MIDNIGHT SUNDAY เที่ยงคืนวันอาทิตย์ (MIDNIGHT & NAMYAI)

MIDNIGHT SUNDAY

เที่ยงคืนวันอาทิตย์ (MIDNIGHT & NAMYAI)

เมื่อหนึ่งคนพยายาม อีกคนกลับวิ่งหนี้ แล้วคนที่เฝ้ามองการพยายามนั้น จะเป็นอย่างไรโปรดติดตามเรื่องวุ่นๆของพวกเขาได้ที่ "MIDNIGHT SUNDAY เที่ยงคืนวันอาทิตย์ (MIDNIGHT & NAMYAI)"

Midnight /มิดไนท์  เตชะดำรงสกุล

เขาเลว ทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้ ทำตัวหลงระเริงอยู่กับด้านมืด ทั้งที่ตัวเค้าเองสะอาดยิ่งกว่ากระดาษขาวที่ผ่านการคัดกลอฃมาเป็นอย่างดี แต่เหตุไฉนเล่าเค้าต้องทำตัวแบบนี้!!!

"ในเมื่อความรักของเธอที่เธอให้ฉันมันมีมากนัก ก็ยอมฉันสิเหมาะสมที่จะมายืนข้างฉันรึเปล่า"

Namyai/น้ำใจ ขจรไกล

เธอคือคนที่มอบความรักให้เขา  โดยการมอบกายให้กับเขาเพราะความสุขเพียงข้ามคืน  แต่ใครเลยจะรู้ว่าความสุขเพียงคืนเดียวของเธอ จะกลับมาทำร้ายเธอไปตลอดชีวิต

"พี่ต้องการเพียงแค่ร่างกายของฉัน แค่นั้นจริงๆหรอค่ะ ? แค่นั้นก็จะรู้ว่าฉันเหมาะหรือไม่เหมาะสมกับพี่  แล้วน่ะ"

น้ำย่อย

น้ำใจ : "ฉันชอบพี่จริงนะค่ะ เราเคยอยู่หมู่บ้านเดียวกัน แต่ตอนนี้ฉันย้ายออกมาแล้ว ฉันเห็นพี่ทุกๆเช้าเพราะพี่จะมาออกกำลังที่สวนของส่วนรวม พี่จำฉันไม่ได้จริงๆหรอ. ตอนนั้นพี่ยังมาเล่นกับบี๋ของฉันอยู่เลย(น้องหมา)///จำได้รึยังค่ะ?"

มิดไนท์ : "พูดจบแล้วใช่ไหม" ฉันพยักหน้ารับ "พูดจบแล้วก็ถอยฉันจะกลับบ้าน!!!" แล้วพี่แกก็เดินกะแทกไหล่เราไป "เออ แล้วอีกอย่างน่ะ" พี่เค้าหันมาเหมือนลืมอะไรบางอย่าง "ที่จำไม่ได้ไม่ใช่เพราะฉันลืม แต่เธอไม่ได้อยู่ในความทรงจำของฉันเลยต่างหาก"

แล้วพี่เค้าก็เดินจากไป ส่วนฉันที่ยืนอยู่ท่ามกลางนักศึกษาก็ยืนหน้าชา เพราะคำพูดที่พี่เค้าเอ่ยออกมา มันเป็นดั่งมีดที่กรีดแล่เนื้อของอกเพื่อที่จะทิ่มแทงลงไปได้ง่ายขึ้น ซึ่งมีดที่กำลังแล่เสร็จลง  ก็มีมีดแทงลงมาโดยน้ำมือของนักศึกษารอบข้างที่ต่างซุบซิบกันบาง(แต่ได้ยิน) ตะโกนออกมาเสียเสียงดัง ทำให้ตัวชาจนขยับไปไหนไม่ได้ จนตอนนี้ทุกคนก็เดินออกไปแล้ว มีเหลือแค่ฉันที่ยืนก้มหน้าอยู่ที่เดิม ซึ่งฝนที่ตั้งเคร้าตอนพี่มิดไนท์ได้ลั่นวาจาออกมา จนตอนนี้มันเริ่มตกลงมาทีละนิดจนเป็นเหมือนกับฟ้าจะถล่มลงมาให้ได้

ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนตอนนี้มาอยู่หน้าบ้าน ที่มีแค่ฉันเพียงคนเดียวไม่รู้ว่าจะเรียกบ้านได้รึเปล่าในเมื่อมันทั้งอ้างว้าง และโดดเดี่ยวขนาดนี้ เมื่อก่อนบ้านหลังนี้มีทุกอย่างทั้ง พ่อ แม่ ลูก กระทั่งสัตว์เลี้ยง แต่ตอนนี้โดดเดี่ยวเกินไป เพราะตั้งแต่ที่พ่อได้เสียไปเพราะอุบัติเหตุเมื่อ 2 ปีก่อน แม่ซึ่งเป็นที่พึ่งเดียวก็มาตรอมใจตามพ่อไป.  เพียงไม่กี่เดือนฉันก็ไม่เหลือใครแม้แต่คนเดียว ฉันเปิดประตูรั่วแล้วเดินเข้าไป ก็จริงอยู่ที่ฉันย้ายออกไปตั้งแต่ที่แม่เสีย แต่ฉันก็ไม่ได้ขาย กลับกันฉันยังจ้างแม่บ้านต่อเพื่อดูแลบ้านหลังนี้ แม่บ้านจะเข้ามาทำความสะอาด 2 วันครั้ง และฉันก็จะให้พี่กาลเข้ามาตรวจ แต่ฉันก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย

ตอนนี้ฉันเดินเข้ามาในบ้านโดยขึ้นข้างบนไปที่ห้องของพ่อและแม่ นั่งอยู่ในนั้นจนฝนหยุดก็ไม่รู้เลยว่าผ่านมานานแค่ไหน ฟ้าที่มืดสนิทและห้องที่ไม่ได้เปิดผ้าหรือแม้แต่เปิดไฟ ก็มืดสนิทนั้นยิ่งทำให้ฉันรู้สึกชัดเจนจรืงๆว่าฉันโดดเดี่ยว และ ไม่มีใครต้องการ !!!