทุกอย่างแม้มีไม่กี่ทางให้เลือก
เอ็มม่า : ไม่มีทางให้เลือกอาจจะเป็นคำพูดที่เธอควรเอย โจเซอลีนฉันขอถามเธอหน่อยได้ไหม ทำไม่เธอเปลี่ยนข้างของตัวเอง
โจเซอลีน : เธอรู้โดยไม่ต้องเอยถามด้วยซ้ำ เหตุผลเดียวที่เธอปกป้องคำสัญญาของเพื่อนสนิท
เอ็มม่า : บางที่คำทำนายอาจเริ่มเมื่อ 6 ปีก่อน
คอมเมนต์ ติดชม ทักทายกันเนอะ เพื่อเป็นกำลังใจให้คนเขียนเถอะคับ หน้ายิ้ม (◡‿◡✿)
Guest
