เด็กกำพร้าที่มีชีวิตน่าเศร้าตั้งแต่เล็กได้รับอุปการะจากชายชราผู้หนึ่ง ก่อนที่ท่านจะเสียชีวิตแล้วยกตัวเองให้บุตรชายเพื่ออุปการะต่อ ปิศาจแห่งชาโด้ว์เล้าจ์ ชายประหลาดที่วันๆ จ้องแต่จะดูเอ็น เอ๊ย เอ็นดูเด็กผู้ชายหน้าตาดีเพื่อชักนำให้ไปเป็นดาวเด่นของคลับเฉพาะกลุ่ม
.
“ครับ ขอบคุณที่ ‘ท่าน’ ช่วยอุปการะผมมาโดยตลอด โดยไม่ได้หวังสิ่งใดตอบแทน…”
“หวังสิ”
เสียงเขาขัดขึ้นกลางประโยค พร้อมโน้มตัวมาข้างหน้า ด้วยสีหน้า ‘ร้ายกาจ’ กรุณาอ่านคำว่าร้ายกาจด้วยสำเนียงของรอน วีสลีย์ในเรื่องแฮรี่ พอตเตอร์จะได้อารมณ์ผมในตอนนั้นแบบสุด ๆ
“ใครบ้างลงทุนแล้วไม่หวังผลกำไร”
ผมหน้าหงายเป็นรอบที่สองของวัน นี่ไม่ได้หวังแค่ผลตอบแทนแต่ยังเลยไปกำไรด้วยเลยนะ
“ครับ ถ้าท่านต้องการผมจะตอบแทนบุญคุณที่ช่วยเลี้ยงดูผมมาตลอด”
“ดี…นั้นแก้ผ้าเลย..”
“เห…” คราวนี้น้ำเสียงผมลากยาวจากปักกิ่งไปแม่น้ำไนล์เลยทีเดียวคราวนี้ ดวงตาอันใสซื่อของผมตกตะลึงจนแทบจะล้นออกมาจากเบ้าตาอยู่รอมร่อ ผุดลุกขึ้นยืนอย่างเกกัง แก้ผ้า แก้ทำไม แก้ไปเพื่ออะไร แก้แล้วจะทดแทนบุญยี่สิบปีได้เลยหรือ
“จะทดแทนบุญคุณไม่ใช่หรือไง คนส่วนใหญ่เขาเอาตัวเข้าแลกเพื่อทดแทนบุญคุณกันทั้งนั้นแหละ”
“เอาตัวเข้าแลก...หมายถึงอะไรครับ”
“เคยดูหนังจีนไหม เวลาพระเอกเดินตลาดแล้วพบดรุณีเน่งน้อยร้องห่มร้องไห้ ข้าง ๆ ตัวมีศพของบิดาและป้ายเขียนอักษรตัวใหญ่ว่า ‘ขายตัวแลกโลงศพ’ บทสนทนาจะเริ่มแค่ว่า แม่นางข้าจะให้เงินแก่เจ้า เจ้าจงนำไปทำศพพ่อเสียเถิด สตรีนางนั้นก็รีบโขกหัวกับพื้นจนเลือดอาบหน้าแล้วบอกว่า คุณชาย...ข้าพร้อมจะเป็นเมียคุณชายแล้วติดตามท่านไปตลอดชีวิต จำบทได้ไม่แม่นหรอก แต่มันก็คงจะทำนองนี้แหละ”
Guest
