รักที่รอ (รอที่รัก)

ในค่ำคืนอันหนาวเหน็บ ของเดือนธันวาคม มันเป็นฤดูหนาวอีกปีที่หนาวไม่น้อยไปกว่าปีก่อนเลย ฉันสะดุ้งตื่นในกลางดึกเพาะความฝัน ฝันแบบซ้ำๆเดิมๆ ฝันเห็นแต่ชายคนเดิมแต่ใบหน้าในความฝันไม่เคยชัดเจน แต่ในฝันนั้นฉันจดจำเขาได้ เขาเป็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ ผิวขาวจัด คับคล้ายคับคลาเหมือนฝรั่ง ชายผู้นั้นในความฝันของฉัน เขาไม่เคยพูดอะไร แต่ฉันสัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่ตัดพ้อ โหยหา ต้องการคำตอบอะไรสักอย่าง ขณะนั้นฉันมีหลากหลายอารมณ์ความรู้ มีทั้งความอบอุ่นใจ ระคนกลัว ซึ่งฉันตอบไม่ได้ว่าฉันกลัวอะไร และฉันจะสะดุ้งตื่นทุกครั้งเวลาที่เขาเดินเข้ามาหาฉันใกล้ๆ ในความรู้สึกเหมือนเขากำลังจะคว้าตัวฉัน

“พริบๆๆ”

เสียงที่คุ้นหูเรียกให้ฉันตื่น พร้อมเขย่าตัวฉันเบาๆ แม่คงรู้ว่าฉันฝันเรื่องเดิมๆอีกแล้ว ถึงได้ปลุกฉันอย่างนี้ ตลอดเวลาที่อยู่กับแม่ ฉันจะนอนห้องนอนเดียวกับแม่ตลอด เพราะมันทำให้ฉันจะรู้สึกอบอุ่น และปลอดภัย ในตอนเด็กๆเวลาที่ฉันฝันร้ายสะดุ้งตื่น แม่ฉันจะคอยปลอบให้คลายกังวล และก็หลับไป ชีวิตฉันเป็นเป็นเช่นนั้นตลอดตั้งแต่เด็กจนโต หลังจากเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาจากโรงเรียบประจำจังหวัด ฉันเลือกที่จะแอดมิชชั่นเข้าเรียนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพมหานคร ในตอนนั้นที่เลือกมีเหตุผลเดียว คือ อยากมาเมืองหลวงที่ได้ยินแต่คนอื่นว่าเมืองศิวิไล ฉันอยากมาอยู่เหมือนคนอื่น ฉันเคยได้ยินแต่คนอื่นพูด ซึ่งเป็นเหมือนแรงบันดาลใจของฉัน ฉันเลือกเรียนคณะอักษรศาสตร์ เอกภาษาไทย เพราะว่าฉันหลงใหลในความอ่อนหวานของบทกลอน เสียงขับเสภา ผ่านเครื่องเล่นแผ่นเสียงที่ครูประจำวิชาภาษาไทย เปิดให้นักเรียนในชั้นเรียนฟัง และหัดขับร้องตามมันช่างไพเราะเสนาะหู เสียงก้องกังวาน แข่งกับเสียงร้องของจั๊กจั่นที่เกาะต้นไม้ริมรั้วโรงเรียนที่ร้องเรียกหาคู่ของมัน ฉันมุ่งมั่นอ่านหนังสือสอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัยอย่างเอาเป็นเอาตาย โดยปกติฉันไม่ใช่คนที่เรียนเก่งนัก ฉันเป็นคนที่เรียนหนังสือในระดับกลางๆ แต่ฉันเป็นคนมุ่งมั่น กระทั่งมีการประกาศผลการสอบเลือกคณะ ฉันได้เรียนคณะอักษรศาสตร์ ดั่งใจที่ใฝ่ฝัน ท่ามกลางเสียงที่เห็นด้วยและไม่เห็นด้วย เนื่องจากกังวลแทนหากเรียนจบแล้วจะประกอบอาชีพใด

ฉันไม่สนใจคำพูดของคนอื่นที่มาบั่นทอนกำลังใจ แม่ของฉันให้กำลังใจฉันว่า
หากชอบเรียนอะไรเรียนไปเถิดคนที่นั่งเรียนคือตัวหนูนะ ถ้าหนูชอบหนูจะสนุกกับการเรียนและได้ทำงานตามที่ชอบหนูจะมีความสุขกับมัน ฉันขอบคุณแม่ที่ไม่ปิดกั้นจินตนาการของฉันและคอยสนับสนุนฉัน ฉันตั้งใจเรียน โดยไม่สนใจสิ่งอื่นใดนอกจากเรียน ฉันเรียนจบตามกำหนดด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง เมื่อเรียนจบฉันตั้งใจกลับมาอาศัยกับแม่ที่จังหวัดใน
บ้านเกิดของฉัน ฉันทำงานเป็นครูสอนภาษาไทยให้แก่เด็กๆในโรงเรียนใกล้บ้านของฉัน และในวันหยุดและเวลาว่างจะช่วยแม่ค้าขายอาหาร แม่ของฉันเปิดร้านอาหารเล็กริมแม่น้ำสายที่ยาวของประเทศ

“พริบภา” เสียงแม่เรียกฉันด้วยชื่อจริงเป็นรอบที่สอง ฉันรีบลุกจากที่นอนรีบอาบน้ำ แต่งตัว วันนี้วันคล้ายวันเกิดฉัน ๒๓ ปี