เสียวสยอง HorrorStory

เสียงสายฝนโปรยลงบนหลังคาหอพักเก่า เด็กหนุ่มวิ่งยกกระเป๋านักเรียนขึ้นบังฝนที่สาดเทลงมาไร้วี่แววว่าจะหยุดเร็วๆ นี้แต่ก็ไม่ได้ทำให้เสื้อนักเรียนสีขาวสวมอยู่เปียกน้อยลงแม้แต่น้อย

.

“เชี้ยยเอ้ยย มาตกอะไรตอนนี้วะ ให้กูถึงหอก่อนก็ไม่ได้” เด็กหนุ่มสถบออกมากพร้อมกับสะพัดกระเป๋านักเรียนหลังจากเข้ามาหลบใต้ชายคาของอาคารหอพักโทรมๆ ที่ห่างจากโรงเรียนเพียงแค่ 200 เมตร ใบหน้าใสเปื้อนหยดน้ำที่หยดลงมาจากเส้นผมที่เปียกชุ่ม เด็กหนุ่มสะบัดหัวอย่างแรงไล่หยดน้ำที่ค้างอยู่ออก ก่อนจะใช้มมือที่ว่างเสยเส้นผมเปียกให้พาดขึ้นไปอยู่ด้านบนแล้วเดินขึ้นบันไดมืดๆ ของหอพักขึ้นไปที่ชั้น 4 เสียงลมพัดผ่านเข้ามาทางเดินยาวของพัก แสงไฟจากหลอดไฟเก่าๆ ตามทางเดินไม่ได้ช่วยให้มองเห็นง่ายขึ้นเลย เด็กหนุ่มเดินย่ำเท่าตามทางเดินเปียกๆ ที่ลมพักเอาน้ำฝนเข้าจนเจิ่งนองไปทั่วทางเดิน ถ้าเดินไม่ระวังคงจะลื่นล้มลงได้ง่ายๆ สุดทางเดินมีประตูพร้อมหมายเลขห้องเก่าๆ ที่เคยถูกเขียนทับมาหลายต่อหลายครั้ง 413

“แอ๊ดดด...”

เสียงบานพับประตูที่ไม่ได้ถูกใส่น้ำมันหล่อลื่นมาเป็นปีๆ เบียดเสียดจนเกิดเสียงดัง ก่อนที่ร่างของเด็กหนุ่มจะแทรกผ่านเข้าไปในห้องแคบๆ อย่างรวดเร็ว พื้นห้องยกสูงกว่าทางเดินเล็กน้อย นับเป็นความโชคดีเพราะไม่งั้นน้ำฝนจากทางเดินคงได้ไหลท่วมไปทั้งห้องแล้ว

“แม่งเปียกไปหมด” กระเป๋านักเรียนถูกโยนไปหล่นลงบนเตียงเล็กๆ ขนาดพอดีตัวที่คลุมด้วยผ้าห่มเก่าๆ มีรอยเย็บเยอะจนแทบไม่เหลือลวดลายเดิม

“ตื๊ดดดดดด.... ตื๊ดดดดด”  เด็กหนุ่มรีบล้วงมือเข้าไปหยิบโททรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงนักเรียน ก่อนทาบหน้าจอไปกับขากางเกงเพื่อเช็ดน้ำที่เปื้อนอยู่บนหน้าจอ ‘นนท์’ คือชื่อที่ขึ้นอยู่บนหน้าจอ เขาเลื่อนนิ้วเรียวๆ ไปบนหน้าจอเพื่อรับสายก่อนจะกดเปิดลำโพงแล้วโยนโทรศัพท์ลงบนที่นอน

“มีไรวะ” เด็กหนุ่มรีบถามปลายสายพร้อมกับปลดกระดุมเสื้อนักเรียนของตัวเองออก

“ไอ้ปอนด์ มึงกลับมายังวะ” ปลายสายพยายามตะโกนแข่งกับเสียงฝนที่ดังออกมาจากลำโพงไม่แพ้เสียงฝนที่ดังอยู่น้องหน้าต่างของปอนด์เช่นกัน

“เออ เพิ่งถึงเนี่ย เปียกยันไข่” ปอนด์ตอบปลายสายกลับไปหลังจากที่ปลดตะขอกางเกงนักเรียนของตัวเองแล้วเห็นว่ากางเกงในสีเทาของตัวเองเปลี่ยนเนสีเทาเข้มเพราะน้ำที่ซึมเข้ามา

“เออๆ รีบๆ เปลี่ยนเสื้อผ้าเลย พวกกูรอที่ห้องไอ้แมนนะ” ปลายสายยังคงตะโกนคุยกับปอนด์

“เออ เดี๋ยวกูขึ้นไป แค่นี้แหละ” ปอนด์กดวางสายแล้วเดินล่อนจ้อนไปที่ราวตากผ้าเหล็กเก่าๆ ผ้าขนหนูผืนเล็กที่เพียงพอแค่ปิดส่วนล่างเอาไว้ได้ ผ้าขนหนูถูกทาบลงบนร่างแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อที่มาจากการออกกำลังกายเป็นประจำหน้าอกแน่น พร้อมกับลอนหน้าท้องที่มีไรขนอ่อนๆ ลากผ่านยาวลงไปจนถึงเนินสวาทที่สาวๆ หลายคนหมายตา กางเกงในตัวใหม่ถูกหยิบขึ้นมาจากตระกร้าก่อนจะสวมลงบนร่างของปอนด์ ปิดบังท่อนเนื้อที่ยังอ่อนตัวอยู่ไว้ด้านใน ตามด้วยเสื้อกล้ามสีขาวสะอาดกับกางเกงบอลตัวบางๆ

“ตกแบบนี้ จะตากผ้ายังไงวะเนี่ย” ปอนด์หันไปมองนอกหน้าต่างหลังห้องที่ฝนยังกระหน่ำเทลงมาไม่ขาดสาย ก่อนจะหยิบโทรศัพท์แล้วออกไปจากห้องเดินตามทางเดินเปียกๆ ขึ้นไปที่ชั้น 5 แล้วมาหยุดลงที่หน้าห้อง 501 ที่ติดกับบันได

“ก๊อกๆ !” ปอนด์กระแทกหลังมือเข้ากับบานประตูเก่าๆ ให้เกิดเสียงดังพอที่เพื่อนในห้องจะได้ยิน

“แอ๊ดดดด...” ประตูเปิดออกพร้อมกับใบหน้าใสของแมนเจ้าของห้อง

“แต่งตัวเหี้ยไรเนี่ย ไม่หนาวหรอวะ” แมนมองร่างแน่นๆ ของปอนด์เบียดเสียดอยู่ในเสื้อกล้ามตัวเล็ก มันรัดจนเห็นสัดส่วนร่างกายของปอนด์ได้อย่างชัดเจน

“กูยังไม่ได้ตากผ้าเลย ไม่มีเหี้ยอะไรจะใส่แล้วเนี่ย” ปอนด์รีบแทรกตัวเข้าไปในห้องก่อนจะเม็ดฝนที่ถูกลมพัดจะสาดมาโดนตัวและเสื้อผ้าไปมากกว่านี้

“กูบอกแล้วว่าให้รีบกลับก็ไม่เชื่อ เป็นไงเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำเลย” เด็กหนุ่มที่กำลังนั่งเล่นอยู่กับเพื่อนบนเตียงพูดขึ้นมาหลังจากเห็นปอนด์แทรกตัวผ่านเข้าประตูห้อง

“ใครจะไปรู้วะ ว่ามันจะรีบตกขนาดนี้ กูก็นึกว่าจะวิ่งกลับมาทัน” ปอนด์ทิ้งตัวนั่งลงพื้นที่วางบนเตีบงเล็กๆ เบียดเสียดกันกับเพื่อนอีก 4 คนในห้อง

“เออ แล้วไอ้สองตัวนั้นมาทำไมวะ” ปอนด์หันหน้าไปมองเพื่อนอีกสองคนที่ไม่ได้พักที่หอนี้

“ก็พรุ่งนี้วันเสาร์เลยมานั่งเล่นที่ห้องไอ้แมนไง”

“ห้องพวกกูมีอะไรให้เล่นวะ แล้วนี้จะนอนกันยังไง แคบขนาดนี้” ปอนด์หันมองรอบๆ ห้องที่คับแคบและโทรมไม่ต่างจากห้องของตัวเอง ถ้าไม่ติดว่าอยากจะประหยัดเงิน เขาคงไม่เลือกอยู่หอเก่าๆ แบบนี้แน่นอน

“ทำไมไม่ไปรวมกันที่ห้องไอ้นนท์วะ สบายกว่าตั้งเยอะ” ปอนด์ยังไม่หยุดบ่น แต่ก็จริงของปอนด์ที่บอกว่าห้องของนนท์สบายกว่ามีทั้งแอร์และก็ห้องกว้างกว่าเยอะ

“ก็ห้องพวกมึงใกล้กกว่าอ่ะ ถ้าไปห้องกูป่านนี้เปียกกันหมดแล้ว” นนท์ลุกขึ้นเดินหยิบสายชาร์ตโทรศัพท์ในกระเป๋านักเรียนออกมา ก่อนจะเสียบชาร์ตเอาไว้ที่ปลั๊กข้างห้องน้ำ

“แล้วจะเล่นอะไรกันว่ะคืนนี้” แมนลากเก้าอี้เก่าๆ จากหน้าห้องมานั่งทีข้างเตียงเพราะพื้นที่ไม่พอให้นั่ง

“เออ กูก็ลืมเอาไพ่มาว่ะ เหลืออะไรให้เล่นบ้างว่ะเนี่ย” โฟนล้วงหาสำรับไพ่ในกระเป๋านักเรียนแต่ก็ต้องผิดหวังที่ไม่ได้หยิบติดกระเป๋ามาด้วย

“งั้น.. ผลัดกันเล่าเรื่องสยองดีไหมว่ะ บรรยากาศกำลังดีเลย” ไบท์พูดขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าเพื่อนๆ

“เหี้ยเดี๋ยวแม่งก็โผล่มาจริงๆ หรอก” นนท์รีบหยิบหมอนเก่าๆ บนเตียงมากอดอย่างรวดเร็ว พร้อมกับซุกหน้าเอาไว้

“กลัวอะไรว่ะ กูอยู่มาเกือบปีแล้วยังไม่เคยเจออะไรเลย” ปอนด์ขัดขึ้น

“นั้นดิ จะมีคนตายได้ยังไง คนอยู่ยังแทบจะไม่มีเลย” แมนรีบเสริม

“งั้น 4 ต่อ 5 เสียง เอาเป็นเล่าเรื่องสยองละกัน...” โฟนตัดบทก่อนจะกวักมือเรียกเพื่อนๆ ให้เข้ามาล้อมวงกัน

“เริ่มจากกูก่อนเลยละกัน....” โฟนยืดตัวขึ้นเล็กน้อยก่อนไล่มองตาเพื่อนทีละคน

“กูอะมาจากต่างจังหวัด.. แล้วแถวบ้านกู มีเรื่องเล่าเกี่ยวกับ ‘สิ่งที่ไม่ควรมอง’ อยู่..... ”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.